* doorhalen wat niet van toepassing is

Half negen, dinsdagmorgen 18 november. De herfst is definitief ingetreden in Nederland en ik sta in mijn winter wielerkleding klaar om mijn tweede ‘rondje door de provincie’ aan te gaan. Eerst nog even de jongens naar school toe brengen, natuurlijk. Ik voel me redelijk (en letterlijk) voor l.. lopen op het schoolplein, met die strakke broek, maar het alternatief (omkleden na het wegbrengen) kost simpelweg teveel tijd. Na een vluchtige kus bij de deur van de klas, ren ik met gezwinde spoed naar de auto. De routeplanner staat al geprogrammeerd op ‘Kudelstaart’. Ik zou echt niet weten wat een Kudel is en al helemaal niet dat het een staart heeft, maar het is geen verzonnen plaatsnaam. Het bestaat echt en ligt net onder Aalsmeer. Je weet wel, vlak bij de studio’s van Joop van den Ende. Bij nader inzien bedenk ik me nu dat het dan wellicht toch verzonnen is.

Na een klein uurtje rijden parkeer ik mijn auto bij de plaatselijke tennisbaan en start aan mijn rondje Noord-Holland. Ik heb in Strava 159 km uitgezet. Slim he, zo haal ik mijn challenge van een rondje van minimaal 100 km door de provincie EN een rondje boven de 150 km. Twee vliegen in één klap dus. Om de mep helemaal aan te laten komen, heb ik ook een tussenstop gepland in Diemen, bij een gigantisch kantoor van Randstad. Daar werkt Bram Ronnes, die als beach volleyballer mee heeft gedaan aan de Olympische Spelen in Bejing (2008).

Voor wie niet zo in het beach volleyballen zit even wat achtergrond informatie. In de voorbereiding op Bejing was Bram (die een duo vormde met Emiel Boersma) in een hevige strijd verwikkeld om een laatste plek bij de Olympische Spelen. Die strijd moest hij aangaan met … zijn broer Gijs Ronnes (die samen speelde met Jochem de Gruijter). Om een lang verhaal kort te maken. Bram won de strijd en vandaar dat ik met hem op de foto ga en niet met zijn broer.

Na een klein uurtje fietsen kom ik aan bij het kantoor in Diemen. Echt een indrukwekkend hoog gebouw. Zo indrukwekkend, dat ik in een moment van onoplettendheid mijn voorwiel parkeer in een spleet tussen twee betonnen platen. Ik zak zo’n 30 cm naar beneden en hoor hoe het aluminium van mijn voorwiel ‘opgeschuurd’ wordt. Da’s niet best natuurlijk. Een klein slag in mijn voorwiel en braampjes aan de velg. Nou, goed daar kijk ik dadelijk wel naar. Eerst de selfie met Bram.

Ik meld me bij de balie en de keurig geklede dame vertelt me dat Bram er zo aan komt. Dat was het tweede ‘lullige’ moment van de dag. Sta je daar in je wielerkleding tussen allemaal mensen in maat- en mantelpakken. Gelukkig duurt het niet heel lang voor Bram er is. Hij vertelt ronduit over zijn werk, hij begeleidt topsporters die na hun sportcarrière een baan in de maatschappij zoeken en informeert de bedrijven die sporters aannemen over de mogelijkheden, de mitsen en de maren. Echt leuk trouwens om te merken hoe enthousiast hij is over mijn actie. Ik vertel er kort over. Omdat ik niet heel veel tijd van hem wil afsnoepen (en het best koud optrekt in mijn sportpakje), stel ik voor de selfie te maken.

Na dit leuke moment is het tijd om de schade op te nemen van mijn voorwiel. de bramen aan de velg kan ik niet weghalen, daar zullen mijn remblokjes wel op stuk gaan. De slag in mijn wiel kan ik denk ik wel verhelpen. Doet me trouwens denken aan toen ik een jaar of 12 was. Ik had een slag in mijn wiel gereden en wilde niet dat mijn ouders dat merkten. Ik dacht als hij er met een knal inkomt, dan kan hij er ook best met een knal uitgaan. Na een keer of twaalf op mijn wiel te hebben gestampt, besefte ik me dat fietsenmaker nooit mijn beroep zou worden. Nu weet ik wel hoe dat trucje werkt, en de slag is er na een minuut of 15 draaien aan de spaken uit.

Op naar Amsterdam daar wil ik een selfie maken op een markante plek. Ondertussen staat mijn tocht onder behoorlijke tijdsdruk. Ik heb natuurlijk onvoldoende nagedacht in de voorbereiding (het zal eens niet). Om tien uur starten, maakt het lastig om een tocht van 160 kilometer, die door veel stedelijke gebieden loopt lastig, met twee foto momenten, voor het einde van de middag af te ronden. Om jullie een kleine impressie te geven van de drukte in Amsterdam, hier de samenvatting in beeld en geluid.

Gelukkig vind ik in Noord-Holland ook nog genoeg plekken om te genieten van vallende bladeren, kou, wind, een beetje regen, pontjes die voor je neus vertrekken en treinen die wachten tot ik eraan kom. Dus hier een dromerige weergave voor de liefhebbers van melancholie.

Om niet veel te laat thuis te komen, besluit ik de laatste lus van mijn tocht niet te maken. Daarmee haal ik de 150 km niet en kom ik uit op 143 km fietsen. Ach uiteindelijk is het toch een topdag, zeker als Anouk van Right To Play tijdens de laatste kilometers nog belt om te bedanken voor het bloemetje dat ik maandag heb laten bezorgen.

groet, Wilco.