Voor de tweede keer deze week waag ik me aan een blog met een vleugje Spanje. Schrik niet, ik zal geen woorden meer in het Spaans vertalen. Mijn moeder, die na een een paar glaasjes Rioja vloeiend en vooral ook vloeibaar Spaans praat, had me gewezen op enkele vertalingen die een nogal Freudiaans karakter hadden. Dus laat ik eens een wijze oude man zijn en voor deze ene keer naar m’n moeder luisteren. Lees verder
Het woord impulsief hoort bij me, dat brengt me geregeld wat goeds en af en toe krijg ik daar ook wat problemen mee. Op een achternamiddag en vrij impulsief, schrijf ik mijn lijst met challenges uit. 8000 kilometer fietsen, even snel rekenen … 154 kilometer per week … tuurlijk, moet kunnen. Halve marathon? Ach, als je kunt fietsen, kun je ook lopen, toch? De Mont Ventoux beklimmen? Why not? Wel eerst het boek lezen en later dit jaar de film bekijken, trouwens! En ja, als we dan toch bezig zijn, laat ik maar een prijs uit de Staatsloterij doneren aan Right To Play. Tegenprestatie? Als, ik niks win, betaal ik tien ‘straf’ Euro’s. Hup dat staat genoteerd … Lees verder
Het was koud toen ik over het Damrak richting Rokin liep. Eerder die ochtend was ik in de auto gestapt, om na tien minuten tot de conclusie te komen, dat ik het verkeerde transportmiddel had gekozen. Even was er de twijfel: “28 euro aan OV kosten of 20 euro benzinegeld. Parkeren is in Amsterdam weer duurder. Ach, wat ben ik toch een Hollander.” Mijn gevoel zei ‘de trein’, dus onbewust stuurde ik al om de file heen. Het was een prettig idee dat ik me niet hoefde te haasten. De drukte op het station ging daarom, als een versnelde film langs me heen. Ik had zelfs tijd genoeg om me af te vragen waarom er bij het inchecken ‘enkele reis, tweede klas’ op het display kwam te staan, terwijl volgens mij het retourtje, met het bijbehorende voordeel, al lang niet meer bestaat. Maar waarom zou ik me druk maken op een dag als deze.
Wilco's Charity Challenge 