De afgelopen dagen zijn er door Right To Play en mijn 52 challenges zoveel mooie dingen mijn kant op gevallen, dat mijn hartslag standaard 20 slagen hoger is dan normaal, mijn rustmetabolisme aanzienlijk verhoogd is (prettig afvallen dus), maar de hoeveelheid adrenaline ervoor zorgt dat er zoveel suikers worden aangemaakt, dat er van daadwerkelijk afvallen nauwelijks sprake kan zijn. Al die onrust in mijn lijf is er zeker weten de oorzaak van, dat ik me nu opwind. Eigenlijk is het meer dan dat … ik ben ronduit boos!

Twee jaar geleden zat ik midden in de voorbereiding om de ‘Nederlandse Alp’ een aantal keer te gaan beklimmen. Tijdens één van de deelnemers bijeenkomsten van Alpe d’Huzes sprak Coen van Veenendaal ons toe. Samen met Peter Kapitein was hij één van de founding fathers van dit goede doel. Coen sprak met bezieling, met passie! Zijn verhaal raakte me. Waarom? Omdat het echt was, doorleefd. Hier stond iemand die zijn ziel en zaligheid stopte in een ideaal. Iemand die durfde te dromen. Niet voor zichzelf, maar voor anderen. ‘Over 10 jaar kanker de wereld uit’. Hij liet zich niet remmen door ‘vastdenkers’ of opmerkingen als: ‘dat lukt toch nooit’.

Een half jaar later werd hij neergesabeld door de Nederlandse media. Hij zou een graaier zijn, een dief, omdat hij bijna 2 ton aan declaraties had geïncasseerd. Het overduidelijk uitgedragen anti-strijkstok beleid van Alpe d’Huzes stond haaks op het innen van zijn declaraties. De journalisten struikelden over elkaar om dat verhaal wereldkundig te maken. Ik zag Coen in een week tijd tien jaar ouder worden en z’n passie schijnbaar voorgoed verliezen.

Natuurlijk snap ik dat er vraagtekens bij gezet werden. Het had wellicht handiger geweest als het bestuur van Alpe d’Huzes had aangegeven, dat voor niets de zon op gaat en het logisch is dat er overhead kosten zijn. Als je de belangrijkste wetenschappers ter wereld aan één tafel wilt krijgen, dan zul je per slot van rekening moeten reizen en dat kan moeilijk ik een oud Volkswagen busje.

Maar waar ik ronduit BOOS over ben is dat gepassioneerde mensen, die het hart op de goede plek hebben zitten en met ziel en zaligheid (zonder winstoogmerk) voor een non-profit organisatie (slecht woord! Liever: maatschappelijke winst organisatie) werken neergezet worden als graaiers, of dieven.

TERWIJL (door diezelfde journalisten)

Mediatycoons, die televisieprogramma’s bedenken waarbij het leed van mensen wordt uitgebuit, worden neergezet als ‘succesvolle ondernemers’.

Regeringsleiders die met ontbloot bovenlijf op jacht gaan en grote delen van de eigen bevolking onderdrukken, als ‘krachtig’ worden betiteld.

En voorzitters van voetbalbonden, die honderden miljoenen Euro’s voor het oog van (onder andere) hongerende Brazilianen in eigen binnenzak proppen, hooguit weggezet worden als ‘een beetje gekke oude mannen’.

JA, IK BEN BOOS!

Noem me een idealist, socialist, naïef, desnoods een beetje dom, maar ik wil dit niet accepteren! Ik zag het vuur uit de ogen van een een passionele man verdwijnen voor de scoop van een stelletje journalisten met een dubbele moraal en als we niet opletten hobbelen we er allemaal achteraan!

Ik hoor jullie denken: ‘Maak je niet zo druk, man!’ en wellicht hebben jullie gelijk, maar da’s het lastige van passie, ’t is nauwelijks te temperen. Ik wil nog even gebruik maken van dit ‘stuiter moment’ en zeggen dat ik geloof in een wereld waar mensen met passie werken en leven. Niet voor zichzelf, maar vooral voor anderen. Coen je blijft een held!

groet,

Wilco