Wat ik echt geweldig vind aan deze 52 Charity Challenge is, dat ik zoveel leuke mensen tegenkom. Vandaag had ik de afspraak gemaakt met Karin Melis om haar de Thaise wokset te overhandigen. Karin werkt als identiteitsbegeleider bij de Laurentiusstichting, dat is een scholengroep in het voorland van Den Haag. Vijf jaar geleden werkte ik ook voor die stichting en ken Karin dus daarvan. Ondanks het feit dat we mekaar zeker een lustrum niet gezien hadden, leek er niets veranderd. We belandden al snel in een filosofisch en esoterisch gesprek over opvoeden, onderwijs en kijk op het leven, waarbij opmerkingen als ‘Ken je die nog?’ en ‘Weet je nog?’ natuurlijk ook veelvuldig voorbij kwamen. Enfin, een gesprek tussen twee mensen die al op leeftijd aan het geraken zijn. Nou ja … gesprek? Mensen die mij beter kennen weten dat ik dan aan het woord ben en de ander vooral luistert … sommige dingen veranderen nooit, sorry.

Naast sponsors en naamsbekendheid voor Right To Play is een belangrijke doelstelling van mijn 52 Charity Challenge om andere mensen ook in beweging te laten komen. Als ik met deze challenge bijvoorbeeld 3 andere mensen kan inspireren om op hun manier in beweging te komen voor een goed doel en zij doen dat op hun beurt ook weer, dan kan er op den duur een mooie olievlek ontstaan. Zo kwam Trude bijvoorbeeld al op haar manier in actie, met de ‘voetreflex voor Right To Play week’.

Onder het genot van een constant bijgevulde kop koffie, ratelde ik maar door over de 52 uitdagingen en het werk van Right To Play en toen ik even stil was om adem te halen, zag ik de ogen van Karin fonkelen. Dat kwam niet alleen omdat ze net verwend was met een Thaise Wokset van de Wereldwinkel, maar vooral omdat er een idee was ontstaan. Zij wilde wat terugdoen, niet vanwege het cadeautje, maar vanwege een intrinsieke motivatie om op haar eigen manier een bijdrage te leveren en deze wereld daardoor een beetje mooier te maken … en dat vind ik zooooo gaaf!

Natuurlijk gaat Karin geen 8000 kilometer fietsen in een jaar. Ze houdt van ‘buiten zijn’ maar niet zo van sporten. Natuurlijk gaat ze de schuur niet opruimen, ze heeft er juist zoveel moeite voor gedaan om het tot de georganiseerde chaos te laten komen, zoals het nu is :). Karin hoeft niet op een lijstje te zetten dat ze haar moeder belt, want ze ziet haar moeder bijna dagelijks.

Wat Karin wel gaat doen is nog een beetje vaag voor me … hahaha … maar da’s ook Karin. Ik kan heerlijk met haar bomen en hemelfietsen, maar ik heb soms de tijd nodig om na te denken over, wat ze er eigenlijk mee bedoelt. Een beetje zoals ik naar Cruijff luister, maar dan zonder ’t Amsterdamse accent en het slurpen natuurlijk. Wat ik wel begrepen heb, is dat ze in ieder geval haar pen, bijzondere kijk op de wereld en netwerk gaat gebruiken om het verschil te maken. Ik kijk er naar uit en zal er zeker later meer over berichten.

Het is mooi om te zien dat anderen energie krijgen van m’n 52 challenges en het werk van Right To Play en dat geeft mij dan weer energie, natuurlijk. Karin bedankt voor een gave ontmoeting en hoop dat je geniet van een (h)eerlijke Thaise maaltijd.

Groet, Wilco