Het is een uur of negen in de ochtend, als ik Sibe wakker ga maken. Hij ligt languit in ‘het grote bed’. Voor alle duidelijkheid ‘het grote bed’ is niet zijn bed, het is het bed van papa en mama. Maar ergens in de software van Sibe is opgeslagen, dat hij -als hij ’s nachts wakker wordt- daar naar toe slaapwandelt en dan met zijn missie begint. Zijn doelstelling is om net zo vaak het dekbed weg te trekken en met z’n koude voetjes tegen m’n rug te poeren, tot ik klaarwakker ben en besluit om naar beneden te gaan. Deze ochtend is die missie om een uur of zeven geslaagd. Een paar uur later is het ook gelukt om zijn moeder op die wijze uit zijn territorium te verjagen.

Daar ligt hij nu, snurkend als ‘een grote’ en dwars op het bed. Het is mijn eigen schuld, dat hij dit doet. Ik leer mijn kinderen namelijk om lekker veel dwars te liggen. Waarom? Simpel, als je maar genoeg dwars ligt in het leven, ben je moeilijk te begraven. Succes verzekerd! Ik kruip naar hem toe en geef hem een combi van de kieteltjesdood en de ‘ik-eet-je-op-terwijl-ik-met-mijn-baard-over-je-lijfje-schuur’. Dat is genoeg om hem gillend van het lachen wakker te maken. Eenmaal rustig vraag ik hem: ‘Wat voor dag is het vandaag?’ ‘Koningsdag!’, gilt hij uit. ‘En wat is het bijzondere van koningsdag?’, even denkt hij na en antwoordt dan: ‘Vandaag zie ik Olivia!’

Als mijn moeder me, een slordige veertig jaar geleden, op koninginnedag zo wakker zou maken, zou ik eerst denken: Huh, heeft mama een baard? En direct daarna: Yeah, koninginnedag; hoepelen, zaklopen, koekhappen, paleis Soestdijk en liedjes zingen. Maar mijn zoons eerste gedachten gaan uit naar Olivia.

Olivia is de dochter van Ilse en Mark en sinds haar geboorte -ruim twee jaar geleden- is Sibe helemaal verliefd op haar. Volgens Sibe heet Olivia zo, omdat ze héél lief is. Logisch wel, want anders had ze Ostoutia geheten. Het leeftijdsverschil lijkt nu groot -ruim vier jaar- maar als Olivia straks twintig is, is ze vast op zoek naar een oudere kerel in de kracht van zijn leven. Natuurlijk zullen er kapers op de kust zijn, vandaar dat Sibe nu alvast begonnen is, met het ‘kneden van haar hart’.

Sibe heeft de koningsdag van zijn leven. De hele ochtend is hij haar chaperon. Waar Olivia loopt, gaat Sibe. Hij maakt de weg vrij van obstakels, duwt mogelijke concurrentie op niet mis te verstane wijze uit haar gezichtsveld, vraagt om de tien seconden of ze het leuk vindt en toont -als een volleerde gorilla boven op de rots- zijn kracht, souplesse, trots en uithoudingsvermogen. Daar is geen zaklopen, koekhappen of hoepelrace voor nodig.

Maar nu is Koningsdag bijna voorbij en Sibe vertoont de hele avond al bijzonder gedrag. Een beetje hangerig en huilerig. In het begin begrijp ik niet goed waarom en word er zelfs een beetje boos om. Maar nu ik er beter over nadenk, snap ik het helemaal. Hij zit in een dipje. Het duurt waarschijnlijk weer heel lang voor hij ‘the love of his live’ ziet en dat voelt hij maar al te goed aan. Een zwart gat dus, maar wel één met een oranje randje.

groet, Wilco