Het is woensdag 18 februari tegen het einde van de ochtend. Ik bestel twee koffie bij café De Waal in het centrum van Vlaardingen. Tegenover me zit een journaliste. Ik schat Lisa voor in de twintig. De dag ervoor had ze me gebeld, terwijl ik op mijn fiets tegen de wind in aan het ploeteren was tussen Gouda en Bodegraven. ‘Ik wil graag een interview met u houden over uw challenges voor in het Algemeen Dagblad.’, zei ze met een Belgische tongval. Ik kon mijn fiets met moeite de zachte berm insturen, waar ik abrupt tot stilstand kwam. Met mijn schoenen in de modder, maakte ik een afspraak voor de volgende dag. 

Ze pakt haar schriftje waar in grote letters ‘Stage’ op staat. ‘Ik wil graag ervaring opdoen in het buitenland.’ Bij buitenlandstages in de journalistiek denk ik aan landen in Afrika getroffen door honger, oorlog of geweld. Of wellicht Amerika, The Big Apple en dan op de redactie bij de New York Times. Maar Lisa zit nu niet in een chique eetgelegenheid op Fifth Avenue, maar in een eetcafé in het centrum van Vlaardingen op drie uur reizen van haar geliefde Antwerpen.

Bovenaan een lege bladzijde schrijft ze ‘Wilco Kannekens: Right To Play’. ‘Wat heeft u doen besluiten om voor Right To Play te gaan werken?’ Als Nederlandse mensen mij ‘u’ noemen, raak ik geïrriteerd, maar de Belgische manier verdraag ik gek genoeg wel, het lijkt vriendelijker, respectvoller. ‘Ik moet je … uhh … u corrigeren. Ik werk niet voor Right To Play. Ik ben vrijwilliger voor die organisatie en daarnaast heb ik mijn 52 challenges waarbij de opbrengt ten behoeve van Right To Play is.’

‘Vertelt u eens wat meer over uw challenges dan.’ Mensen die mij persoonlijk kennen weten wat er dan gebeurt. Ik begin te ratelen en stop hooguit, om af en toe een slok van mijn koffie te nemen. Lisa pent driftig mee en komt er aan het einde van haar bladzijde achter, dat ze op de volgende bladzijde al een ander artikel heeft staan. Ik houd even in, zodat ze een nieuwe lege bladzijde kan zoeken. Lisa maakt tactisch van de gelegenheid gebruik om me een verdiepende vraag te stellen.

‘Welke challenge heeft u tot nu toe de meeste voldoening gegeven?’ Daar moet ik over nadenken, er gebeuren zoveel mooie dingen de laatste maanden. Niet alleen op sportief gebied, maar vooral eigenlijk in de ontmoetingen met compleet vreemde mensen. Ik merk dat de houding ‘open staan voor het onbekende, voor wat er op je afkomt’ me erg veel goed doet. In een flits denk ik aan de dikke pil die Otto Sharmer geschreven heeft: ‘Theory U’. Daarin beschrijft hij in ruim 550 pagina’s wat een ‘Open Mind’, ‘Open Heart’ en ‘Open Will’ betekent en kan opleveren. Het is dus niet echt één bepaalde challenge die me voldoening geeft, het is de manier van ‘zijn’.

Het gesprek verloopt zo prettig, dat ik al heel snel niet meer het gevoel heb, dat ik met een interview bezig ben. Als die gedachte door mijn hoofd flitst, houd ik weer even in. ‘Dit is waar politici de mist ingaan; te loslippig worden in een zogenaamd informele setting.’ Ik trek het verhaal daarom even terug naar de organisatie die ervoor gezorgd heeft, dat er aandacht vanuit de pers komt. ‘Justgiving zorgt ervoor dat mensen mij op een gemakkelijke manier kunnen steunen. De aandacht die ik middels mijn acties kan geven aan Right To Play is geweldig, tegelijkertijd willen we veel kinderen het recht op spel teruggeven of laten behouden. Daar is geld voor nodig en dat is waar Justgiving en Right To Play elkaar ontmoeten.’

Al snel zijn onze koppen koffie leeg en heeft Lisa genoeg kantjes vol gepend. Ze laat me weten dat het artikel, als er niks spannends tussenkomt, de volgende dag al geplaatst wordt in de Waterweg editie van het AD. Ze laat het me nog wel even weten. Dat is wel even eng, ik heb er nu geen vat meer op … het grote wachten is begonnen. Rond een uur of vijf ontvang ik een app-je, waarin bevestigd wordt dat het artikel er op donderdag 19 februari in komt te staan.

Ik slaap onrustiger dan normaal en word een aantal keer wakker, zonder dat ik door heb hoe het komt. Als ik ’s morgens in alle vroegte weer mijn ogen open doe, is het me ineens heel duidelijk. Vandaag staat het in de krant! Zou Lisa de juiste woorden gevonden hebben? Hoe zou de foto zijn? Om zeven uur hou ik het niet meer en rij naar de eerste de beste benzinepomp. Eerst even bladeren … Op bladzijde zes van ‘Waterweg’ kopt het AD: ‘Uitgedaagd door zichzelf’. Het staat erin! Ik koop meteen de enige twee exemplaren die er liggen. Als de pompbediende vraagt waarom ik twee dezelfde kranten heb, lieg ik dat ik een slecht korte termijn geheugen heb en ik graag twee keer verrast word door hetzelfde nieuws.

Thuis ga ik er goed voor zitten. Lisa geeft mijn verhaal prachtig weer. Ik herken mezelf op de foto en zie ook duidelijk, dat ik iets te lang in de kou heb geposeerd. Op zich niet erg, al moet ik wel even slikken, als ik hoor dat ik twintig Euro moet betalen voor het recht om het artikel op deze website te plaatsen. Daar kan een kind bijna een jaar lang voor sporten! Aan de andere kant, je moet ook investeren om de visvijver groter te maken.

Of ik trots ben? Ja, natuurlijk best wel. Maar de koek is nog niet op. Er zit namelijk nog meer media-aandacht in het vat. Maar daarover ga ik binnenkort berichten.

groet, Wilco