Mijn eerste weekje op school zit erop en het was ’n pittig weekje. Op dit moment ben ik zo’n leraar, waar ik als directeur erg boos op zou worden. Zo eentje die de hele dag met zijn werk bezig is. Zo één die het absoluut noodzakelijk vindt om tot in de puntjes voorbereid te zijn. Wat een absolute onzin en trouwens ook helemaal niet volgens de vigerende onderwijs CAO 😉 . Maar natuurlijk heb ik wel een weerwoord voor die directeur; ik ben namelijk aan het ‘investeren’.

Dus stap ik om zes uur ’s morgens op mijn fietsje naar school, om daar licht bezweet 37 minuten en 19 kilometer later aan te komen. Na een uitgebreide ‘Amerikaanse’ douche (afspoelen aan de wasbak en behoorlijk wat deo) duik ik mijn klas in om daar klaar te leggen wat er klaar gelegd moet worden. Na een stevige kop koffie ontvang ik om kwart over acht mijn vijftien schatjes.

Ik begon dit jaar met, hou je vast, dertien kinderen. Gelukkig zijn er twee kinderen bij gekomen. Dus ik heb een ‘volle’ groep zeven met vijftien kanjers. Het zijn bovendien de allerliefste en slimste kinderen die je maar kunt bedenken. Natuurlijk doen ze af en toe pogingen om die stelling onderuit te halen, maar ik houd voet bij stuk. Daar zullen ze maar aan moeten wennen!

Ik ben nooit zo van achterom kijken en wil dus ook zeker niet gaan leunen op ‘ervaring’. Ik ken leraren die dertig jaar in het onderwijs zitten, maar eigenlijk één jaar ervaring hebben, omdat ze ieder jaar hetzelfde doen. Dat wil ik niet. Trouwens, al zou ik het willen, er is in acht jaar tijd al zoveel veranderd. Wat een luxe zeg, zo’n digibord, met alle interactieve en zelf diagnosticerende programma’s. Daar wil ik dan alles van weten … en ja dan komt het voor dat ik tot ’s avonds half elf achter mijn computer zit. Investeren heet dat!

Mijn computer vond het trouwens ook tijd voor een nieuwe investering. Zes jaar geleden op een mooie dag in september kocht ik mijn eerste Macbook pro. By far de beste investering ooit! Geen gezeur met dure antivirus software, wachten met opstarten, blauwe schermen en andere ‘Windows shit’. Mijn mooie Macbookje heb ik in al die jaren zelden van het stroom gehaald. Hooguit om naar m’n werk of vakantieadres te rijden. Maar al die tijd stond hij aan. De afgelopen weken zuchtten zijn ventilatoren wel wat, maar ik dacht dat het met de hitte buiten te maken had. Tot het begin van deze week.

Om een lang en emotioneel verhaal kort te maken. Mijn Macbook is niet overleden, maar ik gun hem zijn pensioen. Z’n laatste werkje voor mij was een grote reservekopie maken. Dat heeft hij vol toewijding met zijn laatste krachten gedaan. In goed overleg heb ik besloten om hem te vervangen door een jonger, krachtiger en groter model. Dus sinds vrijdagavond is de halve woonkamertafel gevuld met … een Imac. En omdat mijn ogen wat slechter worden heb ik maar gekozen voor de 27 inch versie. Vertel me nou niet dat ik ook voor een brilletje van de Hema had kunnen kiezen, want dit is mijn verantwoording voor de nieuwe beste investering ooit. Of ik blij ben? Ja heel! Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met slechte ogen!

groet, Wilco

P.S. Door de fiets te nemen als het regent, in plaats van de auto, mag ik deze week 7,28 Euro overmaken naar Right To Play.