Er zijn van die dagen die je niet snel vergeet. Vandaag was het zo’n dag. Ik kan deze bijzondere dag niet in een paar woorden samenvatten, dus ik neem even mijn ruimte.

Nadat ik de kinderen naar school gebracht had, begon ik aan mijn fietstocht naar Haarlem. Daar had ik een selfie afspraak met Ben Sonnemans. Op zijn judo palmares staat onder andere dat hij Europees kampioen werd in 1997 en het jaar ervoor 5e werd op de 100e moderne Olympische Spelen in Atlanta (beide tot 95 kg).

De rit naar Haarlem was koud … nee het was HEEL KOUD! Ik zat als een Eskimo op de fiets; benen ingesmeerd met vaseline, dubbele beenstukken, thermoshirt, 2 windjacks, wielershirt en een jas, twee mutsen en nog had ik het koud. Het nadeel van wielrennen is de broek met zeemleren lap. Natuurlijk biedt het zitcomfort, maar het zorgt er ook voor, dat … de zeg maar ‘belangrijke delen’ van je lijf, maar met één dun laagje stof bedekt zijn. Om de boel van te voren op te vullen met sokken vond ik ook gênant, met als gevolg dat mijn ‘mannelijkheid’ met dezelfde snelheid als het kwik in een thermometer terugtrok.

Tijdens het fietsen probeerde ik me ‘warm te denken’. Er schoten flitsen door mijn hoofd van de verwarmde zooltjes waar Aron Kremer tegenwoordig mee fietst. Ik dacht aan de zonnige oorden waar Alwart Boers nu is. Hij fietst de hele wereld over voor Right To Play en zit op dit moment in Senegal. Maar het lukte me niet. De thermometer op mijn gps systeem gaf -1 graden aan. Die eerder genoemde thermometer een gevoelstemperatuur van -5 :(.

Na een paar uur uur kwam ik aan op de plaats van bestemming. Het blijft raar om aan te bellen bij iemand die je niet kent. Zeker als je dan een selfie wilt maken. Maar goed het hoort bij mijn challenges en ik wilde dat eind niet voor niets gereden hebben. Ben deed open en geloof me, als Ben de deur open doet, dan doet er iemand de deur open! Wat een geweldig grote vent is dat zeg! Qua lengte even groot als ik, maar zijn armen … uhm daar passen die van mij drie keer in. Iets in mij zei dan ook dat ik niet moest tegenpruttelen toen hij voorstelde om mijn fiets binnen te zetten.

Ik werd op een stoel gezet en kreeg een heerlijk warme bak koffie aangeboden! Eigenlijk begon het gesprek meteen heel gemoedelijk. Hij vertelde heel enthousiast over zijn trip naar Mali, die hij voor Right To Play als ambassadeur mocht maken. Ik dacht zelfs even te zien dat de beelden die terugkwamen op z’n netvlies hem ontroerde. Met opvallende stiltes in z’n verhaal sprak hij over de kinderen die hij daar ontmoette. Om daarna krachtig te zeggen dat het wel degelijk verschil maakt, of je als hulporganisatie alleen goederen naar een land brengt, of ze helpt zelfredzaam te worden. Right To Play maakt echt het verschil daar!

De bal werd naar mij gespeeld en ik mocht hem vertellen wat mijn verhaal was en hoe ik tegen Right To Play aangelopen was. Ik vertelde hem over het moeilijke jaar dat ik achter de rug heb, de kans die ik kreeg bij Right To Play en wat voor geweldigs me dat oplevert op dit moment. Het gesprek kreeg een persoonlijke touch, maar niet onaangenaam, eigenlijk wel heel prettig. Ik vroeg hem hoe hij ooit het judo ‘ingerold’ was. Dat verhaal wil ik jullie niet onthouden.

