‘Ik snap het niet papa? Ik doe het precies zoals meester Jan het zegt, maar het gaat steeds fout.’ De zin komt er hortend en stotend en met veel tranen uit. Jelle oefent hard op de computer voor zijn verkeersexamen. Hij voert voor de zoveelste keer de -in zijn ogen goede- antwoorden in, maar de computer blijft het iedere keer afkeuren.
Ik word herboren wakker, zwevend op de roem van gisteren. Veer op uit mijn bed, als een jonge God. Sla de gordijnen open en kijk trots de wereld in, die ik de dag ervoor genadeloos heb verslagen … Hoe schril kan het contrast met de werkelijkheid zijn? Mijn botten kraken, mijn spieren zijn kort en stram. Met veel gemopper en gesteun duw ik het dekbed van me af en rol ik uit m’n bed. De gordijnen laat ik voor wat ze zijn en sleur mezelf de douche in. Ik kan maar aan één ding denken: hoe krijg ik die spierpijn uit mijn lijf?
Een natte herfst en lange winter zijn voorbij gegaan. Reikhalzend hebben wij -mannen- er naar uitgekeken. Op Facebook giert het testosteron al dagen in het rond en wordt mijn tijdlijn subtiel, maar vaak ook zonder erbij na te denken, volgestouwd met overenthousiaste berichten en foto’s. Het is namelijk officieel; vrijdag 10 april wordt ‘nationale rokjesdag’!
Het is woensdagmiddag en ik zit samen met Sibe in de auto naar het zwembad. We doen dat retourtje twee keer in de week en het is ondertussen een traditioneel ‘vader-zoon’ momentje geworden. Vaak gebruiken we de zeveneneenhalve minuut om ‘iets nieuws’ te leren. Een vast item is bijvoorbeeld: vieze rijmwoorden op het woordje … hond. Maar ik leer hem ook nuttige dingen, zoals autorijden. Nee, niet in ’t echt, maar in theorie. Hij weet waar het gaspedaal en de rem zit en hij kan ondertussen beter schakelen dan zijn moeder.
Het is 1 april 2015, net half acht in de ochtend geweest. Mijn (zo goed als) dagelijkse fietstocht naar Capelle zit er net op. Zoals elke dag neem ik een ‘camping douche’ in de toiletruimte van de school. Het waaide vanmorgen, nou zeg maar gerust … het stormde. Maar het was een westenwind, dus het zat me mee. Ik hang mijn Alpe d’Huzes wielerjasje aan de kapstok en mijn gedachten gaan terug naar 6 juni 2013.
Het is dinsdagmiddag 31 maart en ik sta in de keuken 34 eieren te koken. Is dit de voorbereiding van een 1 april grap, waarbij ik stiekem naar Barneveld rijd en in de eerste de beste plofkip legbatterij de ‘vers’ gelegde eieren vervang voor gekookte exemplaren? Laat ik dat maar niet doen. Ik heb in die regionen bij een vossenjacht al eens verkleed als kip rondgelopen. Dat werd een soort eenmans … uhh eenkipsactie tegen plofkippen. De plaatselijke poelier was echter niet gecharmeerd van mijn protestleuzen bij zijn gebraden ‘chickies’ en wilde me hoogstpersoonlijk aan ’t spit te rijgen. Ik heb als een kip zonder kop door het centrum moeten lopen om het vege lijf redden.
Mijn 52 uitdagingen gaan deze week opnieuw de ether in. Bij het terugluisteren van het vorige radio interview, kwam ik erachter hoe vaak ik ‘uhh‘ zeg en hoe snel ik daadwerkelijk praat. Dat bezorgde me een dubbel gevoel. Enerzijds vulde het me met trots, omdat ik weet dat ik nóg sneller denk, dan dat ik praat. Anderzijds lukte het me niet om zonder schaamrood op de wangen, naar mijn eigen gebrabbel te luisteren. Dat vroeg om een stevige reflectie en een dito aanpak.
Ik heb wat met woorden … en dan kan het geen toeval zijn, dat als ik een baan in groep acht vind, die aanvoelt als een achtbaan. Deze week kreeg ik een gratis rit in een achtbaan die ik nog niet kende. Het werd een week vol:
pieken
dalen
loopings
kurkentrekkers
versnellen
en vertragen
Na een nacht van volledig doorslapen (mijn aanpak werkte dus), sta ik om half acht voor Basisschool De Contrabas in Capelle aan den IJssel. Dit is de plek waar ik de komende weken aan de slag ga, als meester van groep acht. Ik ben natuurlijk veel te vroeg, maar beter een uur te vroeg dan een minuut te laat zeg ik altijd. Bovendien had ik zo ook nog tijd om wat handjes te geven links en rechts en mezelf voor te stellen aan collega’s.
Ik heb er eigenlijk altijd wel ‘last’ van gehad. Het ‘spanning voor de wedstrijd’ gevoel. Vroeger had ik het voor een judo, tennis- of basketbalwedstrijd. Maar op school ook bij tentamens, of examens. Niet vervelend hoor, maar gewoon dat gevoel, dat er iets bijzonders staat te gebeuren. En met iets meer adrenaline in mijn lijf dan normaal, stuiterde ik dan nog meer dan ik al deed. En dat leidde eigenlijk steevast tot een slapeloze nacht.
Wilco's Charity Challenge 