Ik schaam me een beetje.
De wereld staat in de fik.
Verschrikkelijke beelden uit Tunesië, Frankrijk, Koeweit en Syrië knallen via de televisie mijn huiskamer in.
De wereld verdrinkt.
Bootvluchtelingen die de oversteek wagen op zoek naar een menswaardig bestaan.
De wereld stikt.
Opgesloten in vrachtwagens van de kliffen van Calais, naar God weet waar.
De wereld kijkt weg.
Stijfkoppige politici laten een compleet land (inclusief bevolking) in de steek, bang om electoraat te verliezen.
Net als ik de loftrompet wil steken over de politie in Nederland, verzinnen ze het om hun acties kracht bij te zetten door tweede etappe in de Tour te dwarsbomen. Ik ben niet zo van staken of soortgelijke acties. Maar als mijn geliefde Tour de France daar ook nog eens de dupe van is, raakt me dat extra. Alsof La Grande Boucle in de afgelopen jaren nog niet genoeg ‘geplaagd’ is.
Vorige week viel er een belangrijke brief op de mat. Door het logo met de twee leeuwtjes op de envelop dacht ik eerst, dat ik per ongeluk toch een agent gemist had … Dat behoeft wat uitleg. Vooruit dan, op de doorgaande weg vlakbij ons huis wordt regelmatig op snelheid gecontroleerd. Dan zetten ze een iets te dikke agent in zo’n fraai nieuw zwart-geel uniform met een lasergun achter een lantaarnpaal. Ik vind dat altijd een geweldig gezicht. Na een bekeuring of drie weet ik namelijk wel waar ze staan en als je er op let, dan kun je niet anders dan heel hard lachen. Natuurlijk begrijp ik wel dat ze de lantaarnpaal als steun gebruiken, maar toch is net alsof ze zich erachter willen verstoppen. Tja en daar is de gemiddelde buik te omvangrijk en het uniform net iets te opvallend voor. Maar goed dit keer was het gelukkig geen brief van het Centraal Justitieel Incassobureau.
Wilco's Charity Challenge 