Ik geef het toe, ik ben erg gevoelig voor complottheorieën. Zo geloof ik, dat er meer dan een kern van waarheid zit in de film ‘Conspiracy Theory’ met Mel Gibson. Maar ook documentaires over de moord op JFK, Nine Eleven, de Da Vinci Code, Roswell, Illuminati, Area 51 … Eigenlijk ben ik direct geneigd om in de samenzweringen te geloven en moet ik overtuigd worden van het tegendeel.

Sinds vandaag is er een nieuwe theorie bijgekomen en ben ik ervan overtuigd, dat alle Friezen in een geheim genootschap zitten met maar één doel: onafhankelijk worden van Nederland! Wellicht komt dit als een schok, maar ik zal het proberen toe te lichten.

Uitdaging 51 is, dat ik een belangrijk schaatsevenement in Nederland bezoek. Ik ben gek op schaatsen, nou ja … ik ben gek op schaatsen kijken. Zelf bak ik er niet veel van, maar ik kan me niet herinneren dat er een tijd is geweest, dat ik niet voor de televisie zat bij een belangrijke wedstrijd. Vroeger hield ik samen met mijn vader schema’s bij en zette dat om in grafieken. Ik duwde vanuit mijn stoel mijn helden vooruit. Helaas heb ik de gloriejaren van Ard, Keesie en Atje niet bewust meegemaakt. Ik mocht inhaken bij Piet Kleine (‘zijn daden benne groot’), Hilbert ‘vogelpoepje’ van der Duim, Hein Vergeer en al die groten die daarna kwamen. Ik vervloekte de kracht van Eric Heiden met zijn revolutionaire trainingstechnieken, haatte Rolf Falk-Larssen om nog maar te zwijgen over Petroesjeva en de Oost-Duitse ‘vrouwen’ die 20 jaar lang de hegemonie hadden.

Right To Play dankt haar bestaansrecht aan Johann Olav Koss. Voor hem heb ik, met terugwerkende kracht, alleen maar ontzettend veel respect, ondanks het feit dat hij jarenlang een luis in de pels van de beer uit Lemmer was. Mijn passie voor deze sport en de bewondering die ik voor Koss heb, zorgden ervoor dat schaatsen onderdeel moest worden van mijn challenges. En als je naar een toonaangevend schaatsevenement in Nederland wilt, dan moet je de gang maken naar het Mekka van deze sport: Thialf in ‘It Hearrenfean’.

Bij het kopen van de kaartjes voor dit evenement frons ik mijn wenkbrauwen voor de eerste keer. Voor de vier kaartjes die ik koop, moet ik namelijk ruim honderd Euro neertellen. En dat heb ik nog geluk dat het kaartjes zijn voor een world cup sprint. Als je kaartjes wil kopen voor een allround toernooi, of een echt kampioenschap, ben je zo maar het dubbele kwijt. ‘Nou ja, de Efteling is duurder’, denk ik … ‘maar niet heel veel!’

Maar goed, dan ben je er nog niet! Want in deze winter kan het vriezen en dooien. Toevallig vandaag natuurlijk doet dat het allebei in Friesland! Terwijl in de rest van Nederland het onbenullige ‘code geel’ is afgekondigd (zie voor de uitleg van code geel deze blog), geldt voor Friesland code oranje. Die waarschuwing wordt vooral benadrukt door een niet nader te noemen Friese weerman, van wie ik het ‘Oant moarn’ echt niet meer kan horen! Het idee dat westerlingen niet welkom zijn in Friesland, begint langzaam vastere vormen aan te nemen in mijn hoofd.

Maar ik ben een eigenwijze jongen en laat mij en m’n gezin niet tegenhouden door een stelletje samenzwerende Friezen. Wel vreemd trouwens, dat wekenlang de benzine prijs daalt en net als wij naar het noorden moeten … een rappe prijsstijging wordt ingezet. Toch gooien we de auto voor een klein vermogen vol en zetten we de reis in naar de enige provincie die zijn dialect een taal mag noemen.

Tot Utrecht verloopt de reis voorspoedig. Daar bedoel ik mee, dat er genoeg drukte op de weg en prima zicht is. Als dat eventueel wat minder wordt, dan staat de straatverlichting gewoon aan. Na Utrecht heb je de keuze, de snelle route door Flevoland of de iets langere route langs Zwolle. Ik kies natuurlijk voor de kortste weg.

Ik ben er zeker van dat Ir. Lely ergens Friese roots moet hebben gehad! Want Flevoland is een vakkundig uitgezette val en aangelegd, om nooit aan te komen in de volgende provincie. Eerst word je mentaal dood gemaakt. Want hoe fantasieloos is het om de eerste twaalf steden in een provincie dezelfde naam te geven? Almere, Almere Hout, Almere Haven, Almere Buiten, Almere Poort, Almere Stad, … En als je daar voorbij bent, word je langzaam in slaap gesukkeld door het landschap; gras, windmolens, water, windmolens, mist, windmolens, asfalt en … windmolens. Stel dat je die eentonigheid overleeft en je nog geen zelfmoord hebt gepleegd, dan moet je nog hopen op voldoende zicht, want er is in de verste verte geen lantaarnpaal te vinden.

Als je toch de Friese staatsgrens weet te bereiken, wordt je op een cryptische manier in de vorm van ‘plaatsnamen’ duidelijk gemaakt dat eeuwenoude Nederlandse tradities in deze buurt niet worden gewaardeerd.

De laatste hindernis, voor we daadwerkelijk in Heerenveen zijn, ontwijken we gemakkelijk. De bedoeling is, dat we schrikken van de auto die recht op ons af lijkt te komen. Maar als ze vergeten de koplampen aan te zetten, kunnen we natuurlijk snel genoeg zien dat hij op een aanhanger staat.

Na ruim twee uur rijden, parkeren we onze auto op een plek wat normaal een voortuin is, maar voor de gelegenheid is omgetoverd tot een ‘bewaakte stalling’. Voor vijf Euro kopen we het recht om daar te staan. Eenmaal binnen schaffen we een programmaboekje aan, waar geen programma in staat en besluiten, dat we wel wat te drinken verdienen. Voor tien Euro genieten we van twee koffie en twee cola, die daarna in vier etappes voor 50 cent per persoon per keer worden teruggebracht naar het toilet. We worden door ‘Het Fries Complot’ uitgemolken, maar het deert ons niet, want onze Nederlandse schaatshelden gaan er een fantastische sprintdag van maken.

Om een lang verhaal kort te maken, die Nederlandse helden maken het niet waar. De 500 meter bij de mannen gaat naar een Rus en beide afstanden bij de dames naar een Amerikaanse. Nou ja een Amerikaanse? Richardson is de vriendin van Jorrit Bergsma … een Fries. Met vrolijke glimlach vertelt ze het publiek in het Fries (met een Amerikaans accent), hoe leuk ze het vindt om in Heerenveen te wonen en te schaatsen. Het Fryslân Boppe, gonst door de zaal.

Onze hoop is gevestigd op de laatste afstand … de 1000 meter voor mannen. Mag die afstand alsjeblieft gewonnen worden door een Nederlander? We moeten wachten tot de laatste rit … maar dan gebeurt het uiteindelijk toch. Kjeld Nuis verslaat de ongenaakbare Pavel Kulizhnikov. ‘Wie zegt u? Kjeld Nuis, dat klinkt toch Fries?’ ‘Ja zo klinkt het wel, maar geboren in Leiden … Zuid-Holland!’ Met een grote glimlach nemen we afscheid van Thialf en Heerenveen. Friesland, word maar onafhankelijk … wij hebben Kjeld!

groet, Wilco