Zesendertig van de tweeënvijftig weken zitten erop. Weken vol met ludieke, gezonde, sociale, simpele, intellectuele en schier onmogelijke uitdagingen. De meeste uitdagingen hebben echter wat met fietsen te maken. Niet alleen omdat dat het enige is wat dit oude lijf nog aankan, maar vooral omdat er diep in mij een jongetje zit, dat zo heel graag profrenner had willen worden. Dat jongetje zit er al lang en zag zichzelf in de bolletjestrui winnen op de Tourmalet en Alpe d’Huez. Hij sprintte in het groen naar vele etappeoverwinningen en kwam ten slotte in het geel over de Champs Élysées.

Toch is de tijd gekomen dat ik me moet neerleggen bij het feit dat het echt niet meer kan. Als ik een vrouw zou zijn, dan had ik misschien nog hoop gehad. Jeannie Longo, nu 56 jaar, sprokkelt nog wel eens een nationale titel in de wacht. Maar de oudste renner in het mannenpeloton is zeven jaar jonger dan ik. En die heeft een de laatste dertig jaar super gezond geleefd en kuiten opgebouwd, die de dubbele omvang hebben van die van mij. Ik moet gewoon eerlijk zijn en tegen dat jongetje durven zeggen dat zijn droom echt voorbij is, of …

Er is een renner die een leven heeft geleid dat lijkt op dat van mij. Liewe Westra heeft na een korte periode als supertalent, zijn leven overgegeven aan (veel) eten, drugs, drank en vrouwen. Drugs heb ik nooit gebruikt -of het moeten die twee haaltjes van een verdwaald jointje geweest zijn- maar de overige zonden zijn me niet vreemd. Liewe woog op een slecht moment 110 kilo (herkenbaar), tot hij besloot dat het drastisch anders moest. Hij ging weer fietsen, veranderde zijn leefstijl en fietst nu aan de zijde van Nibali om hem te helpen zijn Tourtitel te verdedigen.

Met veel fantasie en een behoorlijke dosis goede wil, is er dus een aantal parallellen te trekken tussen Liewe en mijzelf … En daarmee is er dus ook hoop voor het jongetje in mij. Liewe heeft echter, om succesvol te zijn in het peloton, nog één belangrijke laatste stap gezet. Hij is toegetreden tot de enige ploeg in het peloton die gefinancierd wordt door een stad. Een ploeg die wordt geleid door Aleksandr Vinokoerov, een ploegleider die, op zijn zachtst gezegd een twijfelachtig verleden heeft, als het gaat om doping en omkoping. Een ploeg die bijzondere aandacht geniet van de WADA en andere anti-doping instanties. Maar ook een ploeg die van oude mannen nog toprenners kan maken: Astana.

En wat is het geval? Als ik bij mijn voordeur vertrek en in oostelijke richting de kortste fietsroute pak, dan ben ik na vijfduizendvijfhonderdnegenentachtig kilometer precies in Астана (Astana)! Laat dat nu precies het aantal kilometers zijn, dat ik na zesendertig weken heb afgelegd! Het is me gelukt! Ik hoor erbij! Ik zit bij Astana! Kom maar op met dat blauw gele shirt. Jaag de epo er maar in, ik ga op 45-jarige leeftijd toetreden tot het profpeloton. Volgend jaar laat ik Contador en Froome mijn achterste zien, als ik de Ventoux op knal. Ik versla Greipel en Cavendish in de sprint met fietslengtes verschil. Dumoulin en Tony Martin verliezen vele minuten op me in de tijdritten. En net als Lars Boom ontwijk ik alle doping aantijgingen.

Het jongetje is dichter bij zijn droom dan ooit!

groet, Wilco

P.S. Door alle (andere) behaalde uitdagingen mag ik deze week 13,07 Euro doneren aan Right To Play.