Ik hoorde net Paul de Leeuw in De Wereld Draait Door zeggen, dat hij na al ’t vreselijke nieuws een ‘donzen dekbed momentje’ heeft genomen. Jezelf twee uur lang verstoppen onder je dekbed en hopen dat, als je eronder uitkomt alles weer goed is. Ik snap dat hij de neiging heeft zich af te sluiten. Zeker als al die beelden nauwelijks gecensureerd voorbij komen. Censuur en vrijheid van meningsuiting zijn begrippen die de afgelopen dagen veelvuldig voorbij komen. Dat heeft me wel aan het denken gezet hoor. Moet alles maar gezegd mogen worden … en bijvoorbeeld op elk tijdstip van de dag? Ik kies ervoor om de gruwelijke beelden (nog) niet te laten zien aan mijn twee zoons van 6 en 10. Maar het was wel kunst en vliegwerk om te voorkomen dat ze het zagen. Dan vertel ik nog liever gruwelijke sprookjes of leer ik ze rijmpjes uit grootmoeders tijd (voordat oma dat zelf doet):

Een, twee, drie, vier, vijf,
De bakker sloeg zijn wijf,
Al met een houten hamertje,
De darmen uit het lijf.

Ik censureer dus zaken voor mijn kinderen, gewoon omdat ik ze wil beschermen voor die gruwelijke beelden. Noem me ‘braaf’ of ‘niet realistisch’, maar als er op een videospelletje staat dat het alleen voor 16 jaar of ouder is, dan vind ik ook dat ze dat spel niet mogen spelen. Iedereen mag daarin zijn/haar keuzes maken. Dit is de keuze die ik maak voor ze.

Over kiezen gesproken. Laten we ons goed beseffen, dat hetgeen we te zien krijgen, gekozen is door redacties, door journalisten. Zij maken voor ons de keuzes, zoals ik die voor mijn kinderen maak. Door de gebeurtenissen in Parijs, is het zoeken naar al het andere nieuws. Ik besef me dat Nigeria ver weg lijkt, maar de afgelopen dagen zijn daar honderden, misschien wel duizenden onschuldige vrouwen, mannen en kinderen afgeslacht door Boko Haram. Dat nieuwsfeit vinden we pas terug als we ver door scrollen op onze computer of tablet. Dat is geen censuur, maar het vertroebelt wel.

Waar ik naar toe wil? Dat we ons beseffen dat we nooit alles zien en het wellicht ook wel goed is, dat we niet alles zien, of je nu klein bent of al een tijdje volwassen. Het kan een zegen zijn om een weekje niet naar radio 1 te luisteren, of het journaal te kijken. In maakte de afgelopen week de keuze het boek Taalvoutjes 2 te pakken, als de beelden te heftig werden. Dat was mijn figuurlijke ‘donzen dekbed momentje’. Wordt de wereld dan beter? Nee natuurlijk niet, maar mijn wereld wordt er zeker niet slechter van.

groet Wilco