Onze vakantie ziet er niet anders uit, dan van andere mensen. Een groot deel van de dag leven we buiten en genieten we van de zon. Er wordt gevoetbald, gebadmintond, in de kuil gezwommen en natuurlijk buiten ontbeten. Als er geen zon is, maar zoals de afgelopen week overwegend regen, dan verplaatsen we die activiteiten naar binnen, of passen ze een beetje aan.

Natuurlijk is het niet alleen maar spelen en ravotten. Er worden ook leerzame momenten voor onze kinderen ingebouwd. Sibe is gek op tafels en in de voorbereiding op groep vier, leer ik hem alvast wat trucjes om de tafel van negen foutloos te maken. Verder bezoeken we een fruitteler, het Dolfinarium en een roofvogelshow om meer te leren over de natuur om ons heen. De jongens vermaken zich daar uitstekend, ze plukken écht fruit (dus niet van de AH) en aaien onder meer roggen en haaien. Jelle heeft zelfs een spannende encounter met een zeearend en als mijn zoon dat durft, kan papa natuurlijk niet achterblijven.

Wat de vakantie voor onze kinderen anders maakt dan voor andere kinderen, is het vaste educatieve moment na het avondeten. De jongens gaan dan met opa ‘proefjes’ doen. Opa heeft zijn leven lang in de chemie gewerkt en waarschijnlijk iets teveel boven de reageerbuisjes gehangen. Hij heeft er namelijk een klein tikje aan overgehouden; hij praat het liefst alleen maar over moleculen en getallen.

Opa leert de jongens belangrijke -wetenschappelijke- levenslessen zoals: geloof nooit direct wat je ziet, stel jezelf altijd vragen en er is meer niets dan iets in de wereld. Daarnaast stelt hij onze kinderen bloot aan begrippen als: centrifugaalkracht, opwaartse druk en oppervlaktespanning.

Na het eten wordt het proefje voorbereid om er vervolgens een korte uitleg bij te geven. Daarna is de standaardvraag: Wat gaat er gebeuren? Jelle doet dan een serieuze gooi naar de werkelijkheid en Sibe antwoordt steevast: ‘Ik denk wat Jelle zegt.’ Opa voert daarna de proef uit en geeft er uitleg bij. Maar eerlijk gezegd halen de meeste verklaringen de hersenen van onze kinderen niet. Ze zijn dan aan het spelen met de fles waarin een tornado gemaakt kan worden, of eten de hardgekookte eieren op, die na verhitting van een fles naar binnen gezogen zijn.

Opa geniet van de momenten dat hij de jongens wat bij kan brengen over natuurkrachten. Toch was er vandaag een moment dat hij een koekje van eigen deeg kreeg. Opa speelde het spelletje ‘om de beurt een vraag stellen’ en begint met: ‘Hoeveel is 12 erbij 13?’ Geen probleem voor mijn jongste rekenwondertje.

‘Vijfentwintig opa!’
‘Heel goed. Nu mag jij een vraag aan opa stellen.’ 
‘Welke plant kan bewegen, opa?’
Opa begint sterk: ‘Een vleesetende plant!’ Maar dat antwoord wordt afgekeurd. Sibe wil een naam hebben. Opa probeert het nog even met: ‘Een bloem die in de wind meebeweegt’
‘Een naahaaam opa! Je moet een naam noemen!’
Opa geeft het op en Sibe het verlossende antwoord:
‘Een Mimosa Pudica! Die kan een soort water wegspuiten en daardoor het blad dichtslaan…’

Vier volwassenen luisteren met open mond naar deze betweter. Opa herstelt als eerste van de verbazing en geeft ondergetekende de opdracht het op te zoeken op de computer. En inderdaad, de Mimosa Pudica bestaat en doet wat mijn zoon net uitlegde. Ieder ander kind had natuurlijk de Nederlandse benaming gebruikt, het Kruidje-roer-mij-niet, maar het is wel een zoon van mij hè … dus een beetje pochen past hem wel.

Op de vraag aan hoe hij aan zoveel wijsheid komt, krijgen we het antwoord: ‘Van Freek natuurlijk’. Ik weet genoeg, de investering in de DVD box van bioloog Freek Vonk was een welbestede.

groet, Wilco