Het is al een hele tijd een vurige wens geweest van me, om een blog met deze titel te beginnen. Ik weet dat de woorden “Lieve Marianne…” bij de start van een column eigenlijk toebehoren aan de onnavolgbare Peter Heerschop, die iedere vrijdagochtend rond 9.45 uur in sneltreinvaart de week afsluit met zijn humoristische kijk op de wereld in het radiofeuilleton “Evers staat op”. Maar vandaag pik ik zijn ‘aftrap’ even. Ik zag nergens een ® of © staan achter deze woorden, dus ik heb ‘m ook niet gevraagd of het mocht. Waarom ik zo begin, zal verderop wel duidelijk worden, maar laat ik voorop stellen dat ik niet pretendeer, dat ik op vergelijkbare wijze de week ga afsluiten. Dat lukt me niet en zou sowieso vreemd zijn op een dinsdag. Maar ik wil wel (op mijn manier dan maar) een samenvatting geven van de NK baanwielrennen, waar ik als vrijwilliger van Right To Play, mocht assisteren.

Zaterdag 27 december landde ik in het Omnisport te Apeldoorn. De thuishaven van Dynamo, de volleybalclub die al jarenlang de Nederlandse competitie domineert. Maar dit sportcentrum is tevens het kloppend hart van baanwielrennend Nederland. Ik weet dat ik met deze woorden wellicht onze vrienden in Ahoy tekort doe, maar sinds het ‘sportpaleis’ eerder gekoppeld wordt aan optredens van een Volendamse duo’s of een concert gesponsord door een Amsterdams biermerk, neem ik dat risico maar. Ik was er nog nooit geweest en ik moet zeggen dat de aanblik van zo’n grote lege wielerhal echt wel indruk maakte.

Right To Play was het officiële goede doel van dit evenement en toen er vrijwilligers werden gevraagd om bij de verkoop van de merchandise te assisteren en de organisatie te promoten, was ik er als de kippen bij om “ja” te zeggen tegen deze drie dagen. Alvorens ik daadwerkelijk iets kon betekenen, moest dat eerst ‘zichtbaar’ gemaakt worden. Bij grote evenementen als dit, betekent dat ‘een label’. In het afgelopen decennium heb ik in het onderwijs een behoorlijk antipathie ontwikkeld tegen etiketten, maar als ik niet bij elke deur gefouilleerd wilde worden, moest ik wel mijn gele accreditatie om. Voordeel was wel, dat je met zo’n gelamineerd geel velletje direct in aanzien steeg. De ‘V-tjes’ bij de ingangen knipten als scheermessen als ik aan kwam lopen en eten en drinken kon ik gratis halen achter de deur waar ‘crew’ op stond.

Samen met Wouter, de nieuwbakken evenementen coördinator van Right To Play, bouwden we een gave stand op, wat de uitvalsbasis zou worden voor ons team. Dat team zag er elke dag een beetje anders uit. Op zaterdag maakte ik kennis met Carey. Zij heeft ooit stage gelopen bij Right To Play en kwam nu weer voor het eerst sinds een wat langere tijd meehelpen. Omdat het niet echt heel druk was, qua publiek konden we lekker kletsen. Zo vertelde Carey dat ze in maart een leuk evenement organiseert, waar ik (voor Right To Play) wellicht ook een bijdrage aan kan geen leveren. Ik rol op die manier van het één in het ander, echt supergaaf! Zondag hadden we een ‘Brabantse’ delegatie in de stand staan. Siny en Ton komen uit Willemstad. Zij werken al zo’n beetje sinds de oprichting van Right To Play Nederland als vrijwilligers en konden dus over heel veel leuke evenementen vertellen. Monique, die met haar zoon Yoeri aanwezig was, is ooit in Roosendaal geboren. Tja en eenmaal in Brabant geboren, dan blijf je dat voor de rest van je leven (met zachte g en al). De laatste dag was de dag van ‘het kantoor’. Wouter kwam samen met Sharon, die op dit moment stage loopt bij Right To Play en ik nog ken van het evenement bij de tennisvereniging in Pijnacker. Later kwamen Linda en Joost, twee vrijwilligers uit Tilburg. Linda heeft net als ik de sportacademie in Tilburg gedaan. Dus dat was ook meteen ‘oude jongens krentenbrood’. En tot slot kwam Rick (de kersverse hoofd communicatie) ook nog langs.

Natuurlijk was mij de doelstelling van deze drie dagen helder en naast de verkoop van merchandise en promotiewerk mocht ik nog leuke spelletjes doen met de kinderen die op dit evenement afkwamen … Maar het was me ook niet ontgaan dat ik ‘in een grote snoepwinkel’ rondliep. En met de dag werd ik jonger en jonger. Want hier liepen mijn idolen van nu en weleer. De mannen en vrouwen die ik op televisie zag vlammen over Franse wegen of op Olympische wielerbanen. Hier liepen Cees Priem, Henk Lubberding, Leo van Vliet, maar ook Youri Havik, Elis Ligtlee, Teun Mulder enzovoorts, enzovoorts. Tegen dag drie sijpelde het kwijl uit mijn mond en voelde ik me gewoon weer dat jochie van 14 die bij de Acht van Chaam en ronde van Ulvenhout handtekeningen liep te vragen aan Steven Rooks, Jean-Paul van Poppel en Eric Vanderaerden. Maar tegenwoordig vraag je niet meer om handtekeningen. Tegenwoordig is het ultieme ‘contact met je idool’ een selfie! En sinds het voorval met de motoragent een paar dagen geleden bij De Naald, vergeet ik gewoon dat ik de 40 (net) gepasseerd ben. Mensen vinden mij er klaarblijkelijk uitzien als een ‘jochie’, dus waarom zal ik me dan ook niet gedragen naar dat beeld. En dat maakte dat ik me niet meer kon inhouden ik heb de batterij van mijn telefoon  meerdere malen leeg ‘geschoten’ en zie hier het resultaat.

Elis Ligtlee

Youri Havik

Cees Priem en Henk Lubberding

Leo van Vliet

Tja, en al weet ik dat Peter Heerschop met zijn Lieve Marianne, “Timmertje-Timmertje’ bedoelt, die van mij heeft een sluwere achternaam. Tijdens de rondgang door het stadion zat ze daar opeens: meervoudig Nederlands kampioen op de weg, meervoudig Nederlands kampioen tijdrijden, meervoudig Nederlands kampioen op de baan, meervoudig Nederlands kampioen veldrijden, meervoudig wereldkampioen op de weg, meervoudig wereldkampioen op de baan, meervoudig wereldkampioen veldrijden, Olympisch kampioen op de weg, Olympisch kampioen op de baan en winnares van de Giro en alle andere grote koersen… Ik weet nog goed hoe ze ooit als jong pokdalig meisje onder de modder wereldkampioen veldrijden werd en nu zat ze daar, als mooie vrouw maar vooral als geslaagd topsportster te kijken naar het NK baanwielrennen. Ik voelde me een puber, raapte al mijn moed bijeen en vroeg bijna op mijn knieën: “Lieve Marianne, wil je met me … op de foto?” … en ze zei: “Ja, ik wil!”.

Ik ben in drie dagen tijd dertig jaar jonger geworden!

groet, Wilco