Gisteren was er een item bij het NOS journaal, dat TV bedrijven op YouTube-sterren azen. Omdat de jeugd van tegenwoordig geen TV meer kijkt, is er klaarblijkelijk meer geld te verdienen met figuren als Enzo Knol. En het is echt zo, mijn twee zoons zijn idolaat van hem en kijken dagelijks naar zijn Vlogs. Toen ik zes jaar oud was, wilde ik gewoon nog astronaut worden. Het is dat André me voor was trouwens, anders had ik die droom zeker waargemaakt. Maar vraag je aan Sibe wat hij wil worden als hij groot is, dan antwoordt hij met ‘Joewtjoeper’!

Toen er nog gewoon geld viel te verdienen met televisie, had ik het idee, dat ik mijn kinderen wilde laten opgroeien met dezelfde jeugdseries, die ik vroeger leuk vond. ‘Da’s goed voor hun ontwikkeling’, was m’n motivatie. Dus kocht ik voor een prikkie de DVD-box van onder andere ‘De Zevensprong’. Met een gezonde spanning in mijn lijf, zette ik de DVD speler aan, om samen met Jelle naar de avonturen te kijken van meester Frans van der Steg en Geert-Jan Grisenstijn. Maar wat een deceptie zeg! De scenes verliepen traag, sloom, langzaaaaaaaam en ontzettend voorspelbaar. Nog even dacht ik dat het misschien kwam, omdat ik het al een keer gezien had, maar Jelle naast me zat al stiekem te YouTuben … en terecht!

Een ander voorbeeld van hoe snel veranderingen gaan, vind ik het mobiel bellen. Als vijftien jaar geleden iemand in zijn eentje op zijn fiets zat te praten, wist je zeker dat hij rijp was voor het gekkenhuis. Tegenwoordig ga ik er op mijn racefiets, bij het inhalen van andere fietsers, standaard vanuit dat ze een ‘oortje’ in hebben en dat ouderwets bellen (met een fietsbel) nauwelijks zin heeft.

Als tiener leerde ik ook de telefoonnummers nog uit mijn hoofd. Om verschillende redenen was dat veel makkelijker dan nu. Op de eerste plaats was mijn geheugen gewoon beter. Daarnaast bestonden telefoonnummers (naast het netnummer) uit maximaal vijf of zes cijfers. Die cijfers moest je bovendien draaien, of intoetsen … daar zat ritme in, wat me hielp om de cijfers te onthouden. Maar de belangrijkste reden was, dat ik maar vier vrienden had. In deze Twitter/Facebook/LinkedIn tijd heb ik honderden ‘vrienden’; ondoenlijk dus om alles uit mijn hoofd te leren!

Een kleine vier maanden geleden mocht ik een naam voor mijn website bedenken. Ik heb er eigenlijk nooit rekening mee gehouden, dat die naam ‘onthouden’ zou moeten worden. Ik zou immers gebruik maken van moderne sociale media en gewoon hyperlinkjes plaatsen. Niemand die iets hoefde te onthouden … dacht ik. Maar nu staat mijn verhaal ineens in kranten en ben ik te horen op andere analoge, oude media, zoals de radio. Dan is: www.wilcoscharitychallenge.com ineens een hele mond vol. En als ik het al uitgesproken krijg, dan moet het ook nog goed gespeld worden door de ontvanger.

Dus … tijd voor een nieuwe domeinnaam die -oude media proof- is. Ik ben voortaan te vinden onder www.52uitdagingen.nl. Het dekt de lading niet helemaal, maar is wel een stuk makkelijker te onthouden en uit te spreken. Maar niet getreurd, als je de naam Wilco’s Charity Challenge net uit je hoofd had geleerd, dan mag je dat gewoon blijven gebruiken, want op de achtergrond is die website nog steeds actief. En als je geen zin hebt om 52 uitdagingen te onthouden, dan blijf ik gewoon linkjes sturen via Facebook, Twitter en LinkedIn. Op die manier blijft er genoeg geheugenruimte vrij in de hersenen voor echt belangrijke zaken!

groet, Wilco.