Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, ik was er niet gerust op, dat het goed zou komen. Dat lag zeker niet aan de kinderen van KC De Troubadour. Mijn eerste ontmoeting met deze kinderen, een kleine maand geleden, was geweldig. Ik mocht ze vertellen over het werk van Right To Play en daarna spelletjes doen in de speelzaal. We hebben enorm veel lol gehad en dat hoort zo, want spelen is leuk en blijft leuk voor ieder kind, waar ook ter wereld.

Het lag ook niet aan de voorbereidingsgroep. Samen met twee aanstormende onderwijstalenten: Nienke Peffer en Dania Laseroms en ‘oude rot in het vak’ Maarten van de Rijt was de sponsorloop tot in de puntjes voorbereid. Duidelijke afspraken, goede communicatie, een veilig parcours, goede warming-up, toeschouwers langs de kant en Guus ‘met een zachte G’ die uit de boxen knalde.

De ouders, opa’s en oma’s hadden zich in de weken ervoor ook van hun allerbeste kant laten zien, door hun kinderen en kleinkinderen te sponsoren voor de mogelijk barre tocht die ze zouden gaan maken. Dus aan hen lag het zeker niet, dat ik me zorgen maakte.

Mijn angst zat hem in code geel! Ik praat natuurlijk niet over het dreigingsniveau dat door de AIVD is vastgesteld, maar over de verhoogde staat van paraatheid die wordt afgekondigd door het KNMI. Code geel houdt volgens mij in dat:
– de (gele) treinen van de NS direct uit de running worden gehaald, zodat alleen de rode Thalys nog rijdt (die verdwijnt pas bij code rood);
– de (gele) strooiwagens de weg op gaan om alvast wat verkeersinfarcten te veroorzaken, door met 30 km/u preventief te gaan pekelen;
– de (gele) autootjes van de ANWB overuren maken om accu’s op te laden;
– de matrixborden boven de weg met dreigend (geel) ’50’ knipperen, ook als er niemand voor je rijdt;
– en de mensen zich (groen en geel) ergeren aan slechte code geel voorspellingen.

In de weken naar 4 februari toe was er in Vlaardingen niet veel te merken van al dat onheil. Maar de angstaanjagende foto’s van sneeuwengeltjes, natuurijs plassen op schoolpleinen en bizar lange files, die op mijn Facebook pagina voorbij kwamen, deden me beseffen dat in andere delen van het land het openbare leven compleet op zijn gat lag. ‘Zou de sponsorloop zo wel door kunnen gaan?’

Ik had besloten om extra vroeg op pad te gaan en had voor de zekerheid een warme kruik en dekentje in de auto meegenomen, voor als ik in the middle of nowhere vast kwam te staan. Maar wat schetst mijn verbazing … helemaal geen file of drukte op de weg. Een open hemel, volle maan en goed begaanbare wegen. Daarmee is voor mij bewezen dat code geel nep is. Het is uitgevonden door weermannen en -vrouwen, die de volgende dag met de auto naar hun werk moeten en niet in de file willen staan. Een win-win situatie, want de andere mensen nemen een welverdiend snipperdagje, het weer valt uiteindelijk mee en de weervoorspellers kunnen lekker doorrijden op de weg.

Voor KC De Troubadour betekende code geel, dat de koperen ploert aan een strakblauwe hemel stond en het fantastisch weer was om te rennen. In twee ronden werd er hard doorgelopen voor het goede doel. Zo hard, dat aan het einde van de ochtend een voorlopig eindbedrag van 1202,55 Euro overhandigd kon worden. Dat gaat zelfs nog wat meer worden, want een aantal kinderen krijgt nog geld binnen. Dat is natuurlijk geweldig zonnig nieuws voor Right To Play, want met dat bedrag kunnen meer dan 50 kinderen een jaar lang meedoen aan hun sport- en spelprogramma.

Ik wil alle kinderen bedanken voor hun sportieve inzet. Het team van KC De Troubadour voor de gastvrijheid en de mogelijkheid om voor Right To Play een actie te houden en natuurlijk alle ouders, opa’s, oma’s, familie en bekenden die sponsor wilden zijn, waardoor nu zoveel kinderen kans krijgen op een mooiere toekomst. Het was geweldig!

groet, Wilco