Mijn jongste zoon is een groot fan van Freek. Niet de overjarige cabaretier, maar Vonk … Freek Vonk. Freek worstelt met krokodillen, wurgt slangen, laat zich bekruipen door harige spinnen, gaat hysterisch uit zijn dak als hij een bijna uitgestorven kikkertje ontwaart en maakt selfies met varanen. Freek staat bij Sibe op een gigantisch voetstuk. Als ik het in een trap van vergelijking moet zetten, dan zijn Sibe z’n ouders de stellende trap, Sinterklaas (nog één jaar) de vergrotende en Freek … by far … de overtreffende trap.

Er is mijns inziens helemaal niks mis met ‘helden’ in het leven van kinderen. Ik ben blij dat mijn zoon een natuurfreak heeft uitgezocht als rolmodel en niet een omhoog gevallen voetballertje. Het maakt hem enthousiast voor de natuur en de wereld om zich heen. Bovendien leren zijn vader en opa indirect ook nog veel van Freek, zoals ik al eerder schreef.

Maar Sibe wordt mondiger en heeft een enorme drang om groot en zelfstandig te worden. Daar waar mogelijk proberen zijn ouders hem daar nog enigszins in te remmen, maar soms is het gewoon niet tegen te houden. Vorig weekend was dan ook het moment daar, dat het zwart op wit kwam te staan. In een krachtig schrijven, liet hij merken, dat hij toe is aan de volgende stap in zijn leventje.

In een even korte, als duidelijke brief, schrijft hij dat hij de wijde wereld in wilt. ‘Op safari met Freek’ en vooruit … zijn familie mag ook mee. Snel flanst hij een pentekening van een school vissen in elkaar en voegt die erbij. Met een trotse blik overhandigt hij ons het schrijven en de tekening met de vraag of wij die willen opsturen (geld voor een postzegel spaart hij graag uit).

Natuurlijk gaat het pakketje nog diezelfde dag op de bus. Sibe weet dat Freek op dit moment op de savanne is. Er zijn dus geen zalvende woorden nodig om duidelijk te maken, dat hij misschien geduld moet hebben voor er een antwoord komt. Maar wat schetst onze verbazing? Nog geen twee dagen later ontvangt hij niet één, maar TWEE kaarten van zijn grote held.

In poses waar niet alleen wilde dieren, maar vooral ook (jonge) Eva Jineks opgewonden van raken, lacht hij mijn jongste zoon toe. Op de achterkant staat, bijna net zo kort als in zijn eigen brief: ‘Bedankt voor de mooie tekening’ en ‘Freek’.

Sibe snapt dat Freek niet veel kan schrijven. Hij moet namelijk stoeien met leeuwen en tijgers op de Savanne. Dat kun je wel zien aan de vervaarlijke krassen op zijn borst. Het is hem daarom vergeven, dat hij nog niet heeft laten weten wanneer hij meekan. Mijn zoon wacht nu geduldig de brief af, met daarin de datum van vertrek en de lijst van benodigdheden voor als ze echt op safari gaan. Tot dat moment loopt hij met ontbloot bovenlijf door de kamer en jaagt hij de huismijt de schrik van hun leven aan.

Fijn hoor zo’n rolmodel … was Sibe toch maar gewoon fan van een voetballer, die krijgen tenminste een gele kaart, als ze hun shirt uittrekken!

groet, Wilco