Precies een week geleden was ik begonnen met mijn training voor de halve marathon van Egmond op 11 januari 2015. Op mijn lijst van challenges die ik wil halen, is dit voor mij misschien wel de belangrijkste.  De schema’s die ik moest lopen, haalde ik makkelijk. De duurloop van afgelopen zondag gaf me meer energie dan dat het me kostte. De rustdag van gisteren was ik zonder kleerscheuren doorgekomen. Omdat het nu echt te koud werd om in een korte broek te lopen, besloot ik om vandaag zo’n flitsend strak broekie te kopen, zodat de spiertjes het aangenaam warm zouden houden. “Weet je wat”, dacht ik, “Laat ik ook meteen ook maar zo’n handig buikbandje erbij nemen om mijn sleutels in te stoppen!” Blij dat ik was, enfin dat zien jullie wel.

Op het programma stond een tempo loop; acht kilometer in het totaal inclusief warming-up. Ik voelde me super … iets te dus. Na de warming up, op zo’n 3,5 kilometer spande mijn rechterkuit zich steeds meer aan en niet veel later stond ik stil! Kramp, een verrekking,  zweepslag? Zoals het nu voelt, hou ik het op het tweede.

Ik hoor jullie denken: “Eigen schuld … oude man … watje … in de penopauze zeker?” ’t Zal allemaal best een beetje waar zijn, maar ik baal wel en da’s zachtjes uitgedrukt! Het schema naar de halve marathon stond al op scherp en is nu misschien wel …. arghhh daar wil ik niet aan denken. Ik ga er gewoon vanuit dat ik over een week mijn programma kan hervatten. Nu elke dag masseren met Midalgan, warm douchen, een keer of 5 per dag uitgebreid stretchen en hopelijk snel wat rondjes op de fiets.

Gelukkig staan er nog andere uitdagingen op mijn lijst, waarvan sommige een stuk mindere gevaarlijk zijn. Een boek lezen over sporten, is dat ook iets dat bij de penopauze hoort?