Op woensdag 4 maart heb ik een afspraak op het hoofdkantoor van Right To Play. Ik mag daar mijn licht laten schijnen over een trainersmanual, die gebruikt wordt voor Landal GreenParks. Ik moet zeggen dat ik altijd zeer hartelijk word ontvangen, maar deze keer pakken ze wel bijzonder groots uit.

Zoals gebruikelijk ben ik veel te vroeg voor mijn afspraak, dus neem me in de auto al voor een wandelingetje te gaan maken door de Hofstad. Plein 1813, waar ik normaal mijn roestige Peugeot parkeer, staat echter ramvol politiewagens met aanhangers waarin paarden vervoerd worden. Een agent sommeert me met een vriendelijk, doch dwingend knikje, dat ik een andere plek moet zoeken. Omdat ik toch al een ommetje wil maken, besluit ik deze diender met rust te laten en een kilometertje verderop te parkeren.

Ik sluit mijn auto goed af, want ondanks de staat waarin hij verkeert, besef ik me heel goed, dat het nog altijd Den Haag is. Na 10 minuten lopen, kom ik langs een straat die ‘Noordeinde’ heet. De vriendelijke (kunst)winkeltjes lachen me toe, dus wijk ik af van de snelste route en wandel het straatje in. Ook hier valt het me op dat er verdacht veel politie rondloopt.

‘Er zal toch niks ergs aan de hand zijn, of is Den Haag in rep en roer, omdat ik een afspraak heb in de diplomatenwijk?’ Hoe dichter ik bij het paleis kom, des te duidelijker wordt het, dat er iets bijzonders staat te gebeuren. Op het plein waar Willem van Oranje op zijn paard uitkijkt over de werkplek van onze Koning, staan twee koetsen geposteerd. Voor het gebouw staat een blaaskapel in vol ornaat kou te vatten en de marechaussee loopt zenuwachtig op en neer.

De gedachte ebt langzaam weg dat dit allemaal voor mij georganiseerd is. Het tweede wat in me opkomt is: ‘Máxima!’ … uhhh … ik bedoel natuurlijk ‘Willem-Alexander en Máxima!’ Maar zij rijden toch rond in een Gouden Koets? Dit zijn, met alle respect, twee ‘gewone’ zwarte koetsjes. Voor ik aan een agent durf te vragen, wat er wel aan de hand is, begint de hofkapel te trommelen. Een aantal overduidelijk belangrijke mensen verlaat het paleis en loopt richting de koetsen. Ik heb geen flauw idee wie ze zijn, maar iedereen buigt als een knipmes, neemt hoeden af en kijkt voornaam, dus schiet ik mijn Iphone vol met dit hoogtepunt van de vaderlandse geschiedenis.

De stoet trekt aan me voorbij en terwijl ik -iets verlaat- naar de Alexanderstraat wandel, denk ik na over wat er zich net voor mijn ogen heeft afgespeeld. Bij Right To Play word ik, comme d’habitude, allerhartelijkst ontvangen. Twee overheerlijke bakjes koffie en een goed gesprek met veel mooie ideeën om Landal GreenParks in de Right To Play stand te zetten. Toch kan het de gebeurtenis van eerder die ochtend niet geheel verdringen.

Anderhalf uur later open ik thuis mijn laptop en zie, dat de ambassadeurs van Tsjechië en de Dominicaanse Republiek hun geloofsbrieven hebben overhandigd aan onze Koning. Na wat zoeken op www.hetkoninklijkhuis.nl vind ik wat precies ‘geloofsbrieven’ zijn. ‘Geloofsbrieven zijn twee documenten van een buitenlands staatshoofd, die een ambassadeur na diens aanstelling aan de Koning aanbiedt. De minister van Buitenlandse Zaken is hierbij aanwezig’.

Bijzonder om te zien wat er uit de kast wordt getrokken, als je een voornaam persoon bent. Een blauwbekkende blaaskapel, een paar opgepoetste postkoetsen, een klein legertje agenten en niet te vergeten Bonfire met zijn vriendjes. De Koning heb ik niet gezien, maar ik ben niet teleurgesteld, want Máx was er toch niet bij, dus echt veel heb ik niet gemist.

groet, Wilco