Voor de derde dag op rij stond ik voor de counter bij Team Kapsalon Vlaardingen. Maandagochtend was ik al even binnen gelopen, om te constateren dat de hele zaak vol zat met overwegend oudere dames; minimale wachttijd anderhalf uur. Dat ging ik niet redden met de middagpauze van de jongens. Geen probleem natuurlijk, ‘Morgen weer een dag!’ Dus gisterenochtend rond een uur of elf opnieuw kijken. Ik liep naar binnen en werkelijk waar, ik zou zweren dat de dames van de dag ervoor er weer zaten. Hing er een verborgen camera, of liep Frans Bauer rond verkleed als kapster? Maar niets van dat alles.

‘Sorry meneer Kannekens, de wachttijd is wederom behoorlijk!’ Dat vermoeden had ik dus al, maar ik er zijn ergere dingen. Ik antwoordde de kapster, dat de enige reden waar ze zich voor moest verontschuldigen het feit was, dat ze me meneer noemde! Ze kopte de bal sierlijk in, door daarop te antwoorden met: ‘Sorry, meneer.’

Toen ik vanmiddag voor de derde keer in een week de kapperszaak binnenkwam, moet mijn mond opengevallen zijn van verbazing. ‘Het zit u niet mee he, men…?’ Een strenge blik van mijn kant, voorkwam dat ze het woord volledig uitsprak. ‘Wilt u … ehhh je … misschien gebruiken maken van de SMS-service?’ Ik sloeg het af en zei dat ik net zo lang bleef tot ik mijn ‘wilde haren’ kwijt was. Gelukkig was ze niet ad rem genoeg om mijn antwoord te pareren met een spreekwoord over ‘een vos en zijn haren’.

Ik pakte mijn eerste espresso en ging zo aan tafel zitten, dat ik een goed zicht had op de kapperszaak. ‘Hoe komt het toch dat vrouwen op leeftijd hun grijze haren willen verven?’ Niet zelden worden filosofische vragen met nieuwe vragen beantwoord, maar ik had toch tijd genoeg. ‘Zouden ze dat blauw nu echt mooi vinden?’ en ‘Hoe warm wordt het eigenlijk onder zo’n droogkap?’ Met dit soort ingewikkelde levensvragen was al snel toe aan een tweede kopje koffie.

Het ratelen van het koffiezetapparaat kwam nauwelijks boven het geklets in de zaak uit. Begrijp me goed, het hoeft van mij niet stil te zijn, maar door dat gekwebbel wordt de wachttijd wel met een slordige 30% verlengd. Dat was het moment, dat de titel van dit blogje door m’n hoofd flitste. Niet dat ik opgewonden raak van grijze oude vrouwen, maar door het oeverloze geleuter van zoveel tinten grijs, had ik wel de neiging om ze met een bal in de mond te knevelen. En misschien een beetje met een zweepje te meppen tot ze echt stil waren.

Ik schrok op uit mijn gedachte, toen de bodem van mijn tweede espresso bereikt was. Om de laatste gedachten weg te spoelen, besloot ik nog één kopje koffie te nemen en me bezig te houden met mijn mobiele telefoon. ‘Meneer Kannekens u mag meekomen!’. ‘Zucht, weer meneer en weer u … ik ben dus echt een oude man aan het worden’. ‘Hoe mag ik het vandaag knippen?’. Ik keek haar op m’n allervriendelijkst aan en zei: ‘Haal vandaag alleen mijn grijze haren maar weg, dan kom ik morgen terug voor de rest.’

groet, Wilco