Dit is het, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, op één na laatste jaar geweest dat de spanning rondom Sinterklaas in dit huis zo opliep. Sibe, nu zes jaar oud, zal vermoedelijk in de komende anderhalf jaar gaan ontdekken dat deze wereld geen grote Punica Oase is. In de afgelopen maand leefde hij nog met het idee, dat een man met een lange baard en een mijter op (met behulp van vele gelijkwaardige medewerkers) er voor zorgde dat alle kinderen cadeautjes kregen. Wij ‘volwassenen’ weten ondertussen dat lang niet alle kinderen braaf zijn en cadeautjes verdienen, dus dit verhaal kan niet waar zijn.

Gelukkig vond Sibe zichzelf wel braaf genoeg en heeft hij de Goedheilig man op één of andere manier overtuigd, om een zak vol cadeautjes op het juiste adres te bezorgen. Zoals ieder jaar, werd er na het eten en tijdens de koffie keihard op de gangdeur gebonkt! Ik baalde er wel van, dat het ook dit jaar net op het moment was, dat ik op de wc zat. Maar misschien heb ik volgend jaar meer geluk! Het was verrassend om te zien hoe goed mijn jongste zoon de ‘S’, ‘I’, ‘B’ en ‘E’ al kan lezen. De pakjes waar die letters op stonden werden snel gescheiden van de rest en er was behoorlijk wat overredingskracht van (groot)ouders voor nodig, om de cadeautjes in een rustig tempo uit te pakken. Dat proces hebben we uiteindelijk tot in het totaal vijf minuten kunnen rekken.

Om jullie een klein beetje een idee te geven van hoe dat uitpakken ging, zal ik het proberen te omschrijven. Na het legen van de zak met cadeautjes werd er heel snel gescand naar het grootste pakketje, om vervolgens springend en stuiterend te schreeuwen dat er ‘Sibe’ op stond. Er volgde een soort dansje, dat iets weg had van ‘breakdancen’ uit de jaren ’80 en het ouderwetse ‘hakken’ van een decennium daarna. Dat geheel werd ondersteund met de woorden: “Oh yeah, oh yeah, oh yeah, oh yeah!”. Vervolgens werd het papier er als een razende vanaf gescheurd, het cadeau (bijna ongezien) met twee handen boven het hoofd getild, als ware het de Cup met de Grote Oren, om het vervolgens snel op de tafel te leggen en zich weer op de stapel onuitgepakte presentjes te storten.

En nu … een ochtend verder … is er de rust.

Terwijl ik deze blog schrijf, spelen mijn kinderen met hun nieuwste aanwinsten en probeert Femke ‘Minecraft’ te installeren op een oude laptop. Minecraft is als computerspel langzaam ons huis binnen geslopen, door de onder kinderen immens populaire … Enzo Knol! Wie zeg je? Juist, Enzo Knol Als die naam je niks zegt, dan heb je geen jongens rondlopen van 6 en 10 jaar oud … of je hebt nog nooit van Youtube gehoord. Enzo is als ‘Vlogger’ een soort van halfgod in dit huis. Het is zelfs zo erg dat zijn naam niet meer in verband mag worden gebracht met de Nederlandse afkorting van ‘et cetera’ of Zeeuwse paarden. Maar dat terzijde.

In deze terug gekeerde staat van rust overdenk ik mijn week en moet ik constateren dat Sibe niet de enige was die een ‘beetje druk’ deed. Elke dag was er wel wat te doen voor Right To Play. Veel ervan heb ik al de revue laten passeren, maar nog niet, dat ik afgelopen donderdag op het fietsje naar Den Bosch ben gereden om daar mijn oud-collega Michel te ontmoeten. Waarover wij spraken zal in de komende weken absoluut duidelijk worden.

Gisteren liep ik nog tegen een spontane selfie op. Helaas is de Sint geen ambassadeur van de kinderen die het ’t hardste nodig hebben, maar wellicht kan hij dat ooit nog worden in de toekomst. In dat geval heb ik de foto alvast gemaakt. Vanzelfsprekend laat ik dit niet meetellen voor mijn 52 challenges. De Sint heeft immers nog een lange weg te gaan alvorens hij zichzelf ambassadeur mag noemen van dit goede doel.

Ik heb wel de zelfgemaakte taart weggegeven. Het kon bijna niet anders dan dat hij voor Wendy was. Voor de mensen die Wendy nog niet kennen, zal ik haar omschrijven ze komt namelijk wel vaker terug in deze blogjes. Wendy is een soort ‘pleegkind’ van ons. Ze hoort eigenlijk gewoon bij de inrichting van dit huis. In sleutelwoorden is Wendy: Ajax, Federer, verwenner, kontjes van het stokbrood, slijter, lezen, Chivu, trouwe vriendin, koffie, beroepsdiscussieerder en … taartenbakster. Wat Wendy niet is … Ze is niet: The Voice, Holland’s Got Talent (en al die andere tv-programma’s), PSV, roken, spinnen, deze blogs lezen en op foto’s willen staan. Dus een ideaal moment om dit ‘taart weggeef moment’ vast te leggen. Wat je ermee doet Wen, mag je zelf weten. Ik heb mijn eerste taart weggegeven!

Van de wekelijkse ‘verplichtingen’ kom ik maar niet toe aan de 15 kilometer ‘gewoon fietsen’. Nou ja, dat koop ik dan maar trouw af. De rest loopt wel. Ik zat wel al een tijdje letterlijk en figuurlijk in mijn maag met ‘tien kilo afvallen’. Op de eerste plaats is het doel: 81,4 kilo wel heel … uhmmm … vooruitstrevend. Sommige mensen vinden het zelfs ‘ongezond’. Maar ik vind het niet eerlijk om gedurende de wedstrijd de regels te gaan veranderen. Dus heb ik de volgende ‘middenweg’ bedacht. Het aanvangsgewicht blijft 91,4 kilo. Maar ik ga deze challenge voortaan ook wekelijks ‘meten’. Vanmorgen was mijn gewicht 89,9 kilo en ik ben dus t.o.v. het startgewicht 1,5 kilo afgevallen. Anderhalve kilo keer 1 Euro is anderhalve euro. Kom ik volgende week echter wat aan (en geloof me dat gaat heel snel gaan) dan verreken ik dat met het ‘strafbedrag’. Met andere woorden 2,50 Euro keer het aantal kilo dat ik aankwam. Om de afgelopen weken mee te laten tellen betaal ik eenmalig deze week tien Euro extra. Ik denk dat deze uitdaging daarmee wat ‘speelbaarder’ wordt.

Dan kom ik voor week vijf met het volgende totaalbedrag op de proppen: 31,40 Euro. Dat ga ik zo meteen overmaken en de lijst met ‘afgewerkte’ challenges natuurlijk weer publiceren op het juiste tabblad.

De komende week lijkt minder druk, qua programma, maar wat er op het programma staat is wel heel gaaf! Stay tuned!

groet, Wilco