Zoals gezegd werk ik sinds maandag op een andere school binnen het bestuur van de RVKO. De school heet De Klimophoeve in Bleiswijk en is een Daltonschool. Het Daltononderwijs kenmerkt zich, doordat het uitgaat van vijf kernwaarden: samenwerking, vrijheid in gebondenheid, effectiviteit, zelfstandigheid en reflectie. Natuurlijk zijn dit waarden die op elke school wel terugkomen, maar in de week die ik nu rondloop op deze school heb ik ook aan den lijve mogen ervaren op welke bijzondere en overtuigende manier er invulling wordt gegeven aan deze principes.

Ik voel me als nieuw teamlid meteen heel erg thuis. Zeg maar een ‘warm bad’ waarin je terecht komt. Daarbij sluit de pedagogische visie op kinderen nauw aan bij hoe ik tegen opvoeden en onderwijs aankijk. Onderwijs dat inspireert en aansluit bij hoe kinderen leren en dat alles op basis van (zelf)vertrouwen. Daarbij is er niet alleen aandacht voor kennis en inzicht, maar ook op dans, drama, spel, creativiteit en muziek. Met name door dat laatste maakt mijn hart een sprongetje.

Vandaag in de eerste vergadering viel het woord dat de hele vorige alinea in één keer samenvatte: levenskunstenaar. We willen dat het kind opgroeit tot een levenskunstenaar. Wow, mooi hè? Natuurlijk ben ik het even gaan googelen. Het Algemeen Nederlands Woordenboek omschrijft het als: iemand die optimaal van het leven geniet; levensgenieter. Als ik me verder inlees op Daltononderwijs en hoe haar grondlegger, Helen Parkhurst, aan het begin van de twintigste eeuw het begrip omschreef, dan kom ik tot de volgende omschrijving: een mens die in staat is ten volle te leven, met en voor anderen en die om kan gaan met voorspoed en tegenslag.

Levenskunstenaar associeer ik met: schoonheid, genieten, waardering, tijd geven en krijgen, groeien en bloeien, ruimte innemen, (eigen)waarde, het beste van jezelf, allesomvattend, enzovoorts. Wat ik er gelukkig veel minder in hoor is: normeren, presenteren ten koste van, trekken aan cijfers en letters.

Terwijl ik dit schrijf, druk ik het achtergrondgeluid van de televisie weg met de prachtige muziek van de veel te jong gestorven Eva Cassidy. Melancholisch, mooi, rustig, gemaakt vanuit innerlijke energie. Af en toe kijk ik naar buiten. Ik zie de hemel rood kleuren door de ondergaande zon. De aarde denkt ook niet: laat ik wat sneller draaien, dan zien we die lucht wat vaker. Ik zie dat de bomen hun blad krijgen. Altijd op tijd … met de juiste verhouding van zonlicht en water. En terwijl ik daar naar kijk, denk ik -hoe gek ook misschien- aan Pater Moeskroen. Deze levensgenieters en woordenkunstenaars zingen dat in de lente, de blaadjes bomen krijgen.

Wat ik hiermee wil zeggen? Ontwikkeling moet je niet onnodig pushen. Geef en gun het tijd om met de juiste invloed en inspiratie tot volledige wasdom en schoonheid te komen. Cassidy was een levenskunstenaar, Moeder Natuur misschien wel de grootste en de kinderen op de Klimophoeve worden het ook. Want de 32 kinderen in mijn klas zijn allemaal kunstenaars in spe. De één in lezen, de ander in leiderschap, de 31 Feijenoordfans in woorden en daden, die ene Ajaxfan in doorzettingsvermogen. Er zitten tekenaars, ingenieurs, kappers, verpleegkundigen, sporters, wereldverbeteraars, computerexperts, filosofen, dromers en idealisten in mijn klas. En wie ben ik om ze onder enorme druk alleen iets te leren over sommen en spelling. Ze moeten de ruimte en tijd krijgen om levenskunstenaars te worden. Dankjewel voor dit -voor mij- nieuwe woord, Helen!

groet, Wilco