Het was een bijzondere dag vandaag. Niet alleen omdat op de plek waar mijn roots liggen nu driftig gefeest wordt en carnaval een belangrijker item lijkt dan de aankomst van de Goedheiligman aanstaande zaterdag. Ook niet omdat door het zonnetje en de zuidenwind het aanvoelt, alsof het nog lente is. Niet omdat Sibe vandaag zijn eerste voortand verloren heeft en zelfs niet omdat er ‘as I type’ een lampionnen optocht voorbij komt vanwege Sint Maarten.

Al het bovenstaande past wel in het verlengde van wat ik vandaag meemaakte. Gisteren al had ik op Strava een prachtige tocht uitgezet door Zuid-Holland om een begin te maken aan challenge #19 (Maak in elke provincie een fietstocht van minstens 100 km). Ik moest ook nog even langs Right To Play om wat promotiemateriaal op te halen, dus dat kon ik mooi combineren.

Nadat ik de jongens naar school gebracht had, stapte ik op mijn fiets om mijn challenge aan te gaan. Ik weet niet of meer duursporters ‘last hebben’ van liedjes in hun hoofd, ik in ieder geval wel. Vandaag fietste Mr. Probz met me mee. Jullie snappen al dat daardoor het tempo wat te wensen overliet, maar zoals hij zingt “maakt het toch niks uit”, dus geen reden om me op te winden.

Eén uur en een banaan verder stond ik voor de deur van Right To Play in Den Haag. Nadat ik het promotiemateriaal had en nog even enthousiast de stand van zaken had doorgesproken, vervolgde ik mijn tocht. Het was mijn bedoeling om langs de kust naar Noordwijkerhout te fietsen. Ik heb daar al vaker gefietst en ben iedere keer weer onder de indruk van de schoonheid van dat duingebied. Maar met deze laagstaande zon, leek het wel of er een gouden gloed over de bossages lag. Van Mr. Probz mocht ik er best een keertje van genieten, dus ben ik wat vaker afgestapt om die schoonheid vast te leggen.

Om een uur of elf fietste ik Noordwijk binnen en bedacht me dat ik natuurlijk langs dat poep chique Huis Ter Duin kwam, waar op dit moment een 20-tal miljonairs verblijft. Het zal toch niet waar zijn dat ik … Nee, dat zou wel heul toevallig zijn! Maar op de elfde van d’n elfde blijkt niks te gek. Toen ik langs de gesloten poort van het hotel fietste, stond de bus klaar … met open deuren. Toch maar even mijn fietsje tegen de muur gezet. Er zat al een speler in de bus. Binnen vijf minuten kwam het volledige team inclusief staf naar buiten.

Daar sta je dan, 45 jaar oud en als een kind zo blij, om zo dichtbij de ‘trots der natie’ te staan. Het bleef bij foto’s maken hoor, ik heb niet gegild of geschreeuwd, ofzo. Ik moest me wel inhouden om wat bemoedigende woorden te roepen, toen Guus naar buiten kwam. Ik weet dat hij niet zielig is, maar ik gun hem een prettiger afscheid. Met gebogen hoofd liep hij naar de bus, net als Danny trouwens, zouden zij meer weten dan wij? Nou ja, ik hoop dat we winnen van Letland!

De close encounter met het Nederlands Elftal gaf me genoeg energie om de straffe zuidenwind te overwinnen en na een kleine 120 km was ik weer veilig thuis, om daar opnieuw verrast te worden. Ik had een donatie gekregen van Suzanne van den Broek. Nu zegt u dat waarschijnlijk niets, nou … mij evenmin. Ja, gek he? Wie was Suzanne? Na wat rondsnuffelen op Google, FaceBook en Twitter bleek dat zij een kersverse volger was. Ze berichtte me dat ze geïnspireerd was geraakt door mijn challenges en daar graag een donatie voor over had. Wat een gave actie van een tot vanmiddag compleet onbekende persoon.

Ik ben trouwens sowieso geraakt door alle positieve reacties die ik krijg op mijn initiatief! Er zijn heel veel mensen die op hun manier een steentje willen bijdragen. Dat is precies wat ik voor ogen had. Veel aandacht voor Right To Play en veel verschillende steentjes om het fundament van de organisatie nog steviger te maken.

Het was een (te) gekke dag, was het elke dag maar 11 november.

Groet,

Wilco