Zwart gat

Het is een uur of negen in de ochtend, als ik Sibe wakker ga maken. Hij ligt languit in ‘het grote bed’. Voor alle duidelijkheid ‘het grote bed’ is niet zijn bed, het is het bed van papa en mama. Maar ergens in de software van Sibe is opgeslagen, dat hij -als hij ’s nachts wakker wordt- daar naar toe slaapwandelt en dan met zijn missie begint. Zijn doelstelling is om net zo vaak het dekbed weg te trekken en met z’n koude voetjes tegen m’n rug te poeren, tot ik klaarwakker ben en besluit om naar beneden te gaan. Deze ochtend is die missie om een uur of zeven geslaagd. Een paar uur later is het ook gelukt om zijn moeder op die wijze uit zijn territorium te verjagen.

Sibe koningsdag Lees verder

Level één

‘Vader van Sibe, heeft u volgende week tijd voor een gesprekje over uw zoontje?’ De juf van school spreekt me met een bezorgde blik aan. ‘Volgende week geven we namelijk de rapporten mee en er is iets waar ik graag met u over wil praten.’ Ik antwoord dat het prima is, maar dat ik ook wel nu kan. De juf zegt dat ze het liever een weekje later heeft, want dan kan de andere juf er ook bij zijn. Ik vraag nog wel waar het over gaat en of ik iets kan voorbereiden voor het gesprek. ‘Nee hoor, u hoeft niets voor te bereiden, het gaat over zijn gedrag.’

Sibe Lees verder

Gewoon lief … niet verliefd!

‘Papa, kijk eens wat ik heb.’ Mijn jongste zoon houdt zijn twee handen zorgvuldig, als kommetjes op elkaar. Een beetje zoals je een vlinder vasthoudt, zonder dat je zijn vleugels wilt beschadigen. Voorzichtig kijk ik door de opening, die hij tussen zijn twee handen laat, maar kan niks zien. ‘Ik weet het niet!’, zeg ik. Langzaam opent hij zijn twee knuistjes en neemt het kleine rode hartje tussen zijn vingers, alsof het een 24-karaats diamantje is. ‘Wow, een hartje, wat mooi! Heb je die van de juf gekregen?’

hartje Lees verder

Makkers staakt uw wild geraas

Dit is het, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, op één na laatste jaar geweest dat de spanning rondom Sinterklaas in dit huis zo opliep. Sibe, nu zes jaar oud, zal vermoedelijk in de komende anderhalf jaar gaan ontdekken dat deze wereld geen grote Punica Oase is. In de afgelopen maand leefde hij nog met het idee, dat een man met een lange baard en een mijter op (met behulp van vele gelijkwaardige medewerkers) er voor zorgde dat alle kinderen cadeautjes kregen. Wij ‘volwassenen’ weten ondertussen dat lang niet alle kinderen braaf zijn en cadeautjes verdienen, dus dit verhaal kan niet waar zijn. Lees verder