Het is de kunst om er te zijn, zonder dat je er echt bent. Iets wat veel scheidsrechters, leerkrachten en ex-directeuren (… ja ik ook) zouden moeten beheersen. Op het moment dat ik dit schrijf, vertoef ik in een hotelletje in Den Bosch en mag vanwege die reden graag mijn streekgenoot Marcel van Herpen citeren. “De beste juf”, zei hij al eens, “is de juf die er is, ook als ze niet in de klas aanwezig is. Zo’n juf waarbij de kinderen heerlijk doorwerken en leren met en van elkaar, zonder dat ze steeds onderbroken worden door iemand die vindt, dat ze dat moet doen.” Een logisch vervolg op deze stelling is, dat er dus klaarblijkelijk ook juffen zijn, die ernstig fysiek en verbaal aanwezig zijn in de klas, maar er eigenlijk niet zijn … (‘Juf’ mag in dit citaat natuurlijk ook doorgehaald worden en vervangen worden door ‘meester’).

Op de Pabo in Den Bosch (natuurlijk met de afdeling PMK, maar die opmerking is voor insiders) begrijpt men dit principe maar al te goed. Ruim vier jaar geleden leek de kerstviering op sterven na dood. Een docent vertelde me, dat als er 30 studenten aanwezig waren bij zo’n bijeenkomst, het veel was. En nu … nu puilt de aula uit. Het bruist van de energie. Had een ja-knikker aan het werk gezet en de olie zou rijkelijk vloeien op de Frans Fransenstraat. Een groot dak vol zonnecellen had op een mooie zomerse dag in augustus niet meer MegaWatt kunnen leveren dan de hoeveelheid energie die er vandaag door het gebouw ging. Oorzaak? De docenten die een stapje terug deden en de verantwoordelijkheid legden waar hij hoort te liggen, in dit geval dus bij de studenten.

Ik had het voorrecht om, als vertegenwoordiger van het goede doel, te zien waartoe dat stapje terug in de afgelopen vier jaar heeft geleid. Ik moet bekennen dat ik het lastig vind om in woorden te vatten wat ik vandaag gezien en ervaren heb. Toch hoop ik, dat het me lukt, wellicht ondersteund met de foto’s die vandaag zijn gemaakt. Misschien kom ik er over zo’n 600 woorden achter, dat ik beter had kunnen schrijven dat je erbij had moeten zijn, maar dat risico loop ik dan maar.

De viering werd geopend in de collegezaal, die voor de gelegenheid was omgetoverd in een sfeervolle ruimte met kaarslicht en zit- en ligplaatsen. Meester Joost, die zich liet begeleiden door twee gitaarspelende collega’s, vertolkte op zeer fraaie wijze het nummer ‘De Kerstezel’ van Harry Jekkers. Waarna de studenten aan de beurt waren om het ‘buiten-sluiten’ in het kerstverhaal op een onnavolgbare manier in beeld te brengen. Zo zouden mijn jongens van zes en tien jaar het verhaal ook snappen. Niks ezel en wandelen naar Nazareth, maar gewoon de trein nemen en al ‘whatsappend’ elkaar vertellen wat je van een ander vindt.

Na deze opening stond de eerste uitzending van Kerst TV op het programma. Ik had die term al vaak horen vallen, maar kon er me nog geen beeld bij vormen. Je moet je voorstellen dat je in een soort RTL Late Night-achtige studio zit, met een bar, tafeltjes en staanplaatsen. Aan tafel zit echter geen Humberto Tan, maar een host met haar (Erik Meester) en de prachtige Diede, die in het eerste jaar van de Pabo zit en … mocht dit het niet zijn voor haar, absoluut verder kan op televisie! Ik werd door hen voor een live publiek geïnterviewd en had zo de kans het werk van Right To Play toe te lichten en de eerste studenten die al een challenge hadden gedaan (Marianna, Eline en Melanie) te bedanken voor hun pionierswerk.

Daarna ging iedereen uiteen om aan de slag te gaan bij de meer dan 40 workshops die er te doen waren. Sommige van die workshops deden een appèl op de creativiteit, kookkunst of behendigheid van de studenten, andere workshops waren gericht op vermaak of sfeer brengen. Een aantal studenten ging ook op pad met Right To Play banners. Zij zorgden ervoor dat de naam Right To Play gezien werd in het Brabantse land. De ene groep wist zich met deze banner in een bekend attractiepark in Kaatsheuvel binnen te praten, een andere groep zocht het hogerop … iedere keer een stapje. Ze begonnen in een kelder en kwamen via een standbeeld, viskraam en de Mac uiteindelijk zelfs op 23 verdiepingen hoog! Als Brabant nu nog niet weet dat Right To Play bestaat, dan weet ik het niet meer!

