Ieder jaar als het langer licht wordt en de temperaturen het toelaten, herontdekken de kinderen in onze flat elkaar. Natuurlijk zijn ze na de winterslaap allemaal een jaartje ondeugender geworden en dus lijkt het feest op de galerij steeds groter te worden. Jelle is en blijft de dikste vrienden met Nick. Sibe doet het vooral erg goed bij de meiden in de flat; leeftijd geen bezwaar.

Natuurlijk zijn er ook kinderen waar ze samen mee spelen. Dina, ons buurmeisje van elf is zo’n gemeenschappelijke vriendin. Ik mag wel zeggen dat ze het cement is tussen Jelle en Sibe. Zonder Dina leidt ieder spel tussen mijn zonen onherroepelijk binnen vijf minuten tot stemverheffingen, getreiter en het onvermijdelijke (loze) dreigement: ‘Ik speel nooit meer met je!’ Maar met Dina in de buurt is alles anders.

Jelle heeft als prepuber voor ‘de buitenwacht’ een openlijke en duidelijke afkeer voor alles wat meisje is, maar daarachter schuilt een gezonde interesse in het andere geslacht. Dina is een ‘jongen-meisje’ zoals dat heet. Ze houdt van voetballen, hutten bouwen, aaipetten en draagt niet overdreven veel roze. De ideale mix voor mijn oudste zoon om gewend te raken het bijzondere gedrag, dat meisjes in de ogen van veel jongens vertonen.

Meisjes praten veel. Herstel; meisjes praten heel veel. Jongens niet, in hun ogen moet praten effectief zijn en dus hou je het ’t liefst zo kort mogelijk. Meisjes kijken je ook aan en proberen dat oogcontact vast te houden. Als jongen voel je je daar verdomd ongemakkelijk bij, want elkaar recht in de ogen aankijken, doe je alleen als je wilt laten zien dat je de sterkste bent. Omdat meisjes veel kijken, herkennen ze gemakkelijker gemoedstoestanden en willen daar dan natuurlijk meteen weer over praten. Jongens willen graag (als enige) boven op de rots zitten en zo min mogelijk last hebben van gevoelens en er al zeker niet teveel over praten. Tot zover de stereotypen, want zoals gezegd … Dina is ‘de ideale mix’.

Voor Sibe zit de wereld nog een stuk makkelijker in elkaar. Hij is duidelijk de beste van de wereld in alles wat hij doet. Daar zit geen greintje twijfel en bescheidenheid bij. Dat is ook niet nodig, want de wereld draait namelijk om hem. En Dina voelt dat -ideale mix als ze is- haarfijn aan. Ze knuffelt hem, laat hem winnen met voetballen en lacht met hem als ze samen haar hondje (een zeer klein uitgevallen chihuahua) uitlaten.

Als Dina, Jelle en Sibe spelen, gaat dat vaak heel goed. Soms gaat het zelfs zo goed, dat je je afvraagt waarom het zo stil is. Zo ook vanavond. Het is lang licht, droog en een aangenaam temperatuurtje, dus we doen niet moeilijk dat ze wat langer buitenspelen. Als de grote wijzer richting de zes gaat en de kleine al een poosje voorbij de acht is, vinden we het wel tijd om ze binnen te roepen. Lachend komen m’n jongens binnen met allebei een blikje cola in hun hand. Van onze krijgen ze eigenlijk nooit cola, maar deze hadden ze van Dina gekregen, dus ‘vooruit voor één keertje dan.’

‘Mag ik een boertje laten?’, vraagt Sibe. Verbieden heeft weinig zin, want voor hij is uitgesproken volgt er een langs de muren rollende boer, waar een volwassene trots op zou zijn. Voor Jelle het teken om direct daarna het hele alfabet te boeren. Waarop Sibe zo hard moet lachen dat de cola door zijn neus weer naar buiten komt en Jelle het daardoor weer bijna in zijn broek doet van het lachen. Ook wij kunnen een lach niet onderdrukken. Pedagogisch compleet onverantwoord natuurlijk, maar onmogelijk tegen te houden.

Jelle en Sibe boeren zich -tot de laatste druppel cola- een weg naar de top van hun apenrots. Daar zitten ze nu allebei trots te zijn op hun mannelijke daden … alles mede mogelijk gemaakt door Dina en wat blikjes cola … hun ideale mix.

groet, Wilco