Ik heb me er nooit voor geschaamd dat mijn kinderen, nog voor ze konden lezen, een eigen I-pad hadden. Natuurlijk niet zo’n grote, ze zijn immers nog maar 6 en 10 jaar oud, dus hebben ze allebei de beschikking over een I-pad mini, met een persoonlijke wifi omgeving en Tera veel I-cloud. Veel mensen vinden zo’n apparaat en alle nieuwe media die eromheen hangen maar gevaarlijk, zoals de ouders van mijn ouders stripboeken verderfelijk vonden en mijn vader en moeder de hoeveelheid tv-kijken inperkten. Maar ik vind die nieuwe ontwikkelingen geweldig en na vanavond ga ik de I-pad nog meer op een voetstuk plaatsen. Sterker nog, dankzij mijn oudste zoon Jelle, die zo wat vergroeid is met deze geweldige uitvinding, ga ik deze taal verrijken met wat nieuwe woorden.

Ik praat voortaan niet meer over de opvoeding van mijn kinderen, maar over de Iphoeding. Als je je kind Iphoedt, dan leer je ze eerst gamen en social networken, voordat je ze een boek geeft. Waarom vraag je je misschien af? Dat zal ik jullie uitleggen. Laat ik eerst beginnen met een soort van algehele stelling, voordat ik het nut zal onderstrepen met het voorval dat zojuist heeft plaats gevonden.

Stel je voor dat de I-pad er eerder was dan het boek en dat videogamen al lang bestond, voordat het lezen uitgevonden werd … wat zouden onze voorouders dan vinden van dat nieuwe medium dat ‘boek’ heet? Precies, het zou afgebrand worden! Men zou schande spreken over lezen, want wat is dat een a-sociale en eenzijdige bezigheid. Je sluit je af van de mensen om je heen en gaat aan de gang met een voorspelbare, eentonige activiteit. Waarbij de enige lichamelijke inspanning die plaats vindt, het op gezette tijden omslaan van een bladzijde is. Dat zou niet in de schaduw kunnen staan van videogamen, waarbij de hersenen multidisciplinair worden geprikkeld, waarbij logisch-mathematisch denken, ruimtelijk inzicht, oog-hand coördinatie en ingewikkelde sociale relaties opbouwen en handhaven basis elementen zijn.

Vanavond werd het nut van de Iphoeding, die onze kinderen beide genieten, met dikke markeerstiften onderlijnd. Terwijl we genoten van een eenvoudige, doch voedzame maaltijd, die in zijn geheel mogelijk werd gemaakt door thuisbezorgd.nl, schalden de stemmen van de presentatrices van het journalistieke hoogstaande programma Hart van Nederland door de kamer. Ik ben opgevoed in de tijd dat één ding tegelijk doen het allerhoogste goed was en had mijn aandacht dus voor de volle honderd procent bij mijn vrije uitloop kippenvleugeltjes. Jelle daarentegen, die niet is grootgebracht met Dr. Spock, maar Ir. Steve Jobs, kan pizza eten, Vlogger Enzo Knol aanhoren en ondertussen zonder moeite het journaal volgen.

En toen gebeurde het. Een luide kreet kwam uit de mond van mijn oudste zoon, gevolgd door de stukjes pizzadeeg die vlak daarvoor nog een zekere weg naar het maag-darm kanaal leken te gaan. “Papa, je bent op televisie!!!” 
Mijn vrije uitloop kippenvleugeltje deed zijn naam eer aan en vloog direct terug op mijn bord. De televisie werd gehaast op pauze gezet en vervolgens zorgvuldig beeldje voor beeld terug gespoeld. En warempel, niet te geloven, de jarenlange investering in Nintendo DS’en, X-boxen en I-pads had in één klap zin! Daar stond ik midden in beeld, rillend van de kou aan de frontlinie van een groep dwazen die een halve minuut daarna de Noordzee zou bestormen.

Mijn multitaskende zoon, die in zijn Iphoeding opgejaagd wordt door zijn nog jongere broertje Sibe zag me staan. Ik was welgeteld zeven tienden van een seconde in beeld, maar het geheel voltrok zich voor hun ogen in Matrix-achtige traagheid. Op één dag haalde ik zomaar een challenge 44 en 46 binnen! Ik had het nooit geweten, en wellicht nooit gehaald als Jelle mij niet ge-I-padentificeerd had. Ik kijk vol verwachting uit naar de release van ‘de cicret bracelet’ en al het andere onbekende!

Here’s the evidence:

groet, Wilco