Net zoals bij velen, hangt Kerstmis bij ons aan elkaar van tradities. Zo zorgen we ervoor dat we op één van de twee Kerstdagen naar opa Koos en oma Ludy gaan. Voor de kinderen is dit altijd een feest, daar hoeft het niet per se Kerstmis voor te zijn. Sibe begint een dag of twee van tevoren al letterlijk te stuiteren en te vragen: “Wanneer gaan we, wanneer gaan we, wanneer gaan we?”. Heel vreemd, maar die vragen komen altijd minimaal in drievoud. Als uit het antwoord blijkt, dat het nog minder dan één nachtje slapen is, dan is zijn reactie daarop steevast (in drievoud) “Oh yeah, oh yeah, oh yeah!”

Jelle is, sinds hij een tiener is een stuk ‘cooler’ onder deze bezoekjes. Hij is immers al te groot voor het servet en daar gedraagt hij zich in de aanloop naar zo’n bezoekje ook naar. Quasi nonchalant, dus! Maar tussendoor wel met vragen als: “Komen Nick en Carlijn ook?” en “Mogen we blijven slapen?”. Gelukkig toch nog af en toe te klein voor het tafellaken!

Als het moment dan eindelijk daar is, dan giert de adrenaline door onze lijven. Bij Sibe, omdat het moment van vertrek ein-de-lijk daar is. Bij Jelle, omdat hij zich niet meer ‘groot’ hoeft te houden. Bij Femke omdat ze zich afvraagt of de cadeautjes, het speelgoed en vrachtlading aan eten wel in de auto liggen en bij mij … omdat ik een pak aan moet. Want dat is ook traditie, met de feestdagen in pak.

Jaren geleden heb ik eens een mooi pak gekocht voor een bruiloft. Voor mijn metamorfose van het afgelopen jaar, paste ik daar alle Kerstmissen keurig in. Maar nu moest ik de broek aansnoeren tot een jaren ’80 bandplooi model en flubberde het jasje rond mijn lijf. Door mijn stropdas iets strakker aan te snoeren dan normaal, zwol mijn lichaam nog een beetje op. Maar echt ‘op sjiek’ was anders.

Toen we aankwamen in Maassluis, was traditioneel de vraag wat opa nu weer verzonnen had, om het huis in Kerstsfeer te krijgen. Dit jaar hing er kippengaas aan het plafond, aangekleed met ballen en (knipper)lichtjes. Op het dressoir stond een schijf eikenhout, dat via wat celbeton beeldhouwwerkjes, omgetoverd was tot een kaarsenkandelaar. Ik vond het sfeervol en creatief, maar volgens mij was ik de enige.

Rond twee uur was iedereen binnen en werd de eerste toast uitgebracht. Daarna trokken de mannen zich terug in het achterkamertje waar we ons jaarlijkse potje klaverjassen afwerkte. Denis, Remko en ik kaarten nooit, maar Koos wel, hij bridget twee keer per week. En omdat in het land der blinden éénoog koning is, mocht Koos de puntentelling doen. Zo tegen de tijd dat er 8 potjes afgewerkt waren, begon traditiegetrouw het gemor vanuit de voorkamer: “Zijn jullie al klaar?”, “Hoe lang duurt het nog?”. Vroeger werden er nog wel eens chipjes of hapjes op de kaarttafel gezet, maar sinds Ludy door heeft, dat het kaartspelletje sneller afgelopen is, als ze ons van die versnaperingen onthoudt, moeten we ’t zonder doen. Onder de druk vanuit de voorkamer, de opkomende honger en het besef dat opa Koos toch steevast teveel punten voor zichzelf rekent, besloten Remko en ik dat Denis en Koos mochten winnen. Bovendien stond na dit kaartspelletje het volgende traditionele onderdeel van Kerstmis te trappelen van ongeduld … De cadeautjes!

Dit Kerstfeest hadden opa en oma op creatieve wijze hun cadeautjes verstopt in … buisjes. Met name de kleinkinderen hadden snel door, hoe je op de handigste manier bij de inhoud kon komen … gewoon hard blazen en je dan eerder op de inhoud storten dan je neef of nicht. Natuurlijk hadden wij voor elkaar ook cadeautjes; voor de kleinkinderen chocolade kerstmannen en voor de ‘volwassenen’ een flesje drank … en als je daar, vanwege bepaalde challenges, mee gestopt was, overheerlijke bonbons.

Maar …

Annelies, Remko, Nick en Carlijn doorbraken voor één keer de traditie. Remko nam het woord en vertelde ons, dat zij dit jaar heel graag iets anders wilden doen. Ze wilden een bijdrage leveren aan een goed doel en het mogelijk maken dat 4 kinderen deel kunnen nemen aan het programma van Right To Play. Wow, 96 Euro, via mijn Charity Challenge zomaar gedoneerd!

Ik kan jullie zeggen dat na deze gulle gift het jaarlijkse gourmetten nog lekkerder was, ondanks het feit dat Evelien het nodig vond om de champignons te wassen in plaats van te borstelen! Maar gelukkig is het plagen van iemand ook een goed gebruik, dus dat misstapje met die champignons kwam toch wel goed uit :).

En na de afwas (zucht, sommige dingen veranderen nooit) en een kopje koffie met wat lekkers, trok iedereen weer huiswaarts, om “home alone” te kijken. Het was een dag vol traditionele gebruiken en een verrassende doorbraak.

groet, Wilco