Ik ben zes jaar en zit in de eerste klas van de Sint Aloysius in Zundert. Voor iedereen die na 1985 op de basisschool heeft gezeten; da’s de oude groep drie. Wekenlang heb ik er naartoe geleefd. Ik heb tekeningen van Langnek ingekleurd, naar langspeelplaten met sprookjes geluisterd, mijn ogen dicht gedaan, de klavecimbel gehoord en de paddenstoelen in gedachten voor me gezien. Eindelijk is het zo ver. Ik word wakker op de ochtend dat het gaat gebeuren. Het is stralend weer en vlak voor ik naar school ga, duwt mama mij een tasje met een lunchpakketje in m’n handen. Het is echt zover, vandaag ga ik op schoolreis naar de Efteling. Het gevoel in mijn lijf is een beetje hetzelfde gevoel als ik heb vlak voor 5 december, maar dan zonder de angst om in de zak mee naar Spanje te moeten.

Bijna veertig jaar later is het een uur of zeven in de ochtend en loop ik de kamer van Sibe binnen. Normaal moet ik ’s morgens alle moeite doen om hem uit bed te krijgen. Maar nu wordt hij wakker en begint meteen te dansen en te schreeuwen: ‘Drievliet, Drievliet, Drievliet!’ Het park is dan misschien wat minder groot dan de Efteling, maar het gevoel in zijn lijfje is hetzelfde. Bovendien is dit voor zijn ouders een financieel veel aantrekkelijkere oplossing, dan het sprookjespark in Kaatsheuvel.

Daar waar Sibe -eenmaal opgeschud- de dop niet op de fles kan houden en zijn armen en benen ongecontroleerde bewegingen maken, is Jelle een stuk rustiger in zijn uitingen. Van binnen gebeurt er hetzelfde hoor, maar het is gewoon wat minder goed te zien aan de buitenkant. Bij Jelle moet je naar zijn ogen kijken en dan zie je precies, hoe hij zich voelt. Ik kan me nog exact het moment herinneren, dat hij zijn eerste doelpunt maakte bij hockey. Die stralende ogen, de combinatie van ongeloof en blijdschap, zo intens ‘in het moment zitten’ dat alles om je heen vertraagd lijkt te gebeuren. Ook Jelle is blij met ons uitje naar Drievliet, want zijn grote vriend Nick uit onze flat gaat mee. Samen mogen ze -helemaal alleen- door het park gaan en de dingen doen, die alleen zij leuk vinden.

Nauwelijks een halve week later loop ik met dezelfde gevoelens in mijn lijf rond. Over 14 uurtjes vertrek ik -voor misschien wel de grootste uitdaging die ik mezelf gesteld heb- naar Frankrijk. Uiterlijk vertoon ik een combinatie van het gedrag van mijn zoons. Mijn lijf maakt ongecontroleerde bewegingen. Ik struikel half over mijn voeten en laat dingen uit m’n handen vallen. En als ik in de spiegel kijk, zie ik ook de stralende ogen. Het gaat nu echt gebeuren. Ik ben er klaar voor en ik ga ervan genieten! De berg waarop les extrêmes se touchent.

Het weer lijkt prachtig te worden, de auto is er klaar voor, mijn fiets in een prima staat, de koolhydraten gestapeld, de spieren los, de mind set, de kleding gematcht, de batterij opgeladen en de conditie op peil. Het lunchpakketje maak ik veertig jaar na dato zelf klaar, maar het gevoel is nog exact hetzelfde … ’n sprookje voor gevorderden.

groet, Wilco