De musical en afscheidsavond van groep acht zitten erop. Het is ver na twaalven, als ik vannacht op mijn fietsje thuis kom. Maar na het douchen zet ik de wekker toch braaf op kwart voor zes. Ik wil ’s morgens namelijk in mijn eentje -en in alle rust- de video van het optreden editen, zodat groep acht er vandaag nog naar kan kijken.

Met mijn eigen klas staat deze ochtend trouwens ook in het teken van terugkijken en afscheid nemen:

• Iets instuderen voor de juffrouw van groep 1-2, die naar België verhuist; pas op voor de fietspaden daar!
• De kinderen voeren een toneelstukje op voor hun eigen juf, die ook afscheid neemt.
• Daarna maken ze kennis met de nieuwe leerkracht en de leerstof van volgend jaar.
• We studeren nog een liedje in voor het open podium van morgen.
• En tot slot nemen we ook afscheid van … de rommel in de laatjes.

Als na schooltijd de jaarbestelling gecontroleerd en opgeruimd is en de hele klas aan kant, plof ik in de teamkamer neer om mijn boterhammetjes te eten. Lennard, m’n collega van groep acht komt erbij zitten. Hij vraagt hoe ik de afgelopen maanden op de Klimophoeve ervaren heb. We zijn de enige twee in de teamkamer en het wordt een openhartig gesprek. De leuke en minder leuke dingen passeren de revue. Ik heb bewondering voor hem. Hij is zo’n meester, die het voor elkaar krijgt om er in de klas te zijn, zelfs als hij er niet is. Dat zijn volgens mij de allerbeste leerkrachten!

Een andere collega komt even de personeelsruimte in en vraagt of we iets willen schrijven in een boek, dat aan een afscheidnemende juf gegeven gaat worden. Ik pak het boek en schrijf een persoonlijk stukje. Daarna schuif ik het boek door naar Lennard. Hij leest alle stukjes en zegt, dat hij het zo leuk vindt om de handschriften te bekijken en dat hij jaloers is op sommige collega’s. Ik zeg dat ik het geaccepteerd heb, dat mijn handschrift niet zo mooi is. Terwijl hij zijn stukje schrijft zegt hij: ‘Ach … ik ben, zoals ik ben.’

Sinds ik actief blogjes schrijf, ben ik gefocust op quotes en one-liners. Zijn antwoord herhaal en vervorm ik een beetje. ‘Ik ben, zoals ik pen’. Ik noteer het meteen in mijn telefoon, want wie weet, kan ik het in dit blogje gebruiken. We hebben het kort over ‘kinderpraat’. Dan vertelt hij me, dat een meisje uit zijn klas pas geleden een heel bijzondere opmerking maakte, die in zijn hoofd is blijven hangen. Het verhaal eromheen geeft hij niet, maar de quote is zo mooi, dat er voor iedereen een ongeschreven verhaal in kan zitten.

‘Als je je ogen dichtdoet, is alles wat je ziet van jou!’

groet, Wilco