Het is de kunst om er te zijn, zonder dat je er echt bent. Iets wat veel scheidsrechters, leerkrachten en ex-directeuren (… ja ik ook) zouden moeten beheersen. Op het moment dat ik dit schrijf, vertoef ik in een hotelletje in Den Bosch en mag vanwege die reden graag mijn streekgenoot Marcel van Herpen citeren. “De beste juf”, zei hij al eens, “is de juf die er is, ook als ze niet in de klas aanwezig is. Zo’n juf waarbij de kinderen heerlijk doorwerken en leren met en van elkaar, zonder dat ze steeds onderbroken worden door iemand die vindt, dat ze dat moet doen.” Een logisch vervolg op deze stelling is, dat er dus klaarblijkelijk ook juffen zijn, die ernstig fysiek en verbaal aanwezig zijn in de klas, maar er eigenlijk niet zijn … (‘Juf’ mag in dit citaat natuurlijk ook doorgehaald worden en vervangen worden door ‘meester’). Lees verder →