Nee, niet meteen je portemonnee pakken. Dit keer vraag ik geen financiële bijdrage voor Right To Play. Ik ben op zoek naar een ander soort soort donoren. Maar voor ik daar aan toe kom, zal ik verslag doen van de uitdaging die al een tijdje in mijn agenda stond. Eigenlijk was het, naast de Nieuwjaarsduik, de enige uitdaging die in mijn agenda stond. 11 januari 2015, de dag dat ik mijn eerste halve marathon zou lopen.

In november was ik op zijn Wilco’s begonnen met trainen. Dat houdt in dat je het zwaarste trainingsschema gaat volgen en dat in zeven in plaats van elf weken propt. Er is een plek in mijn hersenen die verantwoordelijk is voor het feit, dat ik me nog steeds een jonge God waan. Dat ’18 till I die-centrum’ verspreidt die informatie hardnekkig naar andere lichaamsdelen, die daar klakkeloos op reageren. Het kan geen toeval zijn dat juist dat kleine stukje lichaam, waar ooit een jonge Griekse God, Achilles genaamd, het leven door moest laten, bij mij parten ging spelen.

Dat gebied in mijn hersenen is niet alleen verantwoordelijk voor mijn ‘Jonge God Syndroom’, het heeft de andere gebieden in mijn brein ook wijs gemaakt, dat ik in geen geval eigenwijs ben. Dus als je dan eigenlijk ongetraind bent voor een halve marathon, dan is dat geen enkele reden om er niet aan te beginnen.

Het is niet zo dat ik geen signalen heb gekregen van hogere machten. De rits van mijn nieuw aangeschafte loopbroek ging stuk, m’n linkerknie was wat ‘zeurderig’, mijn auto begon plotseling kleine mankementen te vertonen, mensen in mijn omgeving begonnen ongevraagd over looptijden te praten waar ik alleen van kan dromen en er stond ook nog een windje vandaag. Toch heb ik, onder invloed mij dat kleine stukje in mijn hersenen alles keurig weggemoffeld en stond ik vandaag om 13.15 uur te rillen aan de start van ‘De Halve van Egmond’. (Ja, daarin zou het woord ‘zool’ niet misstaan).

Omdat er nog 7000 enthousiastelingen voor me stonden, duurde het nog een minuut of 17 voordat ik na het schot over de startstreep kwam. In de eerste echte kilometers van deze uitdaging, word je door het dorpje Egmond gejaagd. Ook hier kreeg ik nog de laatste signalen van een hogere macht om ermee te stoppen: stuifzand in mijn ogen en toeschouwers die, voor je in een steady state zit, aan het zingen zijn: “Je bent er bijna, je bent er bijna, maar nog niet helemaal!”.

Toen ik strand opdraaide, had ik zoveel zand in m’n ogen dat ik waanbeelden kreeg. “Wat was er met het water gebeurd?” Het leek wel of iemand een pallet met flessen Dreft had uitgeknepen in het water. Vlokken met schuim vlogen voorbij. Op zich wel mooi, want zo leek het net alsof dat schuim rond mijn mond in mijn gezicht was gewaaid. Toen ik eenmaal mijn ritme gevonden had, was het meeste zand uit mijn ogen verdwenen en zag ik pas echt hoe het ervoor stond.

Ik werd links en rechts ingehaald. Eerst door jongere mannen; “Ja, ach … wacht maar tot zij 45 zijn!” Toen door mannen op blote voeten; “Die zullen vast niks anders doen dan hardlopen.” Vrouwen, heel veel vrouwen; “Tja, vrouwen hebben natuurlijk soepelere ligamenten … dat loopt makkelijker.” Maar toen ook bejaarden me begonnen in te halen en ze hun looprek opstandig langs me duwden, kon dat hersengebiedje van mij het niet meer aan. Voor het eerst kwam de gedachte in me op, dat dit misschien toch wel gekkenwerk was, of op zijn minst een beetje onverantwoord. Gelukkig voor mijn ego heb ik dan nog een ander hersengebied dat bij machte is, om al het denken uit te schakelen en op ‘karakter’ door te gaan.

Volgens het appje op mijn telefoon kwam ik na 2 uur en 10 minuten over de streep, maar net zag ik, dat ze bij de organisatie vinden dat ik er 2 uur 7 minuten en 33 seconden over gedaan heb. Wie ben ik dan om ze tegen te spreken? Best wel trots heb ik de medaille opgehaald en ben me gaan omkleden. Toen was het nog anderhalve kilometer lopen naar de pendelbus, waar ik een uur in de rij moest staan, voordat ik kon instappen en meerijden. Bij de eindhalte was het nog 500 meter wandelen naar mijn auto en daarna mocht ik heerlijk achteraan sluiten in de file, omdat bij deze wind, mensen heel raar gaan doen in het verkeer.

Toen ik eenmaal lekker warm in de auto zat en de adrenaline langzaam uit mijn lijf verdwenen was, voelde ik pas echt wat de Halve van Egmond met mijn lijf heeft gedaan. De hoogste tijd om terug te komen op de titel van dit blogje … Ik zoek donoren!

Kent iemand misschien een Kenyaan die van zijn achillespezen afwilt. Natuurlijk ben ik blij met mijn eindtijd … het is immers bijna een wereldrecord … op de hele marathon! De gemiddelde Kenyaan loopt dus twee keer sneller dan ik; doe mij daarom maar zo’n setje. Als we dan toch aan het uitdelen zijn, wil ik ook wel de bovenbenen van de wielrenner Greipel. Niet die van Förstemann, de baanwielrenner, dat is weer too much! Het bovenlijf van Gerard van Velde, lijkt me ook wel wat. Maar dan wel de versie uit 2002 graag en dan met de longen van Niki Terpstra…

Als ik het zo naast elkaar zie, dan besef ik me dat sommigen van jullie wellicht de focus leggen op een ander lichaamsdeel. Maar daar was het mij niet om te doen. Ach, bij nader inzien denk ik het toch niet staat. Van die dunne, bruine kuitjes onder gespierde, witte bovenbenen en dan zo’n Tarzan torso d’r bovenop. Ik denk dat het toch verstandiger is, om dat eigenwijze gebiedje in mijn hersenen te vervangen.

Groet, Wilco