Ik heb er eigenlijk altijd wel ‘last’ van gehad. Het ‘spanning voor de wedstrijd’ gevoel. Vroeger had ik het voor een judo, tennis- of basketbalwedstrijd. Maar op school ook bij tentamens, of examens. Niet vervelend hoor, maar gewoon dat gevoel, dat er iets bijzonders staat te gebeuren. En met iets meer adrenaline in mijn lijf dan normaal, stuiterde ik dan nog meer dan ik al deed. En dat leidde eigenlijk steevast tot een slapeloze nacht.

Later toen ik wat ouder werd, had ik dat gevoel ook vlak voor ‘grote veranderingen’ in mijn leven. In mijn geval zijn er dat nogal wat geweest, trouwens. Zo ben ik alles bij elkaar een keer of 35(!) verhuisd. En dat is niet overdreven! Daarnaast heb ik in mijn werk een ‘houdbaarheid’ van maximaal vier jaar, dan ben ik wel weer toe aan een nieuwe uitdaging. Leraar, horeca-medewerker, gymdocent, vertegenwoordiger, Disneyland Parijs -nee, ik zat niet in het Plutopak-, zwemleraar, directeur … en tussendoor maar blijven verhuizen. En iedere keer, vlak voor zo’n nieuwe start, had ik weer datzelfde spannende gevoel. Hoe zouden de nieuwe collega’s zijn? Kan ik het (nog) wel? Dat soort vragen zorgden ervoor dat ik de avond ervoor stuiterend naar bed ging en eigenlijk niet kon slapen van de spanning.

Morgen ga ik beginnen aan de volgende uitdaging in mijn leven. Terug voor de klas … maar met een missie. Want met alle ervaring, die ik de afgelopen jaren heb opgedaan als leerkracht, directeur en papa, wil ik de kinderen onderwijs geven waarin zij centraal staan en niet hun juf (m/v). Onderwijs waarin kinderen leren op een manier die aansluit bij hen. Onderwijs waarin de relatie centraal staat en niet de leerstof. Onderwijs waarin de leerkracht er alleen kan zijn dankzij de leerlingen en er regelmatig van rol gewisseld wordt. Onderwijs waarin iedereen leert van en met elkaar.

Ja, dat vind ik spannend…
Ja, ik ben benieuwd of me dat gaat lukken…
Ja, ik twijfel …
Maar ik weet ook dat het alleen kan lukken als ik twijfel. Er is namelijk niets zo gevaarlijk, als een leerkracht die (alles) zeker weet!

Ik ken mezelf ondertussen wel een beetje, dus besloot ik de ‘bui’ voor te zijn en de voorwaarden te creëren voor een goede nachtrust. Ik ben daarom vandaag niet in de auto gestapt, om de verjaardag van mijn moeder te vieren, maar op mijn fietsje. Na 123 kilometer oostenwind en bijna vier en een half uur ploeteren, kon ik mijn moeder feliciteren met haar 70ste (spreek uit: vijftigste) verjaardag. Op de terugweg in de auto heb ik de verwarming stiekem een graadje hoger gezet, zodat mijn wangen begonnen te gloeien, maar ik nog net wakker kon blijven, om de auto binnen de lijntjes te houden. Het bakje koffie dat ik nu drink is wat minder sterk dan normaal en ik pak zo nog even lekker een heel warme douche.

Al die maatregelen moeten er voor zorgen dat m’n bijniermerg langzaam in slaap sukkelt en geen extra adrenaline aanmaakt. Ik ga straks zeker weten heerlijk slapen en morgen genieten van de mooiste baan ter wereld.

groet, Wilco