Ik sta aan de vooravond van één van mijn spannendste uitdagingen. Er zullen veel mensen zijn die hun hand niet omdraaien voor een halve marathon, ik doe dat wel. Ik ben geen loper. Ik heb er het figuur en de techniek niet voor.* Gisteren nog mocht ik met Jelle meedoen aan de spierathlon, hier in Vlaardingen. Een actie georganiseerd voor Spieren voor Spieren. Met 150 kinderen was het wat druk om mee te zwemmen, maar met het fietsen en lopen kon ik wel meesporten. Het fietsen was een goede warming-up, want na mijn achillespeesblessure* ben ik wel extra voorzichtig geworden.

De vader van Jelle’s vriendje Fabian deed ook mee. Hij loopt de marathon in drie en een half uur en noemde het tempo dat we met de jongens onderhielden ‘slenteren’. Ik loog dat ik dat ook vond en probeerde zoveel mogelijk wind te vangen, zodat de zweetdruppels van mijn gezicht geblazen werden. We renden bijna 6 kilometer met een gemiddelde van 5,43 minuten per kilometer; een mega prestatie … ook voor mijn zoon :).

Sinds woensdag ben ik snipverkouden*, dus op zich wel logisch dat ik na 6 kilometer rennen best moe was. Daar komt bij, dat ik al een paar dagen niet echt goed gegeten heb.* Mijn menu bestaat voornamelijk uit paracetamolletjes en citrosan.* Ik heb gewoon de energie niet*, dus komt er weinig van koolhydraten stapelen*.

Terwijl ik dit typ, giert de wind om het huis. Een strakke westenwind. Daar baal ik ook van! Iedereen weet ondertussen dat het eerste stuk van deze halve marathon over het stand gaat*. Ruim zeven kilometer richting Castricum door los zand*. Het fijnste loop je dan vlak langs het water waar het zand nog relatief hard is, maar met die westenwind worden we vast naar het mulle zand geblazen.*

En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat de kwart marathon eerder start dan de halve. Dus het strand zal wel één grote omgeploegde manege zijn.* De storm zorgt er ook vast voor, dat als we over de duinen zijn en teruglopen richting Egmond het zand over de duinen wordt geblazen … recht in onze ogen*. Een groot geluk dus, dat het hard gaat regenen*, zo wordt dat zand weer uit onze ogen gespoeld.

Als je de routekaart hierboven goed bestudeert, constateer je net als ik dat de laatste kilometers van mijn tocht door “De Krim” gaan*; in deze tijd geen geruststellende gedachte. Zeker niet als je je beseft dat ik daarna ook nog over “De Bloedweg” moet.*

Zijn er nog meer redenen waarom het morgen een fiasco wordt? Ik zou het nog kunnen hebben over de lichte spierpijn* die ik voel na het lopen van gisteren, of het feit dat ik mijn linkerknie* voel, omdat ik voorzichter ben gaan lopen door mijn rechter achillespees. O ja, klein detail misschien, maar ik zou nog aan kunnen halen, dat ik nog nooit 21 kilometer achter elkaar gerend heb.*

Wat is het psychologisch effect van dit blogje? Als ik het niet haal, dan was dat logischerwijs te verwachten en mocht ik het wel halen, dan heb ik een bovenmenselijke prestatie geleverd. Of … het bevestigt dat ik gewoon een grote aansteller* ben. Jullie kunnen mijn lijdensweg morgen live volgen op Facebook en als ik er de kracht nog voor heb, dan blog ik er later die avond ook nog over.

Omdat het zaterdag is, mag ik jullie ook nog melden dat ik deze week 9,21 Euro ga overmaken naar Right To Play. Een totaaloverzicht van de behaalde uitdagingen vind je hier.

groet Wilco