Tijdens het rondlopen en om mijn eigen workshop heen, raakte ik in gesprek met een studente die indruk maakte op me. Laura Overdijk is nog geen vier weken terug uit Ghana, waar ze via Scouting Nederland terecht was gekomen. Niet dat iedereen die bij de scouting zit daar naar toe mag, alleen als je echt wil. Dit jaar waren dat er in heel Nederland … negen! Eigenlijk was het een reis voor 25 plussers (zucht … hoe lang geleden is dat?), maar omdat niemand anders wilde en Laura (nu 19 jaar) al vanaf haar achtste weet dat dit het werk is wat ze echt wilt, mocht ze gaan. Ik heb zelden iemand van die leeftijd met zoveel passie en authenticiteit horen praten over vrijwilligerswerk. Het was jammer dat er niet meer studenten bij haar workshop zaten, maar volgens mij heeft ze morgen een plekje aan de tafel bij Erik en Diede bemachtigd, dus kan ze haar bevlogenheid kwijt via Kerst TV. Laura, met jouw energie en toewijding kan het niet anders, of jij gaat hele mooie dingen teweeg brengen voor andere mensen. Je inspireert!

Het centrale punt tijdens deze viering is volgens mij wel de aula. Achter de bar verkopen de studenten onder andere zelf gemaakte hapjes. Er is goed nagedacht over de ingrediënten van de versnaperingen. Zo zijn er ‘kip-vriendelijke’ wraps, ‘eerlijke pizza’s’ en koekjes waarvan het meel uitsluitend van duurzaam verbouwd graan is gemaakt. Helaas is door al die aandacht op ‘verantwoord’ produceren geen rekening gehouden met het aantal calorieën dat je binnen krijgt. Ik schat een gemiddelde hap van een cakeje op zo’n kleine 2000 calorieën. Maar gelukkig is er ook genoeg drank aanwezig om dat snel door te spoelen. Volgens mij loopt het met de verkoop van al deze hapjes en drankjes prima en is de toon voor morgen gezet … op naar een mega omzet voor het goede doel …

In het verlengde van mijn challenges zijn niet alleen studenten in beweging gekomen, ook docenten doen een duit in het zakje. Michel had vorige week nog het idee om elke avond buikspier oefeningen te gaan doen. Vandaag vertelde hij mij dat hij er inderdaad al elke avond aan gedacht heeft. Hij heeft daarmee een flinke stap voorwaarts gezet, want de afgelopen jaren heeft hij er nog nooit aan gedacht.

Peter Smulders heeft ook een prachtig plan opgevat. Hij vertelde me dat hij de Friese Elfstedentocht gaat fietsen. 250 kilometer langs de Friese wateren. Hij wil er een gave challenge aan koppelen. Voor iedere Euro die hij van de studenten als sponsoring krijgt, legt hij er zelf eentje bij (tot een maximum van 250 Euro). Vanaf morgen zal ik bij de administratie een potje neerzetten waar je je Euro kan doneren. Bij datzelfde potje leg ik ook sponsorbriefjes die hij heeft gemaakt, zodat je die Euro ook eventueel kunt overmaken. Ik zou zeggen … dit is de kans om met zijn allen een docent aan het werk te zetten EN in de buidel te laten tasten. Zoek in een oude sok of la die ene Euro, ren morgen naar dat potje, of pak een sponsorbriefje en doneer. Omdat er bij mij bij het woord ‘fietsen’ meteen fiets- en kerstbellen gaan rinkelen, heb ik besloten dat ik die tocht op Tweede Pinksterdag met hem mee fiets, al is het alleen maar om te controleren of hij hem ook daadwerkelijk uitrijdt!

Ik verlang nu al naar de dag van morgen. De pubquiz is iets waar iedereen het al over heeft, er schijnt ook een bingo te zijn en ik ben natuurlijk benieuwd naar ‘Het Laatste Avondmaal’. Ik kijk uit naar nieuwe ontmoetingen, gave challenges en dezelfde energie die ik vandaag heb mogen ervaren. Complimenten aan jullie (studenten) en ook een beetje aan de docenten, want door hun stapje terug, is dit JULLIE viering geworden, waarin niemand buitenspel hoeft te staan!

groet, Wilco