De onderwijsgoeroes Marcel van Herpen en Luc Stevens hebben me in de afgelopen vijf jaar wel duidelijk gemaakt, dat er in de opvoeding van kinderen geen enkel nut schuilt in straffen. Verantwoordelijkheid geven, respect tonen, pedagogisch optimisme en authentiek en betrouwbaarheid zijn, zijn veel betere voorwaarden tot groei. Kort gezegd: zonder relatie geen prestatie.
‘Ik ben blij, man!’
Uitdaging 25 was: ‘Maak 5 selfies met ambassadeurs van Right To Play’. Ik vond het bij voorbaat HEUL spannend. Durf ik die druk bezette (ex-)topsporters wel te benaderen. En is het niet een beetje zielig dat je als veertig plusser om een selfie vraagt. Om een lang en sneu verhaal kort te maken; ja, dat is zielig … behalve … als je het koppelt aan een financiële bijdrage voor Right To Play.
Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.
Vijf voor half vier word ik wakker. Mijn biologisch klokje zorgt ervoor dat ik driehonderd tellen de tijd heb om ervoor te zorgen dat de rest van de familie zich niet het apenzuur schrikt van mijn wekker. Vandaag fiets ik namelijk de Gerrie Knetemann Classic. Een toerrit van 160 kilometer ter nagedachtenis van één van Neerlands grootste wielrenners. Om mijn held uit het verleden iets meer eer te bewijzen en de geldteller voor Right To Play op te schroeven, kies ik ervoor om niet met de auto, maar met de fiets naar Amsterdam te gaan.
Het ‘nieuwe ritme’ zit er bijna in. Na drie weken werken, kinderen op tijd naar voetbaltrainingen brengen, lessen voorbereiden, Right To Play promoten, fietsen en kijken hoe 26 uur in 24 uur passen, begin ik het gevoel te krijgen dat er balans begint te komen. En dat is mooi, want die balans wordt aardig aan het wankelen gebracht als ik alles, wat op FaceBook voorbij komt, moet geloven.
Op 31 oktober 2015 loopt dit jaar vol challenges af. Met nog maar een paar weken te gaan, wordt langzaam aan duidelijk welke opdrachten ik ga halen en welke helaas tot een ‘boete bedrag’ gaan leiden. Zelfs de (stiekem gemaakte en minuscule) aanpassingen, die overigens door de volgers van mijn blogs nauwelijks zijn opgevallen, zorgen er niet voor dat ik een 100% score ga halen. Maar hé, daar gaat het uiteindelijk ook niet. Ik wilde een steentje verleggen en die kiezel is ondertussen een behoorlijke kei of misschien wel berg geworden.
‘Op de groei … zoals z’n shirt’
Wilco's Charity Challenge 