Ik heb er eigenlijk altijd wel ‘last’ van gehad. Het ‘spanning voor de wedstrijd’ gevoel. Vroeger had ik het voor een judo, tennis- of basketbalwedstrijd. Maar op school ook bij tentamens, of examens. Niet vervelend hoor, maar gewoon dat gevoel, dat er iets bijzonders staat te gebeuren. En met iets meer adrenaline in mijn lijf dan normaal, stuiterde ik dan nog meer dan ik al deed. En dat leidde eigenlijk steevast tot een slapeloze nacht.
‘Ben je blij? Je klinkt niet heel opgetogen’. Oef, die vraag en opmerking overvallen me. ‘Ja, ik ben wel blij, maar…’, ‘Shit, -ja maar- is nee’, ‘… er zijn nog wel dingen die ik gepland heb en niet op stel en sprong af kan zeggen.’
Het ging allemaal zo snel. Vorige week heb ik een gesprek gehad met een bovenschools manager van de RVKO (Rotterdamse Vereniging Katholiek Onderwijs). Een paar dagen daarvoor had ik een sollicitatiebrief naar hen gestuurd en werd eigenlijk direct gebeld, of ik op gesprek wilde komen. Wel zo netjes om dat dan ook te doen, nietwaar? Daar zat ik dan; aardige man, mooi en open gesprek, twijfels en vertrouwen werden uitgesproken en uiteindelijk zelfs een toezegging gedaan.
Ik werd vanmorgen wakker met de geweldige constatering dat het aandeel ‘Wilco Kannekens’ enorm gestegen is. Mijn marktwaarde zal de AEX vandaag weer uit het slop halen en de koers naar de magische 500 punten grens pushen. Elke Euro die ik ooit in mezelf gestoken heb, is een spreekwoordelijke Daalder waard. Alhoewel ik me direct besef dat een Daalder één gulden en vijftig cent (27 Belgische Frank) waard is, dus minder dan een Euro … maar het bekt zo lekker!
Als er iets gaaf is aan datgene wat ik nu onderneem, zijn het wel de ontmoetingen met volslagen vreemde (lees: onbekende) mensen. Wat dat betreft is er een heel nieuwe wereld voor me open gegaan, sinds ik met mijn 52 uitdagingen begon.
Mijn blogs worden ondertussen niet alleen gelezen door familie en vrienden, maar ook door Twitteraars, Linked-Inners, Facebookers en andere bloggers. Ik loop nog maar net rond in ‘schrijversland’, dus heb nog niet echt een beeld van hoe het eruit ziet. Maar vanaf de start van mijn uitdagingen, heb ik me voorgenomen, niets meteen af te wijzen. Sterker nog, ik heb me voorgenomen, voor alles open te staan. Dus twitter ik er op los, ga ik connecties aan op verschillende platforms, lees ik me scheel en onderhoud ik contacten met ‘vloggers’, ‘ploggers’ en bloggers uit alle windstreken van dit land (en België).
‘Vader van Sibe, heeft u volgende week tijd voor een gesprekje over uw zoontje?’ De juf van school spreekt me met een bezorgde blik aan. ‘Volgende week geven we namelijk de rapporten mee en er is iets waar ik graag met u over wil praten.’ Ik antwoord dat het prima is, maar dat ik ook wel nu kan. De juf zegt dat ze het liever een weekje later heeft, want dan kan de andere juf er ook bij zijn. Ik vraag nog wel waar het over gaat en of ik iets kan voorbereiden voor het gesprek. ‘Nee hoor, u hoeft niets voor te bereiden, het gaat over zijn gedrag.’
‘Twee woorden, negen letters, duurt lang?’
Terwijl hij op de I-pad op de bank aan het spelen is, floepen de woorden uit Sibes mond. Ik ben verzonken in een blogje en heb niet in de gaten, dat er om mijn aandacht gevraagd wordt. Na een paar seconden wordt de vraag ietwat geïrriteerd herhaald: ‘Papaaa, twee woorden, negen letters, duurt lang?’
Ik ruk me los van de woorden op het scherm en vraag aan Sibe wat hij zegt. Hij kijkt me enigszins verwijtend aan en onder een diepe zucht, herhaalt voor de derde keer de vraag. Terwijl ik me afvraag van wie hij al die ongeduldigheid heeft geërfd, denk ik na over zijn raadsel.
‘Twee woorden, negen letters, duurt lang?’
Op woensdag 4 maart heb ik een afspraak op het hoofdkantoor van Right To Play. Ik mag daar mijn licht laten schijnen over een trainersmanual, die gebruikt wordt voor Landal GreenParks. Ik moet zeggen dat ik altijd zeer hartelijk word ontvangen, maar deze keer pakken ze wel bijzonder groots uit.
Zoals gebruikelijk ben ik veel te vroeg voor mijn afspraak, dus neem me in de auto al voor een wandelingetje te gaan maken door de Hofstad. Plein 1813, waar ik normaal mijn roestige Peugeot parkeer, staat echter ramvol politiewagens met aanhangers waarin paarden vervoerd worden. Een agent sommeert me met een vriendelijk, doch dwingend knikje, dat ik een andere plek moet zoeken. Omdat ik toch al een ommetje wil maken, besluit ik deze diender met rust te laten en een kilometertje verderop te parkeren.
Wat hebben Annie M.G. Schmidt, ‘Bestevâer’ Michiel, oud premier Jan-Peter, Harmen Siezen, meneer Van Dale (de Dikke) en Danny Blind gemeen? Ze hebben allemaal hun roots liggen in een provincie waar Racoon zijn thuishaven vindt. Het stukje land waar veel bekende Nederlandse wielrenners zoals: Jan Raas, Cees Priem en Maarten Ducrot uit de klei getrokken zijn en waar een enkeling -Johnny ‘prikkeldraad’ Hoogerland’- zich heeft genesteld. Het land in zee prachtig verwoord en bezongen door hun eigen huisband Bløf.
kijk nou zelf
vrienden voor het leven
ik op weg naar elf
jij al bijna zeven
op dezelfde manier
uniek willen zijn
over ‘n jaartje of vier
dan heb jij mijn Lees verder
Nou niet de Oscar, maar de Liebster Award. Ja het is echt waar, ik ben genomineerd voor een heuse Award. Sinds ik ben gaan bloggen, volg ik ook andere bloggers, gewoon omdat het leuk is en om geïnspireerd te raken door hun kijk op de wereld. Door één van hen ben ik genomineerd. Narda schrijft onder de naam Beaunino, wat een eerbetoon is aan haar vroegere huisdier, een magistraal grote Bordeauxdog. Op WordPress liep ik tegen haar blog aan. Narda schrijft gevarieerd en kan in weinig woorden iets wat heftig is, luchtig neerzetten. De variatie in blogs en plogs zorgen ervoor dat ik haar trouw ben gaan volgen.
Wilco's Charity Challenge 