Met een VR-ketel die ondertussen officieel overleden is verklaard (zie: Payback time) en de kou die daardoor tot diep in mijn vezels trok, leek het me verstandig om vandaag te gaan sporten. Nou ja verstandig, verstandig … dat woord suggereert dat ik er goed over na heb gedacht en rationeel al voors en tegens heb afgewogen. Dat doe ik maar zelden, het ging meer als volgt: “Hmz, ik heb ’t koud … en ik stuiter weer eens van de energie. Lopen? … Oké!”

Normaal zou ik in zo’n geval gaan fietsen, maar sinds ik de halve van Egmond uitgelopen heb en mijn achillespees niet meer opspeelt, heb ik het lopen eigenlijk wel gevonden. Niet dat ik fietsen niet meer leuk vind, maar met deze winterse temperaturen kun je beter gaan lopen dan fietsen. Bovendien … ja, ik denk dat ik het nu wel wereldkundig kan maken … wil ik in april meedoen aan de Marathon van Rotterdam. Die loop ik dan voor de helft, maar wil dat eigenlijk wel (ruim) binnen de twee uur doen. Stel je voor dat ik geen uitdagingen meer zou hebben.

Ondanks het feit dat ik overwegend alleen sport, loopt of fietst er altijd iemand met me mee. Een soort imaginary friend, die op de momenten dat ik afzwak in snelheid hard in mijn oor roept: “Watje! Ga door man! Geef je nu al op?” Volgens de DSM V valt dit onder de categorie schizofrenie, ik noem het (meestal) gezellig.

Om nog ‘socialer’ bezig te zijn heb ik sinds kort ook de app Runtastic op mijn telefoon. Dan kun je me tijdens het rennen live via Facebook of Runtastic.com volgen. Je ziet dan waar ik loop en … als ik wat afzwak, kun je mij op een positieve manier aanmoedigen door gejuich of applaus te sturen. Geloof me, dan schiet ik vooruit … probeer ’t maar eens!

Klinkt al best gezellig, he? Maar ik heb ook nog wat anders ontdekt, Itunes. Ja, ja, ik weet wel dat velen mij voor gingen met dat idee, maar ik was daar wat huiverig voor. Ik was eigenlijk bang dat sommigen nummers zich niet zouden lenen om op te lopen. Maar ik heb de mooiste tracks in de meest ideale volgorde gevonden.

Mijn eerste meters start ik altijd met Maaike Ouboter. Hoe zij met woorden tovert doet me vergeten dat ik nog niet in mijn steady state zit en eigenlijk naar adem hap. Het is heerlijk warm worden met … “In mijn dromen doorstromen, oneindige leegte, je remt me, je temt me, je roert en beweegt me …” Ilse neemt het naadloos over en begrijpt en motiveert me met: “I know that there’s trouble, there are battles yet to fight, I may not have all the answers, wouldn’t have it any other way.” Dus, niet piepen … lopen! Na twee kilometer ben ik lekker warm en knalt Racoon in mijn koptelefoon: “Een oceaan om in te vluchten, nooit jaloers te hoeven zijn, liefde om je hart te luchten, een oceaan hoe lekker zou het zijn!” Niet dat ik denk over water te lopen, zoveel hoogmoed heb ik ook weer niet. Maar de zoute zweetdruppels golven dan wel als een oceaan van mijn gezicht.

Als mijn imaginary friend voor het eerst in mijn oor begint te roepen, dat ik door moet lopen, zing ik hard “Num mich wie ich bèn, mit al mien gebraeke”. Ook al is het in het Limburgs, die tekst wordt begrepen! Via Shania Twain en U2 knok ik me naar kilometer vijf. Op dat moment heb ik meestal wel behoefte aan wat bemoedigende toejuichingen. Gelukkig helpt Acda me dan: “Of in de auto urenlang alleen, van mag geen naam op weg naar nergens heen, dan weet ik dat ik uit ’t verleden leen, als ik jou denk bij mij.”

Als daarna Anouk, BLØF en Boudewijn de Groot uitgezongen zijn, tik ik de acht kilometergrens aan en omdat ik mezelf dan best wel zielig begin te vinden, zing ik om het hardst mee om in ’t clubje van Claudia de Breij te komen. Afhankelijk van de hoeveelheid kilometers die daarna nog gepland staan, ren ik ritmisch mee op Elske DeWall, Jeroen van der Boom, Jewel, Guus Meeuwis, good old John Denver of nog een keer Maaike en Acda.

Voor ik weet sta ik weer puffend en wel voor de flat en heb ik duizend plus Kcal verbrand. Ik ben ervan overtuigd dat ik dankzij al mijn ‘loopmaatjes’ en Itunes mijn volgende uitdaging in april ga halen. Met een Schwarzenegger-achtig accent en dito grijns zeg ik: “I’m back on track!”

groet, Wilco