dinsdag 9 juni 2015
Lieve Ria,
Normaal gebruik ik deze ruimte om blogjes te publiceren, maar vandaag schrijf ik een brief die speciaal voor jou is. We kennen elkaar uit de flat waarin we wonen. Jij woont er veel langer dan ik en hebt mensen zien gaan en komen. Al jarenlang zet jij je onbaatzuchtig in voor de bewoners van de flat. De Vereniging Van Eigenaren leunt op jouw inzet. Als er wat aan de hand is, sta je meteen klaar om -desnoods eigenhandig- de problemen de wereld uit te helpen.
Wij Nederlanders klagen graag. Ik wil het nog krachtiger zeggen: ‘Nederlanders zijn chronische mopperkonten.’ We zeuren wat af. We betalen teveel belasting, staan te lang in de file, de gevangenissen zijn te luxe, een biertje in de kroeg te duur, de buurman betaalt veel minder hypotheek voor een veel groter huis, de zorg is onbetaalbaar en slecht geregeld, de politie bekeurt de verkeerde mensen, de scheidsrechters zien het altijd verkeerd (voor welke ploeg je ook bent), Duitsland wint altijd, er staan ongevraagd blauwe vinkjes bij whatsapp en … het regent altijd!
Je hebt van die dagen dat het lijkt of hogere machten een spelletje met je spelen. Ik stel me een grote zaal voor, noem het Walhalla, waarin een select clubje Germaanse Goden met elkaar rond de tafel zit. Wodan, Freya en Donar vermaken zich met een dobbelspel en doen zich tegoed aan hemelse dranken. De oppergod kiest een willekeurige wereldburger, die vandaag onderwerp van hun spot wordt. Degene die zes gooit, mag kiezen welke rampspoed deze onschuldige sterveling ten deel valt.
‘Wat een aardige meneer is dat, papa’, zegt Jelle als we de showroom uitstappen. ‘Jongen, we weten niet of die meneer aardig is. Hij doet aardig, maar dat komt omdat het een verkoper is.’, zeg ik fluisterend. ‘Hij wil ons een auto verkopen en zolang we die nog niet hebben, doet hij heel aardig. Da’s wat anders dan aardig zijn.’ Terwijl ik mijn zoon deze belangrijke levensles bijbreng, denk ik: deze man is volgens mij wel heel goed in aardig doen en auto’s verkopen. Hij kan er in ieder geval een goede ‘boterham’ van eten. De riem van zijn 4XL Corduroy pak hoor je haast kreunen, om al het verkopersvlees binnenboord te houden.
Na een onrustige nacht word ik om een uur of zes echt wakker. Vandaag is de dag, waar ik naar toe heb geleefd. Ik ga die berg opvreten! Zo hard tegen de zuidkant oprijden, dat hij na mijn tocht niet gemiddeld 7,5%, maar nog maar 5% is. In mijn dromen heb ik zelfs de stoute moed om te denken, dat ik hem misschien wel twee of drie keer kan beklimmen. Het record staat op elf keer in 24 uur, dan moet dat met mijn afgetrainde ‘klimmerslijf’ toch ook wel een keer of zeven lukken?
Ik ben zes jaar en zit in de eerste klas van de Sint Aloysius in Zundert. Voor iedereen die na 1985 op de basisschool heeft gezeten; da’s de oude groep drie. Wekenlang heb ik er naartoe geleefd. Ik heb tekeningen van Langnek ingekleurd, naar langspeelplaten met sprookjes geluisterd, mijn ogen dicht gedaan, de klavecimbel gehoord en de paddenstoelen in gedachten voor me gezien. Eindelijk is het zo ver. Ik word wakker op de ochtend dat het gaat gebeuren. Het is stralend weer en vlak voor ik naar school ga, duwt mama mij een tasje met een lunchpakketje in m’n handen. Het is echt zover, vandaag ga ik op schoolreis naar de Efteling. Het gevoel in mijn lijf is een beetje hetzelfde gevoel als ik heb vlak voor 5 december, maar dan zonder de angst om in de zak mee naar Spanje te moeten.
Pasta? Ja … hij past. Sterker nog hij zit als gegoten. De XL-versie van mijn retro Ventoux shirt werd vandaag door PostNL afgeleverd. De bezorger keek wel even vreemd op, dat ik het pakje in ontvangst nam. Hij moet gedacht hebben, dat er op dit adres louter vrouwen woonden, omdat de 7.894 pakketjes die hij hiervoor kwam brengen, als afzender alleen maar Zalando, of Wehkamp hadden. Maar dit keer stond er ‘wieleroutfits’ op de sticker en was de aankoop helemaal alleen voor mij.
* doorhalen wat niet van toepassing is.
Ik ben volop bezig met de voorbereidingen voor 7 mei; de dag dat ik de Ventoux ga beklimmen. Natuurlijk wil ik graag in stijl en heelhuids aankomen, dus zorg ik ervoor dat alles tiptop in orde is. Als het aan mij ligt, gaat dat natuurlijk lukken, maar dan moet de rest van de wereld natuurlijk wel een beetje meewerken! Een week voordat ik afreis naar de Vaucluse is mijn kookpunt echter bijna bereikt. Tijd om het van me af te schrijven in een blogje.
Het begint met het idee om de top te halen ik het exclusieve shirt, dat hoort bij de film Ventoux, die 14 mei aanstaande in première gaat. Na wat rondkijken op het internet wordt me al duidelijk, dat het shirt nergens (zomaar) te verkrijgen is. Dus trek ik de stoute schoenen aan en schrijf naar de PR-afdeling van de film een mailtje met de vraag of ik het shirt ergens kan kopen. Eerlijk gezegd verwacht ik niet, dat ik antwoord krijg, maar wat schetst m’n verbazing, een dag later ligt er een digitale envelop in mijn mailbox.
Sinds deze week heb ik mijn invalbaan voor de Rotterdamse Vereniging voor Katholiek Onderwijs voortgezet op de Klimophoeve in Bleiswijk. In Capelle aan den IJssel is de juf van groep acht helemaal hersteld, dus daar is geen werk meer voor me. In Bleiswijk echter ligt een prachtige uitdaging in groep zes van deze Daltonschool.
Vandaag mocht ik alweer voor de derde keer naar de studio van Omroep Vlaardingen om de voortgang van mijn 52 uitdagingen te bespreken. Ik ken de mensen achter de microfoon ondertussen al wat beter en het praatje voor en na het interview is ondertussen al net zo leuk en vertrouwd, als het interview zelf. De mannen in die studio zitten met hun ‘radiohoofden’, de hele dag achter de draaitafel en de microfoon. De jaloezieën zijn standaard dicht. De reden daarvoor zal vast te maken hebben met ‘opdringerige fans’, die zich dan van buitenaf met de uitzending gaan bemoeien.
Wilco's Charity Challenge 