Bekende grote filosofen als Plato en Aristoteles speculeerden over een menselijke ziel die voor intelligentie zou zorgen en die gescheiden was van het lichaam; het dualisme. Descartes verfijnde hun denken en beschreef hoe de input van alle zintuigen samenkomen in de epifyse; de plek waar de hersenen en de geest elkaar zouden raken. In dit ‘epistel’ geen wetenschappelijk onderbouwd verhaal, maar gewoon wat losse flarden die de oude, dualistische denkers in ieder geval geen ongelijk geven.

Het eerste en meest duidelijke bewijs, dat (mijn) lichaam en geest al jaren een gescheiden leven leiden van elkaar, is terug te vinden in het feit, dat ik me al zo’n 27 jaar lang achttien voel. Als ik niet voor de spiegel sta en geconfronteerd wordt met de diepe groeven in mijn voorhoofd en de grijze haren op mijn bol, dan denk ik nog steeds dat ik een ‘jonge god’ ben.

Een ander voorbeeld is, dat ik net als velen denk in het bezit te zijn van een geweldige zangstem. Als ik samen met Guus alleen in de auto zit en het prachtige ‘Brabant’ zing, lijkt dat een prachtig duet. Maar als ik achter de computer onder een koptelefoon met hem mee blèr, dan verraden de blikken van de rest van de familie, dat ik beter kan gaan playbacken.

Tijdens het hardlopen heb ik soms het gevoel alsof ik over het asfalt zweef. Als ware ik een Keniaanse lange afstand loper wiens voeten de grond nauwelijks lijken te raken. De ranke benen in een prachtige ritmische, cyclische cadans, het bovenlijf stil en het gezicht compleet ontspannen. Tijdens mijn halve marathon van Egmond zijn er filmbeelden gemaakt. Een logge man van middelbare leeftijd, sleept zicht voort over het strand. Hij bijt op zijn tanden, verkrampt zijn gezicht, terwijl z’n voeten nauwelijks van de grond komen. Het heeft niets weg van die Afrikaanse Antilope in z’n hoofd, ja hooguit van de letterlijke betekenis ervan.

Het laatste bewijs van mijn ‘gespleten persoonlijkheid’ is, dat mijn energie niveau vaak veel groter is dan mijn lijf aan kan. Onder het mom van ‘Een gezonde geest in een gezond lijf‘, sport ik er flink op los. Deze week was het weer zover. Maandag een tocht van dertien kilometer gerend. Dinsdag een rondje van 155 kilometer door Zuid-Holland en Brabant gefietst en vandaag op en neer naar Noordwijk.

Toen ik dinsdagavond in de bioscoop zat, voor de de spektakelfilm ‘Michiel de Ruyter’ presenteerde mijn lijf de rekening. Het was niet heel druk, dus ik had mijn voetjes gepland op de leuningen van de stoelen voor mij. Een comfortabele houding voor mijn vermoeide benen. Na twee uur echter stond De Ruyter op het punt om samen met Tromp een spannende zeeslag uit te vechten tegen de Fransen. Ik ging er eens goed voor zitten … dacht ik.

Terwijl Michiel ‘VUUR’ riep besloten de hamstrings in mijn beide bovenbenen om vol in de aanval te gaan. Kramp … ’n pijnscheut … een kreet, andere bezoekers die verward achterom keken en zich afvroegen waarom ik dacht geraakt te zijn door dat kanonschot. Ik heb de complete slag bij Kijkduin gemist. Mijn geest dacht dat ik het wel aankon, om te rennen en te fietsen en daarna een halve avond in dezelfde houding te zitten.

De volgende dag kreeg ik mijn wijze oud-collega en voetreflex specialist Trude te horen dat het gewoon een gebrek aan magnesium was. Magnesium? Ik gebruikte het vroeger wel om de rekstok en mijn handen droog te maken en bij scheikunde fikte het wel lekker. Nooit geweten dat je het kon slikken en daarmee kramp voorkomen. Maar natuurlijk luister ik altijd erg goed naar wijze raad (ahum) en heb vandaag besloten om een potje van dit wonderspul in huis te halen. Op naar een gezond lijf rondom een jonge geest!

groet Wilco