Normaal had ik het altijd met de vakanties. Dan was ik nog geen twee dagen vrij en moest ik al nadenken over welke dag het was. Nu ik niet meer ‘werk’ (althans niet in een reguliere baan), kan ik dat niet meer als smoes gebruiken. Toen ik gisteren avond laat, rond een uur of twaalf, mijn bedje in kroop na een lange dag voor Right To Play, bedacht ik me dat ik niet moest vergeten om te bloggen de dag erna. Het zou immers zaterdag zijn en dat is ‘payday’ voor Right To Play. Maar toen ik ging nadenken schrok ik. Als het donderdag Eerste Kerstdag was … dan … shit!!! Was het de hele dag al zaterdag geweest!

Nu heb ik wel een andere goede reden, dat ik gisteren niet heb geblogd. Ik stond namelijk om een uur of zeven mijn auto al sneeuwvrij te maken. Precies op de eerste dag in twee jaar dat er sneeuw viel, moest ik naar Apeldoorn. Ik heb helemaal geen hekel aan autorijden, al zou je anders vermoeden als je me tekeer hoort gaan achter het stuur. Net als veel andere mensen verander ik, op het moment dat ik als bestuurder in de auto kruip, in de beste chauffeur van Nederland. Met die titel vind ik dan, dat ik het recht heb om alle andere weggebruikers te degraderen tot “infantiele mislukkelingen, die hun rijbewijs bij een pakje boter hebben gehaald”. Zeker vrachtwagenchauffeurs moeten het op dat moment ontgelden. Want “Hoe kun je in vredesnaam met 90 kilometer per uur inhalen, op een weg waar je 130 mag!”

Gisterenochtend vonden al die vrachtwagen chauffeurs dat ze mij terug moesten pakken. Want daar waar zij normaal met 90 over de linkerbaan gaan om een ander in te halen die 89,5 km/u rijdt … deden ze dat gisteren ook. Alleen nu was ik degene die met 60 km/u over de rechterbaan glibberde. De wind, de sneeuw en de gladheid had me omgetoverd in een brave burger die alle veiligheid in acht wilde nemen. Maar die vrachtwagenchauffeurs kijken volgens mij zelden door hun voorruit en moeten dus gemist hebben dat het noodweer was. Zij denderden namelijk met diezelfde 90 km/u die ze altijd aanhouden over de linkerbaan en zorgden er met hun mega winterbanden voor dat mijn auto bedolven werd met een mengelmoes van pekel, modder en bevroren water. Maar goed, zoals ik al zei, ik was de kluts kwijt en vergeten dat het Pay(back)day was. Gelukkig was het boven de lijn Leiden-Arnhem redelijk sneeuwvrij en kon ik in mijn normale hoedanigheid al die vrachtwagenchauffeurs direct met gelijke munt terugbetalen. Ik denk dat ze nu nog in de wasstraat staan om hun cabines pekelvrij te maken!

De reden waarom ik twee en een half uur in de auto zat, was omdat ik van zaterdag t/m maandag als vrijwilliger van Right To Play een stand beman In het Omnisport in Apeldoorn. Daar strijdt het crème de la crème van baanwielrennend Nederland om de prijzen. Een mooie hal, een mooie omgeving, een flitsende tak van sport met helaas (op de eerste dag) veel te weinig publiek. Maar dat is in Nederland niet zelden het lot van sporten die in de media (te) weinig aandacht krijgen. Omdat Right To Play knokt om sport en spel mogelijk te maken voor kinderen voor wie het niet ‘de normaalste zaak’ van de wereld is, lijkt er dan toch eerder een band te ontstaan met de mensen die het baanwielrennen een warm hart toedragen.Ik heb mooie gesprekken gehad, met mensen die met hun hele ziel en zaligheid deze sport in leven proberen te houden. Passie is altijd mooi en gedeelde passie inspireert en motiveert, dus wat dat betreft beloven het nog mooie dagen te worden hier.

Apeldoorn kennen we natuurlijk ook nog van een ander opmerkelijk evenement; Koninginnedag 2009. Ik moest het even opzoeken, maar het is alweer langer dan vijf jaar geleden dat Karst T. inreed op een groep mensen die naar de Koninklijke familie zwaaide. Het hotel waar ik nu verblijf, ligt op een steenworp afstand van “de Naald”, waar zijn auto tegen het hekwerk tot stilstand kwam. Ik vind deze plek bijzonder genoeg om er toch maar een selfie te maken, niet uitbundig, want de reden waarom de plek bijzonder is, blijft afschuwelijk. Maar om het toch nog een klein beetje vrolijk te maken, wil ik jullie niet onthouden wat me net overkwam toen ik de selfie ging maken.

Na de laatste update van mijn Iphone, heb ik een zelfontspanner op mijn telefoon. Extra gemakkelijk bij selfies, maar je moet wel binnen 10 seconden op de juiste plek staan. Dus ik plant mijn foon tegen een grote eik en ren naar “De Naald”, omdraaien en klik. Vervolgens wandel ik terug naar de boom en buk om mijn telefoon te pakken. Hoor ik achter mij een motor stoppen en de woorden: “Wat zijn wij aan het doen?” Ik draai me om en kijk recht in de strenge ogen van oom motoragent. Ondanks dat ik in mijn ogen niets verdachts deed, dacht ik toch: “Shit, wat heb ik verkeerd gedaan?” Dus ik beken dat ik een selfie maakte bij de Naald en terwijl ik de foto liet zien, wilde ik uitleggen waarom. Maar het was al goed, deze bromsnor zag me wegrennen en dacht dat ik vuurwerk wilde afsteken. Hahahahaha, daar ben je dan 45 jaar voor geworden, om in je eentje op zondagochtend bij een eik een rotje weg te gooien en dan op 10 meter afstand toe te kijken hoe t gaat knallen, hahahahaha. Maar goed, wel prima dat men hier in Apeldoorn de controle op afsteekverbod zo serieus neemt. Stel je voor dat er iemand op het Loo wakker was geworden, dan zouden ze echt de kluts kwijt geweest zijn!

Voor ik het vergeet te zeggen. Door die laatste selfie heb ik het bedrag van deze week voor Right To Play opgeschroefd naar: 15,48 Euro. Voor een precieze verantwoording van wat ik wel en niet haalde, verwijs ik deze keer graag naar het tabblad met de actuele stand.

Ik pak snel mijn spullen en vertrek richting Omnisport voor dag twee van het NK baanwielrennen. tot later!

Groet, Wilco