Als ik met mijn jongens in het zwembad een wedstrijdje doe, dan houd ik de borstcrawl precies drie slagen vol. Daarna schakel ik over naar een soepele schoolslag en meestal heb ik dan aan het einde van het baantje (in de breedte van het bad natuurlijk) genoeg tijd over om op adem te zijn als Jelle en Sibe aantikken.

Pedagogisch gezien is het natuurlijk véél beter om er een spannende strijd van te maken en ze op het laatst net te laten winnen. Maar … als ik langzamer zwem, zak ik naar de bodem. Ik heb er gewoon geen talent voor.

Sharon wel. Sharon zwemt tien kilometer! TIEN kilometer …

Weet je HOEVEEL baantjes dat zijn? Inderdaad, tweehonderd. Maar dat zijn het aantal baantjes in de lengte van een Olympisch bad. In het zwembad waar ik ‘wedstrijdjes’ zwem met mijn zoons, zijn het er vierhonderd … en dat is dan nog steeds de lengte van het bad. Ik zwem mijn baantjes in de breedte … Dan is tien kilometer gewoon duizend baantjes.

Duizend baantjes borstcrawl in open water, dus mét golven! En dat dan in minder dan twee uur. Ik kan er me gewoon nauwelijks een voorstelling van maken.

Soms (om mijn kinderen te laten zien wat Olympische prestaties betekenen) meet ik in negen grote passen uit hoe het wereldrecord verspringen van Mike Powell eruit ziet. Of ga ik bij een deur staan, doe ik mijn armen omhoog en kan dan nét niet de 2.45 meter aanraken; het wereld record hoogspringen van Sotomayor.

Maar hoe moet je tien kilometer open water zwemmen uitleggen en dat dan in 1 uur en een slordige 56 minuten. En dan vind je zelf ook nog, dat het allemaal niet zo snel ging.

Je voorganger, Maarten van der Weijden had er één woord voor toen je voor goud aantikte, Sharon. ‘YES!’. Ik heb er gewoon geen woorden voor.

Wat ik nog wel wil zeggen, is dat nummer 23 toebehoorde aan mijn jeugdheld van zo’n dertig jaar geleden. Maar vergeet Michael ‘Air’ Jordan. Drieëntwintig is voortaan het nummer van Sharon ‘Open Water’ van Rouwendaal.

groet, Wilco