Ben groeide op in Haarlem en toen hij zes jaar oud was, deed hij mee aan ‘De Sinterklaascup’. Wat ik begreep uit zijn verhaal is dat een soort evenement waarin alle ‘boefjes’ die wel van stoeien houden, konden kennismaken met de judosport. Als je wat wedstrijdjes won, dan mocht je de finaleronde in het bijzijn van de Goedheiligman spelen. Ik probeerde me Ben voor te stellen als zesjarig jongetje. Maar voor dat beeld in mijn hoofd gevormd was, vertelde hij me al dat hij die Sinterklaascup meteen won. Dat viel niet alleen de Sint op, maar ook de gebroeders Van der Geest (Robert en Cor … geen onbekenden in de judowereld). Een carrière leek in de maak. Ben verhulde dat hij het later zelfs zover schopte dat hij ooit zwarte Piet en uiteindelijk Sint heeft gespeeld bij die Sinterklaascup.

Hij vertelde ook dat hij als 18-jarige graag op trainingskamp wilde naar Japan. Zijn ogen begonnen te glimmen toen hij het woord Japan uitsprak. Hij had een slagzin gewonnen voor een bekend wasmiddel en met de verkoop van datzelfde poeder financierde hij zijn trip naar Japan. Vier weken mocht hij onderdeel zijn van een cultuur die bol staat van tradities en waarbij de judosport boven alles verheven leek. Alles als opmaat voor de successen die hij op het wereld judo podium heeft mogen vieren. Ben vertelt hoe hij later als directeur topsport van de judobond diezelfde passie voor de sport wilde gebruiken om het judo in Nederland nog beter te maken. Helaas liep hij hierbij aan tegen krachten die wel meer mensen overkomen, op het moment dat je je kop boven het maaiveld uitsteekt. Met als gevolg dat hij die droombaan is kwijt geraakt. Het was duidelijk te zien dat het hem veel doet en ondanks dat ik niet precies weet hoe die wereld in elkaar steekt, heb ik het gevoel dat er een verkeerde beslissing is genomen.

Hij geeft in heel concrete voorbeelden aan hoe hij het judo veel meer een sport zou wil maken van de fans. Er schuilt een visionair of in ieder geval een groot strateeg in deze man. Dat blijkt ook als hij vertelt over de baan die hij had in het bedrijfsleven. In een paar zinnen maakt hij (een leek als mijzelf) duidelijk hoe de telecommarkt er over een jaar of acht uit kan zien en wat er nu voor nodig is om daar te komen.

Het gesprek en de man boeiden me zo ontzettend, dat ik na een uur en twintig minuten een soort van schrok van de tijd. Ik wilde wel voor het donker thuis zijn. Ben rende naar boven om even Right To Play kleding te halen voor op de selfie. Hij kwam beneden met twee truien. “Hier, deze is voor jou!” Voor ik het goed en wel in de gaten had, duwde hij me zijn Right To Play jas in mijn handen met de woorden: “Hij is te klein voor me en volgens mij past ie jou wel!” Als een kleine jongen nam ik de trofee in ontvangst en durfde niet te zeggen dat hij best wel ruim zat … 🙂 We maakten drie (overbelichte) selfies wat precies in kader van deze ontmoeting paste. Deze man zorgt namelijk voor zon en warmte. We nemen ons voor om contact te houden en wensen elkaar sterkte met het vinden van een nieuwe droombaan. We versterken dat met de opmerking dat dat zeker goed moet komen!

Op de terugweg fietste ik door Haarlem langs een kano vereniging en mijn eerste idee ging niet uit naar bootjes, maar naar ‘Kano’ de oprichter van de judo sport. Judo betekent letterlijk ‘zachte weg’ en dat heb ik zeker teruggevonden in deze bijzondere man. In aanzien een ruwe bolster … maar met een mooie blanke pit!

In de hele 80 kilometer terug naar Vlaardingen heb ik niet één moment aan de kou gedacht. Deze geweldige ontmoeting en de extra jas hielden me warm.

Ben, ongelooflijk bedankt!

Groet Wilco.