Voor de tweede keer deze week waag ik me aan een blog met een vleugje Spanje. Schrik niet, ik zal geen woorden meer in het Spaans vertalen. Mijn moeder, die na een een paar glaasjes Rioja vloeiend en vooral ook vloeibaar Spaans praat, had me gewezen op enkele vertalingen die een nogal Freudiaans karakter hadden. Dus laat ik eens een wijze oude man zijn en voor deze ene keer naar m’n moeder luisteren.

Het moet begin jaren 80 geweest zijn, toen ik de tekenfilmserie van deze Spaanse edelman volgde. In die tijd keek je slechts één keer per week naar je favoriete tekenfilm, dat is volgens mij ook de reden dat het goed in mijn lange termijn geheugen is blijven zitten. Don Quijote, of Don Quichot, zoals hij in Nederland genoemd wordt, streed op zijn boerenknol Rocinante tegen, wat in zijn ogen onrecht was. Door zijn daden wilde hij beroemd worden en daardoor in aanzien stijgen van zijn grote liefde Dulcinea, die hij overigens nog nooit ontmoet had.

Er zijn in het Nederlands een aantal spreekwoorden, of uitdrukkingen die direct te herleiden zijn aan de roman die in zeventiende eeuw door Cervantes is geschreven.
Een Don Quichot — iemand die een hopeloze strijd levert, iemand die nutteloze doelen nastreeft of een onbereikbare liefde najaagt, iemand die buiten de werkelijkheid staat.
Een klap van de molen gehad hebben — in de war zijn, gek zijn.
Tegen windmolens vechten — een denkbeeldig gevaar bestrijden, of proberen te veranderen wat niet te veranderen is, een hopeloze strijd voeren.

En om jullie voor te zijn, alle benamingen en uitdrukkingen hebben in meer of mindere mate betrekking op me. Niet zelden word ik omschreven als: idealist, hemelfietser, of dromer. Natuurlijk moet je een beetje gek zijn, een klap van de molen gehad hebben, om jezelf vrijwillig allerlei verplichtingen op te leggen als: 8000 kilometer fietsen, een halve marathon lopen of een jaar niet drinken. Vervolgens wordt er ook geregeld aan mij gevraagd of het allemaal wel zin heeft, wat ik doe. ‘Is je bijdrage voor Right To Play geen druppel op een gloeiende plaat?’

Deze week was de dromer in mij in gevecht met de realiteit. Dat heb je wel eens. Van die dagen, dat je het even niet ziet zitten, of weinig perspectief hebt. ‘Ga ik wel een baan vinden, waarin ik mijn passie kwijt kan? Zijn mijn dromen reëel? Hoeveel tijd heb ik nog om dat te realiseren?’ Als ik mezelf geen challenges had opgelegd, dan had ik wellicht een flinke borrel genomen, maar nu dus niet. Ik ben gaan nadenken.

Het klopt, ik ben een dromer. Maar: ‘Begint elke beweging niet met een droom?’ en ‘Is het niet belangrijk om te blijven dromen om in beweging te blijven?’ Voor iemand met mijn dynamiek, waarin energie, enthousiasme en passie centraal staan, zijn dit retorische vragen. De uitdagingen die ik mezelf ‘opleg’ zijn energiegevers. Natuurlijk kost het inspanning en doorzettingsvermogen, maar ik kom er opgeladen uit.

Deze week had ik een verlate ‘nieuwjaarsborrel’ op het kantoor van Right To Play. Daar hoorde ik nogmaals het verhaal van Than Lo. Dat verhaal raakt me en daardoor weet ik weer dat het geen druppel op een gloeiende plaat is. Natuurlijk kan ik in mijn eentje niet al het wereldleed oplossen, maar ik kan er in mijn eentje wel een begin mee maken. Hoe mooi is het om het verschil te kunnen maken in iemands leven? Als ik bedenk dat ik met mijn actie nu al voor 131 kinderen het verschil kan maken, doe ik dat indirect ook voor hun kinderen en de kinderen van die kinderen. Da’s een klein dorp! Nee, dit zijn geen spreekwoordelijke windmolens, of druppels op een gloeiende plaat. Het is de zuurstof en het water dat nodig is om groei mogelijk te maken.

En wat doe je dan als je er even doorheen zit? Juist, op je stalen ‘Rocinante’ tegen de wind in knallen op zoek naar de realiteit. Een klein legertje windmolens stond op me te wachten in Kinderdijk. De denkbeeldige reuzen moesten gekleineerd en slachtoffer worden van mijn challenge. Een selfie op markante plekken? Hier heb je hem.

Om daarna mezelf het goede gevoel te geven, dat ik niet de enige ben die op deze manier de penopauze aanpakt, las ik ook het boek van Bert Wagendorp uit. Weer een deelopdracht die ik kon afvinken. Bij elkaar deze week voor 17,57 Euro aan opdrachten binnen voor Right To Play. Don Quijote of niet, ik droom nog even verder … 500 kinderen in het programma van Right To Play, droom en doe je mee?

groet, Wilco