Als er iets gaaf is aan datgene wat ik nu onderneem, zijn het wel de ontmoetingen met volslagen vreemde (lees: onbekende) mensen. Wat dat betreft is er een heel nieuwe wereld voor me open gegaan, sinds ik met mijn 52 uitdagingen begon.

Mijn blogs worden ondertussen niet alleen gelezen door familie en vrienden, maar ook door Twitteraars, Linked-Inners, Facebookers en andere bloggers. Ik loop nog maar net rond in ‘schrijversland’, dus heb nog niet echt een beeld van hoe het eruit ziet. Maar vanaf de start van mijn uitdagingen, heb ik me voorgenomen, niets meteen af te wijzen. Sterker nog, ik heb me voorgenomen, voor alles open te staan. Dus twitter ik er op los, ga ik connecties aan op verschillende platforms, lees ik me scheel en onderhoud ik contacten met ‘vloggers’, ‘ploggers’ en bloggers uit alle windstreken van dit land (en België).

Toen ik mijn route door Utrecht had uitgezet, kreeg ik al snel een reactie van Harry uit Wijk bij Duurstede. Ik was van harte welkom om even langs te komen bij Anneke en hem tijdens mijn tocht. Een jaar geleden had ik dit nog afgewezen met smoesjes als: maar dan verlies ik kostbare tijd, zit ik te lang stil, of ik hou niet van ‘koetjes en kalfjes’. Nu dacht ik (mede dankzij Naomi) waarom niet?

Rond het middaguur arriveer ik bij deze voormalige kapper. Ik ros nog even extra door mijn haren, in de hoop dat het ‘natuurlijk’ en modieus valt na 160 kilometer zweten en misten met een helm op. Verloren moeite natuurlijk, maar Harry stelt me gerust en zegt dat hij slechts in een grijs verleden kapper is geweest. Daarna heeft hij altijd in de jeugd hulpverlening gewerkt. Bij het grijze verleden sluit mijn haar tegenwoordig makkelijk aan, dus voel ik me snel senang.

Harry geeft me een kop warme koffie. Dat gaat er natuurlijk wel in na een ochtend kou lijden op de fiets. Het is een bijna perfecte kop. De koffie is heerlijk hoor, niks mis mee. Het zit alleen in zo’n dubbel glazen mok, die aan de buitenkant niet warm wordt … dus blijven mijn handjes nog wat langer fris.

We zitten in zijn tuin en genieten uit de wind van het zonnetje. Ik vertel over Right To Play, mijn ‘geschiedenis’ en uitdagingen en Harry vertelt over zijn leven. Hij blijkt een man met de neus dezelfde kant op als ik. Pluk de dag is zijn motto, maar dan in het Latijn. Doe iets moois met je leven, maar doe het ook vooral voor anderen. Hij loopt warm voor en is directeur van de Goede Doelen winkel in Ede, die kringloopartikelen verkoopt voor Goede Doelen. Daarnaast zet hij zich in voor gezinnen met kinderen die een nierafwijking hebben.

Dat warm lopen doet hij trouwens letterlijk. Een klein lustrum geleden legde hij de 2400 kilometer naar Santiago de Compostela te voet af … in drie maanden! Dat is meer dan 25 kilometer per dag lopen! Daar kan ik met mijn uitdagingen nog wel een puntje aan zuigen. De meeste mensen doen zo’n bedevaartstocht in de hoop op een wonder en er beter van te worden. Harry liep hem -zonder het te weten- bij wijze van ‘Aflaat’ (een oud Katholiek gebruik en een kwijtschelding voor God van tijdelijke straffen). Kort na zijn tocht kreeg hij namelijk een hartaanval. Gelukkig was de Lieve Heer hem goed gezind en leeft hij nu in ‘reservetijd’, zoals hij het zelf benoemt. Samen met Anneke geniet hij van hun fraaie stekje aan de Nederrijn.

Die ‘reservetijd’ gebruikt hij om zich in te zetten voor Goede Doelen en andere mensen die dat doen in het licht te zetten. In het licht van de camera wel te verstaan. Want Harry houdt van spijkers met koppen slaan en voor ik het door heb, sta ik tegenover een camera en krijg ik de vraag: ‘Waar loop jij warm voor?’. Dat interview is binnenkort te zien op de website en Facebook van Harry.

Anneke blijkt in de volwasseneneducatie te hebben gewerkt, dus gaat het gesprek ook nog even over onderwijs. We denken hetzelfde over opvoeden en ze biedt me bijna een baan aan voor de school in de buurt. Ik twijfel heel even … Wijk bij Duurstede is aan te fietsen … maar ik zoek toch nog even verder in de omgeving van Vlaardingen!

Na een kleine drie kwartier stap ik weer op het fietsje voor de laatste kilometers van mijn tocht door Utrecht. Helemaal opgewarmd door de zon, die ondertussen volop schijnt, de kop koffie en zeker niet op de laatste plaats, door de gastvrije en geweldige ontmoeting met Harry en Anneke, bereik ik fluitend mijn autootje!

Groet, Wilco