‘Twee woorden, negen letters, duurt lang?’

Terwijl hij op de I-pad op de bank aan het spelen is, floepen de woorden uit Sibes mond. Ik ben verzonken in een blogje en heb niet in de gaten, dat er om mijn aandacht gevraagd wordt. Na een paar seconden wordt de vraag ietwat geïrriteerd herhaald: ‘Papaaa, twee woorden, negen letters, duurt lang?’

Ik ruk me los van de woorden op het scherm en vraag aan Sibe wat hij zegt. Hij kijkt me enigszins verwijtend aan en onder een diepe zucht, herhaalt voor de derde keer de vraag. Terwijl ik me afvraag van wie hij al die ongeduldigheid heeft geërfd, denk ik na over zijn raadsel.

‘Twee woorden, negen letters, duurt lang?’

Een marathon? De Bijbel? Auto rijden? Harry Stotter? Ik bedenk de antwoorden en tel de letters, maar kom er niet uit. Mijn zesjarige zoon kijkt me met zijn glunderde ogen aan en schreeuwt: ‘DUURT LANG! Negen letters, twee woorden … snap je’t?!’

In mijn hele carrière in het onderwijs, heb ik al veel van dit soort raadsels voorbij horen komen en was er, tot vandaag, van overtuigd, dat ik ze allemaal wel kende:
Hoe lang is een Chinees? Hoe Lang.
Het is zwart en het zit op een tak? Drie x raaien! (Op z’n Brabants uitspreken)
Het is geel en het hangt achter een auto? Een banaanhangwagen.
Het is oranje en niet zeker van zichzelf? Een misschienaasappeltje.
Het is groen en het komt van een helling? Een skiwi.
Het is groen en dartelt door het bos? Een dophertje.
Het is rood en vliegt door een Chinees restaurant? Een sambalbij.
Het is wit en ligt in de wei. Een bosje yoghurt.
Enzovoorts, enzovoorts.

Ik kijk hem aan en schiet hard in de lach. Sibe heeft dus niet alleen mijn ‘ongeduldigheid’ geërfd, hij houdt ook graag het recht op spelen … Spelen met woorden!

Groet, Wilco