Is het toegestaan om tijdens het spel de regels te veranderen?

Je zou zeggen van niet, tot je tegen één van mijn kinderen een potje hebt gedamd. Dat begint al met het opstellen van de stenen. Bij een ‘normaal spel’ plaats je twintig stenen op de donker gekleurde vakjes. Bij de kinderversie die wij hebben, speel je met twaalf stenen. Althans, als je de beschikking hebt over twaalf stenen. Want in de Bermuda driehoek van ons huis verdwijnen voorwerpen op miraculeuze wijze. Je zou in zo’n geval zeggen, dat je het kunt aanvullen met dropjes en/of pepermuntjes. Maar omdat onze zoons exact weten dat er meer witte stenen zijn, mag ik altijd met zwart beginnen. Waarbij ze me nog aanmoedigen met de gevleugelde woorden: ‘Wit begint, zwart wint … echt niet!’

Terwijl ik keurig de stenen plaats op de donker gekleurde vakjes, heeft Jelle haarfijn door dat, als hij een witte steen op een licht vlakje plaatst, het lijkt alsof hij minder stenen heeft. Bovendien weet hij dat met mijn regels, die steen op geen enkele manier te slaan is.

Het spel begint. Slaan is verplicht natuurlijk, tot het moment dat het beter uitkomt om dat even niet te zien. Achteruit slaan is alleen voor mij verboden, want als mijn zoon achteruit slaat, dan ziet er dat voor mij uit als vooruit slaan! ‘Logisch, ssshhh’, zou Neerlands beste dammer op het voetbalveld met een Amsterdams accent zeggen.

Toch gaan de spelletjes vaak nog gelijkwaardig op, tot het eindspel bereikt is en er dammen worden gehaald. Op dat moment is er geen touw meer vast te knopen aan de regelgeving. Nou ja, eigenlijk ook wel, want de regels worden zo aangepast, dat zij het spelletje winnen. Omdat ik van jongs af aan al heel goed tegen mijn verlies kan 🙂 en ik me besef dat mijn tegenstanders zes en tien jaar oud zijn, gun ik ze dat plezier. Bovendien is het daarna een stuk gezelliger in huis.

Moraal: de regels aanpassen mag, als iedereen er een beetje beter van wordt.

Met dat in mijn achterhoofd heb ik besloten, om tijdens ‘het spel van de 52 challenges’, de regels een beetje aan te passen. Bij uitdaging 19 was het in eerste instantie de bedoeling om in elke provincie een tocht te fietsen van minimaal 100 kilometer. Maar ik denk dat ik meer publiciteit voor Right To Play kan krijgen als ik die opdracht verander in:

Fiets in elke provincie een tocht van minimaal 200 kilometer!

De drie provincie tochten die ik al had gemaakt, komen hierbij te vervallen. Elke nieuwe tocht krijgt een bijzonder tintje, want jullie, lezers van deze blogs, kunnen via Mail (w.kannekens@hotmail.com), Facebook, Twitter, of gewoon live aangeven waar de route zeker langs moet gaan. Ik ga ervan uit dat jullie veel leuke plekken, markante gebouwen en idyllische plaatsjes kennen.

Ik ga proberen om elke ‘provincietocht’ in de lokale media te krijgen, zodat er extra aandacht voor Right To Play komt. Op dit speciaal tabblad ga ik jullie routetips noteren. Alvast bedankt voor jullie bijdrage.

groet, Wilco