Vorige week viel er een belangrijke brief op de mat. Door het logo met de twee leeuwtjes op de envelop dacht ik eerst, dat ik per ongeluk toch een agent gemist had … Dat behoeft wat uitleg. Vooruit dan, op de doorgaande weg vlakbij ons huis wordt regelmatig op snelheid gecontroleerd. Dan zetten ze een iets te dikke agent in zo’n fraai nieuw zwart-geel uniform met een lasergun achter een lantaarnpaal. Ik vind dat altijd een geweldig gezicht. Na een bekeuring of drie weet ik namelijk wel waar ze staan en als je er op let, dan kun je niet anders dan heel hard lachen. Natuurlijk begrijp ik wel dat ze de lantaarnpaal als steun gebruiken, maar toch is net alsof ze zich erachter willen verstoppen. Tja en daar is de gemiddelde buik te omvangrijk en het uniform net iets te opvallend voor. Maar goed dit keer was het gelukkig geen brief van het Centraal Justitieel Incassobureau.

In de brief van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koningsrelaties stond dat mijn huis het energie label E kreeg. Door mijn onderwijs verleden en opgebouwde jeuk voor Cito toetsen dacht ik meteen, dat onze maisonette in de allerslechtste categorie was gelabeld. Maar wat schetst mijn verbazing, categorie E krijgt de koninklijke kleur oranje en er zitten nog twee niveaus onder. Bovendien vind ik dat ons huis best wel redelijk geïsoleerd is. We hebben het niet koud en de energierekening is ook nooit overdreven hoog. Niks aan het handje dus en daarmee verdween de brief op de stapel brieven die ik niet interessant vind, maar ook niet weg durf te gooien. Dat is diezelfde stapel waar ook de brieven over levensverzekeringen en pensioenpremies in zitten.

Maar alsof in een bestseller van George Orwell leek de overheid meer te weten dan wijzelf en bleek de brief de voorbode van energetisch onheil. Vanaf dat moment namelijk begon onze 4 jaar oude VR ketel te haperen. Als de shampoo net in de haren zat, kwam er louter koud water uit de douche en moest je met druppelend lijf en prikkende ogen op zoek naar de ketel. Als je die dan uit en aan zette, werkte alles weer naar behoren. Maar na een klein weekje met ingezeepte haren richting ketel wandelen begon het laminaat op de vloer krom te trekken van al het water, dus was het de hoogste tijd om een monteur langs te laten komen.

Verwarmingsmonteurs hebben een neusje voor (ex)onderwijzers. Ze zijn namelijk in hun verleden zo vaak gepest met spellingsregeltjes en andere onzinnige dingen die ze moesten leren, dat iedere monteur bij het eindexamen op de vakschool een eed aflegt. Die eed houdt in dat ze iedere (ex)leraar met gelijke munt zullen terug betalen. Natuurlijk rook deze monteur mijn verleden al op een halve kilometer afstand. Wat hij ook kon ruiken trouwens, was dat ik net 10 kilometer had gerend en ik dolgraag een warme douche wilde. Op dat moment begon het “terugbetalen”. Op de eerste plaats begon hij met termen te gooien die ik nooit zal begrijpen. Waarschijnlijk vergelijkbaar met hoe het lijdend voorwerp gevonden moet worden in een zin. Overigens was het wel duidelijk voor mij en hem wie er in deze situatie het lijdend voorwerp was. Daarna begon het commanderen. “Pakt u even een stofzuiger!” en “Beetje bijschijnen!” Om vervolgens mij in zelfmeelij achter te laten, omdat hij zogenaamd op de zaak een verloopstukje moest halen.

Twintig minuten later kwam hij terug en na een half uur rommelen werd de conclusie getrokken: “Het kon nu niet gerepareerd worden”. Daarvoor moest hij op het dak zijn en dat was natuurlijk vandaag niet meer mogelijk. Het was bovendien niet toegestaan om de ketel nog te gebruiken. Met gepaste tegenzin liet ik hem buiten en begon ik aan mijn lijdensweg.

“Natuurlijk ben ik het gewend om koud te douchen … Pfff, bij de sauna doe ik niet anders!” Maar ja, bij de sauna is het ook niet stoer om in je blootje te jubelen van de kou, als er heel veel mensen omheen staan! Dus in een record tempo waste ik mijn haren en deed alsof ik aan het zingen was, terwijl ik mijn vloeken liet smoren onder het kletterende koude water.

Quasi nonchalant vertelde ik mijn zoons dat het heel gezond is om koud te douchen. Maar ik hoefde ze niet te motiveren. Jelle is altijd wel in voor een uitdaging (van wie heeft hij dat toch), dus die genoot van de koude stralen. Sibe … gehaaid als hij is … gebruikte zijn charmes en liet zijn moeder een pannetje water warm maken. Hij ging de ‘uitdaging’ aan om aan het aanrecht zijn haren te laten wassen. Vanavond een extra deken op het bed en dan denk ik dat we het wel overleven. Ik ben er op voorbereid dat er morgen nog wat openstaande rekeningen vereffend worden, om nog maar te zwijgen over de echte rekening die over een paar weken op de mat ligt. Daar kan ik waarschijnlijk heel wat keren te hard voor rijden … Eén ding weet ik wel … mijn kinderen gaan een vak leren, zoals verwarmingsmonteur of politieman, maar worden geen leraar!

groet, Wilco