Toen ik vrijdag thuiskwam, werd ik onaangenaam verrast met de mededeling dat Jelle tussen de middag moest nablijven op school. Ik hoor nog tot het kleine groepje ouders, dat niet meteen gaat blazen en tieren en op hoge poten naar school stapt, omdat ze vinden dat ‘hun pareltje’ zoiets niet verdient. Maar het is natuurlijk wel even slikken; Jelle die moest nablijven! Hij zal toch niet weer uit zijn slof geschoten zijn en in een dwarse bui niet meer rede vatbaar zijn geweest? Er is niks mis met mijn geheugen en ik weet, dat ik vroeger ook met regelmaat last had van dat soort driftbuien. Natuurlijk lag dat in mijn geval altijd aan de andere kinderen, maar toch.

Ik werd gelukkig al snel gerust gesteld. Er was geen driftbui geweest. In plaats daarvan had hij een vliegtuigje in de klas gemaakt en dat was ‘per ongeluk’ op de grond gevallen. De leraar was het opgevallen en had tegen Jelle gezegd, dat hij er maar even over na moest denken en dat hij het beste na schooltijd kon doen.

Ik ken Jelle en denk te weten, wat er op zo’n moment in z’n koppie gebeurt. Zijn meester, die hij zo ontzettend tof vindt, die gitaar en op een drumstel speelt, leuke grapjes maakt, hem af en toe gericht complimentjes geeft, is teleurgesteld in hem. Au, dat doet pijn! Natuurlijk zal hij best nog even geprobeerd hebben, om zijn meester te overtuigen dat het niet zijn vliegtuig was. Dat het per ongeluk in zijn bezit was gekomen en dat hij daar zo van schrok, dat hij het liet vallen. Maar hij zal al bij voorbaat geweten hebben, dat de meester er niet in zou tuinen.

Daar zit je dan, met nog een uur school te gaan. Je moet straks nablijven. Wat zal je straf worden? Wat zullen papa en mama zeggen, als je later thuis komt? Alle scenario’s gaan dan door je hoofd. Thuis liegen? Met de kans dat het uitkomt? En wat als de meester contact opneemt met papa of mama? Maar gelukkig heeft Jelle twee kanjers van meesters, die dat in dit geval niet doen.

Ik durf wel te zeggen dat meester Jan en meester Wouter misschien wel de reden zijn, dat ik uiteindelijk zelf toch weer voor de klas wil. Jelle is zo opgebloeid nu hij twee meesters heeft. Meesters die jongensgrapjes maken. Meesters die mee kunnen praten over computerspelletjes en voetbal. Meesters die af en toe hardop zeggen: ‘Tot hier en niet verder!’ Ik wil ook weer op die manier het verschil kunnen maken voor kinderen.

Maar terug naar de klas en in dit geval meester Wouter. Deze superheld voor de klas had meteen door, dat voor Jelle het vooruitzicht op nablijven al straf genoeg was. Hij zag het verdriet in z’n ogen. Dus na schooltijd zei hij tegen Jelle op zeer strenge toon: ‘Is dat nou de manier hoe jij een vliegtuigje door de klas gooit? Denk je dat je daar mee wegkomt? Ik wil dat jij dat vliegtuigje twintig keer door de klas gooit, maar nu GOED! En de laatste keer moet het vliegtuigje door de gang!’ 

Wat een briljante zet! Jelle, die snapt dat hij het nooit meer moet flikken en tegelijkertijd de band met hem nog sterker maken, dan hij al was! Elke andere straf had afbreuk gedaan aan die relatie en wellicht de kans vergroot dat Jelle in een erfelijke driftbui was geschoten. Jelle vertelde thuis enthousiast over zijn straf. Maar ik ben ervan overtuigd, dat hij geen vliegtuigjes meer maakt in de klas en dat hij er alles aan zal doen om voor zijn meester op te komen, die ook voor hem opkwam.

Voor mij een extra reden om bij de categorie ouders te blijven, waartoe ik al behoorde. Al baal ik wel van één ding. Nu hij op school geen vliegtuigjes meer maakt, ligt ons hele huis ermee vol!

groet, Wilco.