Het was koud toen ik over het Damrak richting Rokin liep. Eerder die ochtend was ik in de auto gestapt, om na tien minuten tot de conclusie te komen, dat ik het verkeerde transportmiddel had gekozen. Even was er de twijfel: “28 euro aan OV kosten of 20 euro benzinegeld. Parkeren is in Amsterdam weer duurder. Ach, wat ben ik toch een Hollander.” Mijn gevoel zei ‘de trein’, dus onbewust stuurde ik al om de file heen. Het was een prettig idee dat ik me niet hoefde te haasten. De drukte op het station ging daarom, als een versnelde film langs me heen. Ik had zelfs tijd genoeg om me af te vragen waarom er bij het inchecken ‘enkele reis, tweede klas’ op het display kwam te staan, terwijl volgens mij het retourtje, met het bijbehorende voordeel, al lang niet meer bestaat. Maar waarom zou ik me druk maken op een dag als deze.

Ik weet niet wat het tegenovergestelde is van Murphy’s Law, maar op momenten waarop de klok nauwelijks een rol speelt, lijkt alles mee te zitten. Geen lange wachttijden, meer dan voldoende zitplaatsen en geen luidruchtig telefonerende medepassagiers. Met het zonnetje erbij, was het achter de ramen zelfs behaaglijk warm. Een ideaal moment om te starten in Bert Wagendorp’s roman ‘Ventoux’. De tijd vloog, de trein zoefde en bijna veertig bladzijden verder, landde ik in onze hoofdstad.

Steden als Amsterdam of Rotterdam slapen nooit echt. Het verbaasde me daarom niet, dat een groepje Japanse toeristen om 10 uur al trappelend voor het sexmuseum stond. Het zullen wel ochtend mensen geweest zijn. In rustig tempo wandelde ik door. Het doel was de Stadhouderskade; de buitenste ring van het oude stadscentrum. Omdat het mijn dag was, besloot ik deze keer mijn navigatie niet te gebruiken. Na het Muntplein, met zijn karakteristieke toren liep ik de vier bekende grachten af. De gevelpanden uit de rijkste (en meest twijfelachtige) eeuwen van onze vaderlandse geschiedenis gaven me een beetje een benauwd gevoel. Het lijkt allemaal zo klein en smal. Mensen die vanuit kelders werken en door een gespijlde ramen naar voorbijtrekkende benen kijken. Oké, het moet gezegd, in de zomer zal dat niet altijd onaangenaam zijn, maar toch.

Op het snijpunt waar bierslurpend en wijnnippend Nederland elkaar treffen, met links de oude brouwerij en rechts het Rijksmuseum, staat het hoofdkantoor van Plan Nederland. Het viel nog niet mee om binnen te komen, want bij de twaalf deurbellen kon ik de woorden ‘PLAN Nederland’ niet terugvinden. Maar gelukkig kwam er net iemand, met een sleutel en klaarblijkelijk flexibele werktijden aanlopen.

Eenmaal binnen werd ik snel voorgesteld aan Tijs, met wie ik contact onderhield via Twitter. Hij gaf me een kleine rondleiding en vertelde onder andere over de geschiedenis van het gebouw. Het pand was vroeger het voorportaal van de school die op het binnenterrein staat en werd gebruikt als broederhuis. Dat verklaarde de woorden “religioni ac litteris” (vrij vertaald “godsdienst en daarboven studie”), die ik op de voorgevel had zien prijken. Wat voor mij wel een openbaring was, was dat achter al deze smalle gevelpandjes een heel andere wereld schuilging … nooit bij stilgestaan.

Tijs vertelde ook over zijn werk. Plan Nederland is onderdeel van een organisatie die ‘geboren’ is in 1937 en sinds 1975 ook actief is in ons land. Plan werkt aan duurzame armoedebestrijding en een beter leven voor kinderen in ontwikkelingslanden, met speciale aandacht voor gelijke rechten en kansen voor meisjes. Aan de ene kant natuurlijk veel raakvlakken met het werk van Right To Play, maar ook wel weer duidelijke verschillen. Wat niet anders was, was de passie en energie die uitstraalde van hem. Hij sprak enthousiast over zijn reis naar Indonesië waar hij met sponsors kinderen bezocht die zij steunen.

Tja en als passie, energie en enthousiasme in de juiste verhoudingen gecombineerd worden, dan werkt dat op mijn gevoel. Ik besloot daarom ter plekke om donateur te worden. Dat houdt in dat ik voor 25 Euro per maand heel concreet één kind ga steunen. In mijn geval wordt dat een meisje uit Indonesië; een heel bewuste keuze, omdat Plan zich met name inzet voor meisjes en ik de band met Indonesië echt nog wel voel. Natuurlijk speelde in mijn achterhoofd ook nog wat challenges mee. Ik steun hiermee mijn vierde goede doel, naast Right To Play en … ik word extra gestimuleerd om die 3000 Indonesische woorden snel te leren, zodat ik kan corresponderen met het nieuwbakken ‘zusje’ van Jelle en Sibe.

Natuurlijk vergat ik niet waarvoor ik kwam en overhandigde Tijs de Loesje agenda, die hij op zijn beurt gaat verloten onder de vrijwilligers van Plan Nederland. Met een iets lichtere tas en portemonnee, maar met een veel rijker gevoel stapte ik de deur uit. Ik besloot op de terugweg wel mijn navigatie app te gebruiken. Niet om me de kortste weg naar het Centraal Station te wijzen, maar om met Google Earth in te zoomen op wereld achter de gevelpanden. Zoveel groen en ruimte in die verborgen wereld. Wat moet het een geweldig gevoel zijn om daar te mogen wonen en werken.

groet, Wilco