Onze vakantie ziet er niet anders uit, dan van andere mensen. Een groot deel van de dag leven we buiten en genieten we van de zon. Er wordt gevoetbald, gebadmintond, in de kuil gezwommen en natuurlijk buiten ontbeten. Als er geen zon is, maar zoals de afgelopen week overwegend regen, dan verplaatsen we die activiteiten naar binnen, of passen ze een beetje aan.
‘Giechelend in een fluisterboot Chinezen ontwijken.’
Voor mij maakt het niet uit waar ik op de wereld zit. Als ik vakantie heb, ben ik direct het besef van welke dag het is kwijt. Zeker als het ook nog lekker weer is. Ik breng dan mijn tijd in de buitenlucht door en houd mezelf nauwelijks op de hoogte van het nieuws om me heen. Daar knapt de wereld een stuk van op moet ik zeggen. Een weekje geen journaal en het lijkt alsof alles er een stuk mooier uitziet. Misschien moet het nieuws ook maar eens een paar weken met vakantie.
Ik bemoei me al jaren niet met de vakantiebestemming, dat doen Femke en haar moeder. Zij zorgen kiezen het vakantiepark, het soort huisje en bepalen gezamenlijk de exacte plek waar dat huisje staat. Dat is dan steevast het nieuwste huisje, met stofzuiger, luxe koffiezetapparaat, vogelklok, wasmachine en strijkplank, met de grootste tuin (op het zuiden) en het dichtst gelegen bij de centrale voorzieningen. Omdat de huisjes niet standaard worden opgeleverd met insectenwerende maatregelen, zijn de dames de eerste paar uur van onze vakantie bezig om alle ramen, deuren en overige openingen met de buitenwereld systematisch te voorzien van horretjes.
Het waren vierentwintig heerlijke uren!
Leuk huisje op landgoed ’t Loo. Niet hét landgoed, daar wonen immers al andere (hooggeplaatste) mensen, maar het landgoed van vakantiepark Landal. Dat ligt een paar kilometer noordelijker, bij Oldebroek (door mijn zoons steevast ‘onderbroek’ genoemd). Bij aankomst namen Jelle en Sibe nauwelijks de tijd om het huisje te verkennen, want het was tijd om te gaan genieten! Van …
Een dag na het behalen van de uitdaging om een rit van meer dan 300 kilometer te fietsen, geniet ik van de spierpijn. In precies honderd kilometer per minuut, vind je hieronder een impressie van mijn tocht.
Het lijkt erop dat de filmpjes alleen nog op de computer te zien zijn, als je via een tablet, of telefoon kijkt, klik dan hier: Uitdaging 48
groet, Wilco
Het is weer de hoogste tijd voor een beetje actie. Vandaar dat ik besloten heb om morgen (15 juli 2015) uitdaging achtenveertig aan te gaan pakken. Daarin verplicht ik mezelf om een rit van boven de driehonderd kilometer te rijden (op één dag wel te verstaan). Natuurlijk had ik ervoor kunnen kiezen om van thuis uit een rondje te maken, maar daar zit het nadeel aan. De eerste en laatste honderd kilometer gaan eigenlijk allemaal over bekend terrein en dat is niet echt motiverend. Vandaar dat ik besloten heb om mijn eindpunt ergens te leggen vanwaar nog een trein naar huis vertrekt.
Zesendertig van de tweeënvijftig weken zitten erop. Weken vol met ludieke, gezonde, sociale, simpele, intellectuele en schier onmogelijke uitdagingen. De meeste uitdagingen hebben echter wat met fietsen te maken. Niet alleen omdat dat het enige is wat dit oude lijf nog aankan, maar vooral omdat er diep in mij een jongetje zit, dat zo heel graag profrenner had willen worden. Dat jongetje zit er al lang en zag zichzelf in de bolletjestrui winnen op de Tourmalet en Alpe d’Huez. Hij sprintte in het groen naar vele etappeoverwinningen en kwam ten slotte in het geel over de Champs Élysées.
Wilco's Charity Challenge 